Interpretacja indywidualna z dnia 15 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.463.2020.9.BS

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

 1. ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 26 października 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 28 września 2021 r. sygn. akt I SA/Kr 397/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 kwietnia 2025 r. sygn. akt II FSK 973/22; i

 2. stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. będzie stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 listopada 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 października 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - 11 stycznia 2021 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z branżą budowlaną. Wnioskodawca świadczy głównie usługi budowlane na rzecz podmiotów publicznych (tj. jako Generalny Wykonawca realizuje zamówienia publiczne udzielone w wyniku postępowań o udzielenie zamówienia publicznego).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca (jako Generalny Wykonawca) w latach 2014-2018 realizował zadanie zlecone przez podmiot publiczny (dalej: „Zamawiający”), które polegało m.in. na (…).

Umowa (dalej również jako: „Kontrakt”) zawarta w 2014 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Zamawiającym obok powyższego zakresu prac i wynagrodzenia z tytułu ich wykonania, określała również termin zakończenia prac budowlanych.

W wyniku szeregu okoliczności, powstałych w toku wykonywania robót budowlanych, ostateczny termin zakończenia prac nastąpił z opóźnieniem wynoszącym 648 dni. W znacznej części wskazane opóźnienie powstało z przyczyn, za które Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialność (jako główną przyczynę należy wskazać brak dostępu do terenu budowy oraz niekorzystne warunki atmosferyczne, a także konieczność wykonania dodatkowych prac na obiekcie).

Zgodnie z postanowieniami Kontraktu - Subklauzula 2.1 [Prawo dostępu do Terenu Budowy] Warunków Kontraktu oraz Dane Kontraktowe - Zamawiający był zobowiązany do udostępnienia Wykonawcy Terenu Budowy w terminie nie późniejszym niż 45 dni od Daty Rozpoczęcia, tj. w terminie do dnia 12 lutego 2015 r. (29 grudzień 2014 r. + 45 dni). Klauzula 2 [Zamawiający], Subklauzula 2.1 [Prawo dostępu do Terenu Budowy] Warunków Kontraktu (...) W terminie (terminach) podanym w Danych Kontraktu. Zamawiający udzieli Wykonawcy prawa dostępu do wszystkich części Terenu Budowy i użytkowania ich. (...)

Zamawiający nie dotrzymał terminu wynikającego z umowy przekazując Wykonawcy Teren Budowy w niepełnym zakresie, tym samym Wykonawca (tj. Wnioskodawca) w terminie przewidzianym w Kontrakcie nie otrzymał prawa dostępu do wszystkich działek określonych w sporządzonej przez Zamawiającego i przekazanej Wykonawcy Dokumentacji Projektowej i w Pozwoleniu na budowę. Okoliczność ta miała bezpośredni wpływ na nie leżące po stronie Wykonawcy opóźnienie w Robotach, równocześnie stanowiąc podstawę Kontraktową do przedłużenia Czasu na Ukończenie.

Równocześnie zgodnie treścią art. 647 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, dalej: „KC”) przekazanie Terenu Budowy należy do podstawowych obowiązków Inwestora. W poglądach doktryny i orzecznictwa, dotyczących kwestii związanych z procesem budowlanym wskazuje się iż: „wśród czynności związanych z przygotowaniem robót podstawowe znaczenie ma przekazanie wykonawcy terenu budowy” natomiast „zaniechanie wydania wykonawcy terenu, na którym ma być realizowany obiekt budowlany, tak samo jak dostarczenie mu przez zamawiającego dokumentacji projektowej dotkniętej taką wadliwością, która nie pozwala na osiągnięcie umówionego celu umowy w ogóle lub w uzgodnionym czasie, stanowi o naruszeniu obowiązków, jakie w ramach umowy o roboty budowlane przyjmuje na siebie inwestor. Tego rodzaju naruszenia obowiązków umownych przez zamawiającego mogą być źródłem szkody po stronie wykonawcy, zwłaszcza wtedy, gdy w oparciu o dostarczoną dokumentację projektową i przewidywany czas realizacji inwestycji dokonywał on ekonomicznej kalkulacji zobowiązań, jakie może zaciągnąć” - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2016 r., sygn. akt I CSK 306/15.

