Interpretacja indywidualna z dnia 12 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDWB.4010.182.2025.1.HK

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 listopada 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 listopada 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, (…), (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Spółka posiada status polskiego rezydenta podatkowego i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.), dalej jako: „Ustawa o CIT”.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zrealizowała inwestycję polegającą na budowie farmy wiatrowej. Proces budowlany został zakończony, a inwestycja jest obecnie w fazie eksploatacji.

W trakcie realizacji projektu Spółka poniosła szereg wydatków niezbędnych dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania farmy wiatrowej. Wśród poniesionych nakładów znalazły się m.in. opłaty związane z przyłączeniem farmy do sieci elektroenergetycznej. Obowiązek poniesienia opłaty przyłączeniowej wynikał z umowy zawartej z przedsiębiorstwem energetycznym w przedmiocie przyłączenia farmy wiatrowej do sieci elektroenergetycznej, zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, ze zm.).

Przyłączenie do sieci umożliwia zarówno odbiór energii elektrycznej niezbędnej do bieżącego funkcjonowania infrastruktury farmy wiatrowej (w szczególności w okresach braku lub niedostatecznej prędkości wiatru), jak i wprowadzanie do sieci operatora energii elektrycznej wytwarzanej przez farmę. Zapewnienie przyłączenia do sieci elektroenergetycznej stanowi zatem warunek niezbędny dla prawidłowego i ciągłego funkcjonowania farmy wiatrowej jako instalacji wytwórczej w dokładnie taki sam sposób jak wybudowanie samych turbin wiatrowych.

Pytanie

Czy Wnioskodawca będzie mógł zwiększyć o wysokość opłaty przyłączeniowej wartość początkową środków trwałych powstałych w wyniku realizacji inwestycji, a następnie rozliczać te wydatki proporcjonalnie do wartości początkowej poszczególnych środków trwałych wchodzących w skład farmy wiatrowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym będzie on mógł zwiększyć wartość początkową środków trwałych powstałych w wyniku realizacji inwestycji i rozliczać takie wydatki proporcjonalnie do wartości początkowej poszczególnych środków trwałych wchodzących w skład farmy wiatrowej.

Podkreślić należy, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają klarownej regulacji, jednoznacznie wskazującej na to, jakie wydatki winny być alokowane do wartości początkowej, a jakie powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów (dalej: „KUP”) są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Na podstawie powyższej definicji w doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

1)został faktycznie poniesiony;

2)jego poniesienie nastąpiło w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;

3)nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Warunkiem koniecznym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest bezpośredni związek z prowadzoną przez podatnika działalnością i związek między poniesieniem wydatku, a możliwością powstania przychodu, lub dążeniem do zachowania czy zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto wydatek powinien być racjonalny, ekonomicznie uzasadniony oraz odpowiednio udokumentowany.

W katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodu w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b, ustawodawca wskazał wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do przepisów art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Artykuł 16a ust. 2 ustawy o CIT, dodaje ponadto, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1)przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

2)budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3)składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie środka trwałego, co do zasady, nie stanowią kosztu uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia, lecz wpływają na wartość początkową środka trwałego, który podlega amortyzacji. Wydatki te, stają się kosztem podatkowym poprzez późniejsze odpisy amortyzacyjne.

Jak stanowi art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych w razie wytworzenia we własnym zakresie uznaje się koszty wytworzenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Użyte w omawianym powyżej przepisie sformułowanie „inne koszty, dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” wskazuje, że ustawodawca nie zdecydował się na enumeratywne wymienienie wydatków, zaliczanych do kosztów wytworzenia, a zatem katalog ten nie jest zamknięty, co prowadzi do wniosku, że wśród tych wydatków znajdują się również wydatki, które nie zostały wymienione wprost w przepisie, jeśli mogą wpływać na wartość początkową danego składnika majątku, a zatem jeśli występuje ich związek z procesem produkcyjnym lub inwestycyjnym. Do „innych kosztów, dających się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” należy zaliczyć te wydatki, które są ponoszone w trakcie procesu wytwarzania środka trwałego.

