Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 27 listopada 2025 r. Investcapital Ltd przeciwko M.H.S., sygn. C-509/24

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich w związku z zasadą skutecznościnależy interpretować w ten sposób, że:nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym przewidującym, po pierwsze, że sąd, do którego przedsiębiorca wniósł przeciwko konsumentowi pozew o wydanie nakazu zapłaty, może przedstawić propozycję obniżenia kwoty wierzytelności, która wyłącza kwoty wynikające z zastosowania warunku umownego uznanego przez ten sąd za nieuczciwy, bez możliwości stwierdzenia z tego tytułu jego nieważności, a po drugie, że przedsiębiorca ten, po zaakceptowaniu tej propozycji, ma możliwość wszczęcia innego postępowania sądowego w celu odzyskania od tego konsumenta kwoty wierzytelności oddalonej przez ów sąd, o ile konsument ten może uzyskać w ramach innych postępowań sądowych stwierdzenie nieważności warunku umownego uznanego za nieuczciwy. Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że:nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które nie przewidują udziału konsumenta w kontroli dokonywanej przez sąd rozpatrujący pozew o wydanie nakazu zapłaty wniesiony przez przedsiębiorcę przeciwko temu konsumentowi co do ewentualnie nieuczciwego charakteru warunków umownych, na których opiera się to powództwo, lub które określają kwotę dochodzonej wierzytelności, o ile, po pierwsze, postępowanie w sprawie nakazu zapłaty nie prowadzi do wydania orzeczenia korzystającego z powagi rzeczy osądzonej, a po drugie, zasada kontradyktoryjności jest zagwarantowana w ramach ewentualnych późniejszych postępowań między wspomnianym konsumentem a tym przedsiębiorcą w odniesieniu do tych samych roszczeń formułowanych przez tego przedsiębiorcę.