W chwili ustania tej okoliczności, tj. w związku z opóźnieniem w przekazaniu przez Zamawiającego dostępu do Terenu Budowy w zakresie kluczowych działek Wykonawca działając na podstawie Subklazuli 20.1 lit c) [Roszczenie Wykonawcy], na mocy Subklazuli 8.4 lit. b) i lit. e) [Przedłużenie Czasu na Ukończenie], w związku z Subklazulą 2.1 (Prawo dostępu do terenu Budowy] przedłożył roszczenie ostateczne. Następnie wobec braku uznania roszczenia ostatecznego przez Inżyniera Kontraktu, Wykonawca zgodnie z procedurą wskazaną w Kontrakcie w zakresie rozstrzygania sporów złożył wniosek do powołanej przez Strony Komisji Rozjemstwa w Sporach wnosząc o uznanie prawa Wykonawcy do wydłużenia Czasu na Ukończenie na podstawie okoliczności niezależnej od Wykonawcy i wpływającej na realizację zobowiązań Wykonawcy, jaką jest brak pełnego dostępu do Terenu Budowy z przyczyn leżących po stronie Zamawiającego.

Decyzją Komisji Rozjemstwa w Sporach z dnia 26 lipca 2017 r. Komisja uznała prawo Wykonawcy do wydłużenia Czasu na Ukończenie w związku z brakiem pełnego dostępu do Terenu budowy zgodnie z zapisami Kontraktu. Komisja wskazała również iż bezspornym jest, iż zgodnie z postanowieniami Kontraktu subklauzula 2.1 [Prawo dostępu do Terenu Budowy] oraz Dane Kontraktowe - Zamawiający był zobowiązany do udostępnienia Wykonawcy Terenu Budowy w terminie nie późniejszym niż 45 dni od Daty Rozpoczęcia, oraz że termin ten nie został w całości przez Zamawiającego dochowany.

Niezależnie od powyższego pod koniec 2019 r. z uwagi na powstałe opóźnienia:

 1) Zamawiający wezwał Wnioskodawcę (jako Generalnego Wykonawcę) do zapłaty kary umownej za zwłokę w ukończeniu robót;

 2) Wnioskodawca wystosował do Zamawiającego szereg roszczeń odszkodowawczych związanych z realizacją umowy (m.in. związanych ze szkodą jaką doznał w związku realizacją Kontraktu w przedłużonym z winy Zamawiającego okresie).

Wykonawca i Zamawiający pozostawali zatem w sporze, co do przyczyn przekroczenia terminu zakończenie prac, a także w zakresie uprawnień do wzajemnych roszczeń z tym faktem związanych.

Po przeprowadzeniu rozmów, Strony zdecydowały o podjęciu postępowania mediacyjnego w trybie art. 183¹ § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. (winno być: „Kodeks postępowania cywilnego”) (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1460 ze zm.; dalej: „KPC”). Celem podjęcia mediacji było m.in. uchylenie ryzyk procesowych związanych z wzajemnymi roszczeniami.

Decyzję o podjęciu postępowania mediacyjnego uzasadniała również analiza dokonana na podstawie art. 54a ust. 1 i 2 ustawy o finansach publicznych (Dz.U. 2009 nr 157 poz. 1240 ze zm.). Zgodnie z przywołanym przepisem jednostka sektora finansów publicznych może zawrzeć ugodę w sprawie spornej należności cywilnoprawnej w przypadku dokonania oceny, że skutki ugody są dla tej jednostki lub odpowiednio Skarbu Państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego korzystniejsze niż prawdopodobny wynik postępowania sądowego albo arbitrażowego. W myśl ust. 2 tego przepisu ocena skutków ugody nastąpi, w formie pisemnej, z uwzględnieniem okoliczności sprawy, w szczególności zasadności spornych żądań, możliwości ich zaspokojenia i przewidywanego czasu trwania oraz kosztów postępowania sądowego albo arbitrażowego.

Z perspektywy Wnioskodawcy, podjęcie postępowania mediacyjnego było dodatkowo uzasadnione ryzykiem zastosowania wobec niego art. 24 ust. 5 pkt 4 ustawy o prawie zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1843 ze zm.; dalej: „ustawa o PZP”). W myśl tego przepisu Zamawiający może wykluczyć z postępowania wykonawcę, który: „(...), z przyczyn leżących po jego stronie, nie wykonał albo nienależycie wykonał w istotnym stopniu wcześniejszą umowę w sprawie zamówienia publicznego lub umowę koncesji, zawartą z zamawiającym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1-4, co doprowadziłoby do rozwiązania umowy lub zasądzenia odszkodowania (...)”.

Celem Wnioskodawcy było zatem m.in. uregulowanie kwestii spornych, które mogłoby wywierać negatywny wpływ na możliwość ubiegania się przez Wykonawcę o udzielenie zamówienia publicznego w innych postępowaniach, tak prowadzonych przez Zamawiającego jak i inne podmioty publiczne.