W wyroku z 10 sierpnia 2006 r. (sygn. II FSK 1086/05) Naczelny Sąd Administracyjny skonstatował, że „nakłady inwestycyjne oznaczają wszelkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe”.

Należy wskazać, że kluczowym, a nade wszystko obowiązkowym wydatkiem, jaki musiał ponieść Wnioskodawca są opłaty przyłączeniowe. Wnioskodawca jest przekonany, że wydatki poniesione na obowiązkową opłatę za przyłączenie do sieci energetycznej są uzasadnione ekonomicznie, gdyż przyłączenie do sieci energetycznej jest elementem prowadzonej inwestycji, a zgodnie ze wspomnianym art. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716 ze zm.), za przyłączenie do sieci pobiera się opłatę, która powinna zostać określona w umowie o przyłączenie do sieci.

Specyfiką działania farmy wiatrowej jest wykorzystanie energii wiatru do produkcji energii elektrycznej. Głównym celem inwestycji Wnioskodawcy jest wytwarzanie za pomocą farmy wiatrowej energii oraz jej sprzedaż za pośrednictwem sieci energetycznej i w efekcie generowanie przychodu. Do realizacji założonego celu niezbędne jest przyłączenie farmy wiatrowej do sieci elektroenergetycznej, gdyż w okresach braku wiatru lub jego niewystarczającej prędkości turbiny wiatrowe wymagają zasilania na potrzeby własne dla celów takich jak utrzymanie systemów sterowania, monitoringu, czy komunikacji z infrastrukturą operatora sieci. Dla tego celu właśnie farma wiatrowa pobiera z sieci prąd elektryczny. Dodatkowo za pomocą tego przyłączenia możliwe jest także dostarczanie energii elektrycznej do sieci. Podkreślenia jednak wymaga, iż farma wiatrowa nie musi sprzedawać energii elektrycznej za pośrednictwem sieci elektroenergetycznej, w związku z czym przyłączenie do sieci nie wynika wyłącznie z potrzeby sprzedaży energii elektrycznej. Innymi słowy przyłączenie do sieci elektroenergetycznej stanowi wydatek tożsamy jak samo nabycie turbin wiatrowych, czy budowy fundamentów pod nie. Ewentualne zbudowanie lub rozbudowanie przez Wnioskodawcę dedykowanej sieci (zamiast przyłączenia do już istniejącej) – co niekiedy jest praktykowane, aby móc wprowadzać energię do systemu – zwiększałoby wartość farmy wiatrowej.

Zdaniem Wnioskodawcy per analogia należy potraktować sytuację, w której Spółka nie buduje sieci, a ponosi koszty przyłączenia do już funkcjonującej sieci energetycznej. Wnioskodawca uważa, iż wydatki te zwiększają koszt wytworzenia środka trwałego i stanowią element wartości początkowej, są bowiem integralnym kosztem inwestycji umożliwiającym jej uruchomienie i późniejsze działanie.

Poparcie stanowiska Wnioskodawcy, możemy odnaleźć w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 stycznia 2016 r. (sygn. IPPB6/4510-402/15-2/AK), w której organ wskazał na możliwość zaliczenia opłaty przyłączeniowej do wartości początkowej środka trwałego: „(...) należy stwierdzić, że poniesione przez Spółkę koszty z tytułu opłaty przyłączeniowej są powiązane z prowadzoną inwestycją. Koszty te są związane z procesem wytworzenia nowego środka trwałego, mają one na celu umożliwienie realizacji i uruchomienia inwestycji (farmy wiatrowej). Przyłącze stanowi integralną część inwestycji, polegającej na budowie farmy wiatrowej, bez umowy o przyłączenie nie byłoby realnej możliwości sfinalizowania inwestycji. Poniesione koszty wykazują zatem ścisły związek z prowadzoną inwestycją i nie doszłoby do ich poniesienia gdyby nie realizowano przedsięwzięcia w postaci budowy farmy wiatrowej.

