Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 11 grudnia 2025 r. Staatssecretaris Jeugd, Preventie en Sport przeciwko Diamond Flavours BV i UEG Holland BV., sygn. C-665/24

Artykuł 23 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów oraz uchylającej dyrektywę 2001/37/WE w związku z art. 2 pkt 40 i art. 20 ust. 4 lit. b) ppkt (i) tej dyrektywynależy interpretować w ten sposób, że:nałożony na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby pojemniki zapasowe do papierosów elektronicznych, których opakowania jednostkowe zawierają niezgodną z prawdą informację o zawartości nikotyny, nie były wprowadzane do obrotu, nie jest ograniczony do etapu dostarczania tych pojemników zapasowych konsumentowi przez punkt detaliczny.Artykuł 23 ust. 3 dyrektywy 2014/40należy interpretować w ten sposób, że:stoi on na przeszkodzie krajowym uregulowaniom wprowadzającym administracyjną karę pieniężną mającą charakter karny, którą zagrożony jest podmiot gospodarczy wprowadzający do obrotu pojemniki zapasowe do papierosów elektronicznych, których opakowania jednostkowe zawierają niezgodne z prawdą informacje na temat zawartości nikotyny – nawet jeśli te informacje odpowiadają informacjom podanym w zgłoszeniu dokonanym na podstawie art. 20 ust. 2 tej dyrektywy przez „producenta” lub „importera”, od którego ten podmiot gospodarczy nabył te pojemniki zapasowe – jeżeli kwota tej kary pieniężnej nie może zostać dostosowana do wagi naruszenia z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności danego przypadku.