Interpretacja indywidualna z dnia 3 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-1.4011.809.2025.4.MS2

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe.

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 listopada 2025 r. (wpływ 7 listopada 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. sp. z o.o. jest spółką prawa handlowego prowadzącą działalność gospodarczą na terenie Polski. Działa w ramach grupy kapitałowej pod nazwą B. Większość swoich usług świadczy na rzecz swojej macierzystej Jednostki w ramach umów in house, w skład których wchodzą: obsługa ruchu turystycznego, świadczenie usług mechanicznych, świadczenie usług gospodarczych, świadczenie usług technicznych w podziemnych wyrobiskach, roboty górnicze w wyrobiskach. Poza sprzedażą dla Właściciela, Spółka realizuje także usługi dla pozostałych kontrahentów na podstawie umów i bieżących zamówień. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jednostka planuje wdrożyć organizację integracji dla swoich pracowników (osoby zatrudnione na umowę o pracę, ok. 250 osób). Integracje będą miały charakter:

• wspólnych spotkań z zapewnieniem cateringu lub w restauracji bądź pizzerii,
• innych wspólnych wycieczek np. do teatru, kina, na koncert, na kręgle.

W ramach rozbudowanej struktury organizacyjnej Spółki, poszczególnym jednostkom organizacyjnym przyznawane będą wg planu na dany rok środki finansowe z przeznaczeniem na organizację ogólnodostępnych integracji dla pracowników Spółki w ramach danej jednostki organizacyjnej. W budżecie na dany rok będzie ustalana pula środków finansowych przypadających na poszczególne działy na ten cel. Kierownicy poszczególnych działów Spółki będą dysponowali wskazanymi środkami finansowymi na integrację pracowników. Specyfika pracy w Spółce zarówno pod ziemią, jak i na powierzchni wymaga od pracowników szczególnego zaangażowania, współpracy i motywacji. W związku z powyższym priorytetem Spółki jest organizacja integracji mających na celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników, jak również budowanie zespołu, a ponadto mających na celu poprawę atmosfery w pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnej relacji między pracownikami, co zmierza do zwiększania efektywności i wydajności pracy pracowników, a przez to również zwiększenia przychodów spółki. Fundusze wykorzystywane w celu organizacji integracji nie pochodzą z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, lecz ze środków obrotowych Spółki. Spółka będzie ponosić pełny koszt integracji. Integracje co do zasady będą organizowane poza godzinami pracy pracowników. Udział w integracjach jest dobrowolny, jednakże mając na uwadze cel przyświecający organizacji opisywanych spotkań/wycieczek, Spółka oczekuje obecności pracowników na tego typu wydarzeniach. Informacja o planowanych integracjach będzie podawana do wiadomości pracowników poszczególnych działów i mogą oni wziąć w nich udział na zasadach dobrowolności. Poszczególne świadczenia składające się na organizację integracji będą nabywane od różnych usługodawców/dostawców. Jednostka nie planuje zawierać żadnych umów dot. wspólnych wyjść do restauracji czy innych form spotkań integracyjnych.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

Udział w integracjach będzie dobrowolny, jednakże Pracodawca będzie oczekiwał obecności pracowników na tego typu wydarzeniach np. wspólne spotkania w restauracji lub cateringu. Informacja o planowanym pójściu np. do restauracji w poszczególnych komórkach organizacyjnych będzie podawana do wiadomości pracowników. Pracownicy będą brać udział w decyzji o wyborze właśnie takiej, a nie innej formy integracji.

Pracownicy często zgłaszają swoim przełożonym chęć udziału w tego typu wydarzeniach. Najczęściej do teatru, na kręgle. Stąd ta inicjatywa zorganizowania przez Spółkę tego typu integracji pracowniczych. Będą tworzone imienne listy pracowników biorących udział w integracji. Kierownik komórki organizacyjnej mając do dyspozycji określony budżet na ten cel, wspólnie z pracownikami będzie ustalał formę integracji pracowników. Nie planują Państwo zawierać żadnych umów dotyczących wspólnych wyjść do restauracji czy innych form spotkań integracyjnych.