Podobną opinię wyraził także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 25 stycznia 2016 r. (sygn. IPPB6/4510-452/15-2/AK), uznając, że wymienione przez podatnika koszty, wśród których znalazły się koszty opłat za przyłączenie do sieci energetycznej, mogą zostać ujęte w wartości początkowej środków trwałych, wchodzących w skład farmy wiatrowej.

Konkludując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki poniesione na obowiązkową opłatę za przyłączenie do sieci energetycznej zwiększają wartość początkową środków trwałych powstałych w wyniku realizacji inwestycji i jako pozostałe koszty inwestycji powinny być rozliczone proporcjonalnie do wartości początkowej poszczególnych środków trwałych wchodzących w skład farmy wiatrowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zrealizowała inwestycję polegającą na budowie farmy wiatrowej. Proces budowlany został zakończony, a inwestycja jest obecnie w fazie eksploatacji. W trakcie realizacji projektu Spółka poniosła szereg wydatków niezbędnych dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania farmy wiatrowej. Wśród poniesionych nakładów znalazły się m.in. opłaty związane z przyłączeniem farmy do sieci elektroenergetycznej.

Państwa wątpliwość dotyczy ustalenia, czy Spółka będzie mogła zwiększyć o wysokość opłaty przyłączeniowej wartość początkową środków trwałych powstałych w wyniku realizacji inwestycji, a następnie rozliczać te wydatki proporcjonalnie do wartości początkowej poszczególnych środków trwałych wchodzących w skład farmy wiatrowej.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „updop”), które określają zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest m.in. od tego, czy nie znajduje się on w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt rozpoznawanej sprawy podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Powołany zaś na wstępie art. 15 należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 updop na mocy którego:

Ponadto w zakresie kwalifikacji kosztów koniecznym jest wyróżnienie:

·kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, tj. takich wydatków, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – przy czym w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);

·kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami (tzw. kosztów pośrednich), tj. takich wydatków, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną). Można dodać, że do tej grupy generalnie zalicza się wydatki, które są ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Jednym z rodzajów kosztów podatkowych są odpisy amortyzacyjne obliczane od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 updop:

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop:

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środka trwałego. Sposób jej ustalania, zróżnicowany m.in. ze względu na sposób nabycia składnika majątku trwałego, określa art. 16g updop.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 updop:

Zgodnie z art. 16g ust. 4 updop:

Mając na uwadze powyższe regulacje należy podkreślić, że w przypadku wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego, wartością początkową jest koszt wytworzenia obejmujący:

·wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku, tj. w szczególności materiały, z których został wykonany środek trwały,

·wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych, tj. usług związanych bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, a także usług niezwiązanych bezpośrednio z wytworzeniem lecz niezbędnych do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. są to niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych,

·koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,

·inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Na tle zaprezentowanych norm prawnych należy zauważyć, że aby było możliwe włączenie wartości opłaty przyłączeniowej do wartości początkowej środka trwałego (i tym sposobem zwiększenie wartości początkowej środka trwałego) farmy wiatrowej – wydatki na tą opłatę powinny podlegać kwalifikacji z punktu widzenia ustawowego określenia zakresu kosztu wytworzenia z uwzględnieniem składników nie zaliczanych do kosztu wytworzenia.

Zdaniem organu, opłata przyłączeniowa, co prawda jest związana z prowadzoną inwestycją w postaci budowy farm wiatrowych, to jednak ze swej istoty ma inny charakter niż wydatki mieszczące się w kategorii kosztu wytworzenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 4 updop. Koszt opłaty przyłączeniowej nie jest bowiem związany z samym procesem wytworzenia farmy wiatrowej, nie zwiększa jej wartości. Wydatek ten ma zapewnić dostawę energii do farmy wiatrowej i wprowadzanie do sieci operatora energii elektrycznej. Tym samym powyższy wydatek jest związany z możliwością korzystania z farmy. Oznacza to, że wydatek na opłatę przyłączeniową nie zwiększa kosztu wytworzenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 4 updop i nie stanowi elementu wartości początkowej.

Ponoszone opłaty za przyłącze energetyczne powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 15 ust. 1 updop.

Zatem stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz orzeczenia sądu administracyjnego wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.