Pytania:

1.Z wniosku wynika, że intencją Wnioskodawcy było zapytanie, czy organizacja przez Spółkę integracji dla pracowników w postaci wspólnych spotkań z zapewnieniem cateringu lub w restauracji bądź w pizzerii, spowoduje powstanie po stronie pracowników przychodu podatkowego PIT, a co za tym idzie, na Spółce, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania i pobrania zaliczki na PIT w związku z zapewnieniem tych świadczeń?

2.Z wniosku wynika, że intencją Wnioskodawcy było zapytanie, czy organizacja przez Spółkę integracji dla pracowników w postaci innych wspólnych wycieczek do teatru, kina, na koncert, na kręgle spowoduje powstanie po stronie pracowników przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu PIT,a co za tym idzie, na Spółce, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania i pobrania zaliczki na PIT w związku z zapewnieniem tych świadczeń?

3.Czy wydatki na organizację integracji w zakresie opisanym we wniosku o wydanie interpretacji, z wyłączeniem wydatków na alkohol, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1. 1 CIT ?

4.Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na organizację spotkań integracyjnych w zakresie opisanym powyżej zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2004 r. poz. 361 z późn. zm.) z zastrzeżeniem wyłączeń określonych w art. 88 ustawy o VAT?

Niniejsza interpretacja dotyczy rozstrzygnięcia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 1 i 2). W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, integracja pracowników w postaci wspólnych spotkań z zapewnieniem cateringu lub w restauracji bądź pizzerii nie spowoduje po stronie pracowników przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu PIT, a co za tym idzie, na Spółce jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania zaliczki na PIT w związku z zapewnieniem tych świadczeń. Również Państwa zdaniem integracja w postaci wspólnych wycieczek np. do teatru, kina, na koncert, na kręgle nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu PIT.

Uzasadnienie:

Na gruncie ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z w wyjątkiem wymienionych w art.21, 52, 52 a i 52 c oraz dochodów , od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku (art. 9 ust. 1).

Natomiast jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z kolei stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy PIT przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 32ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według Jednostki spotkania integracyjne skierowane do ogółu pracowników leżą w interesie pracodawcy (korzyść spowodowana wzrostem przychodów ), natomiast po stronie pracowników w związku z organizacją Integracji przez A. Sp. z. o.o. nie pojawi się korzyść materialna w formie ww. dochodów i świadczeń.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 11 ust. 2 cyt. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy:

Według art. 11 ust. 2b tej ustawy:

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do treści art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z art. 12 ust. 4 tej ustawy wynika, że:

Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Przechodząc do obowiązków płatnika wskazać należy, że stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

Zauważyć trzeba się, że w uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jeżeli którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego – słowo „dobrowolny” – oznacza „wynikający z wolnej woli”, „działający bez przymusu”.

Ponadto warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego pracownika.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu, wycieczce) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione. Na marginesie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że przepisy podatkowe – niezależnie od konieczności realizacji obowiązku ustalonego w art. 84 Konstytucji – nie mogą prowadzić do takiego ukształtowania pozycji pracowników, aby pozostawanie w stosunku pracy w nadmierny sposób obciążało strony tego stosunku w porównaniu do samozatrudnienia, bądź pracy na czarno.

Mając zatem na uwadze opisane zdarzenie oraz powołane powyżej kryteria wynikające z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdzić należy, że w związku ze sfinansowaniem pracownikom kosztów organizacji wspólnych spotkań z zapewnieniem cateringu lub w restauracji bądź pizzerii/innych wspólnych wycieczek np. do teatru, kina, na koncert, na kręgle (które będą stanowić wyjazd integracyjny) ze środków obrotowych Państwa Spółki – nie powstanie u pracowników, którzy będą w nich uczestniczyli przychód z tytułu świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych. Tym samym nie będą Państwo zobowiązani od wartości tych świadczeń obliczać, pobierać i przekazywać w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na konto właściwego urzędu skarbowego.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.