Brak możliwości udziału w innych postępowaniach z zakresu zamówień publicznych (zarówno tych prowadzonych przez Zamawiającego, jak i inne podmioty) w istotny sposób wpłynąłby na sytuacje finansową Wnioskodawcy. Jak już bowiem wyżej wspomniano głównym przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest świadczenie usług budowlanych na rzecz podmiotów publicznych (tj. jako Generalny Wykonawca realizuje zamówienia publiczne udzielone w wyniku postępowań o udzielenie zamówienia publicznego). Brak możliwości udziału w postępowaniu dotyczącym udzielania zamówienia publicznego w oczywisty sposób przekłada się na brak możliwości uzyskiwania przychodów.

Postępowanie mediacyjne zakończyło się zawarciem w dniu 3 czerwca 2020 r. ugody mediacyjnej pomiędzy Wnioskodawcą a Zamawiającym (dalej m.in. jako: „ugoda”).

Na mocy zawartej ugody strony postanowiły, że biorąc pod uwagę wystąpienie okoliczności, na które Generalny Wykonawca (tj. Wnioskodawca) nie miał wpływu, zasadnym jest uznanie że odpowiedzialność za przedłużenie czasu na ukończenie realizacji przedmiotowej inwestycji o 475 dni leży po stronie Zamawiającego.

W zakresie roszczeń finansowych zgłoszonych przez Zamawiającego w przedmiocie kar umownych z tytułu zwłoki w wykonaniu Robót, ustalono że Wykonawca (tj. Wnioskodawca) zapłaci na rzecz Zamawiającego określoną w ugodzie kwotę kary umownej (dalej: „Wierzytelność Zamawiającego”).

Jednocześnie strony uzgodniły, że zasadne jest roszczenie Wnioskodawcy o zapłatę przez Zamawiającego określonej w ugodzie kwoty (dalej: „Wierzytelność Wykonawcy”) tytułem:

 1) odszkodowania za szkodę jaką doznał on (tj. Wnioskodawca) w związku z przedłużonym czasem na ukończenie,

 2) odszkodowania za szkodę jaką Wykonawca poniósł w związku z koniecznością usunięcia odpadów komunalnych na obiekcie 44.8,

 3) odszkodowania za szkodę jaką Wykonawca poniósł w związku ze wzrostem kosztów wykonania robót, w części, w jakiej ten wzrost stanowi, stosownie do treści 13.8 Warunków Kontraktu, ryzyko Zamawiającego, przy uwzględnieniu zmienionego Czasu na Ukończenie,

 4) odszkodowania za szkodę w postaci utraconego zysku, jaką Wykonawca poniósł w związku z brakiem wykonania części nasypów, z uwzględnieniem mechanizmu określenia tej szkody uzgodnionego pomiędzy Stronami w Subklauzuli 12.3 Warunków Kontraktu.

Strony w ugodzie określiły sposób rozliczenia wzajemnych wierzytelności.

Ugoda wchodzi w życie z dniem, w którym postanowienie wydane przez właściwy sąd, a dotyczące zatwierdzenia przedmiotowej ugody stanie się prawomocne. Na dzień złożenia przedmiotowego wniosku ugoda jest prawomocna.

Końcowo należy wskazać, że prace wykonane przez Wnioskodawcę na podstawie umowy z 2014 r. obejmującej wykonanie opisanego powyżej przedmiotu zamówienia publicznego zostały odebrane przez Zamawiającego, a roszczenia Zamawiającego, które zostały uwzględnione w ugodzie zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. nie dotyczyły kar umownych bądź odszkodowań z tytułu:

1) wad dostarczonych towarów,

2) wad wykonanych robót,

3) wad wykonanych usług,

4) zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

5) zwłoki w usunięciu wad towarów,

6) zwłoki w usunięciu wad wykonanych towarów.

Pytanie

Czy kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. będzie stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota uregulowana przez niego na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. będzie stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

Ogólne uwagi dotyczące możliwość rozpoznania poniesionego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja kosztów uzyskania przychodów zawiera następujące kryteria, które musi spełnić dany wydatek, aby mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

 1) wydatek poniesiony jest w celu uzyskania przychodów ze źródła przychodów lub

 2) wydatek poniesiony jest w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz

 3) poniesiony wydatek nie zalicza się do żadnego z wydatków określonych w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztu zyskania przychodu określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika uznać za koszt uzyskania przychodu dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, wydatek ten musi spełniać łącznie kryteria określone w pkt 1 i 3 lub 2 i 3 (zob. W. Dmoch, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2020).

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. spełnia wszystkie powyżej wskazane kryteria umożliwiające uznanie tego wydatku za koszt podatkowy. Wydatek ten nie jest bowiem wskazany w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Jednocześnie jest to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów ze źródła przychodów, jak i w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

Szczegółowe uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. jako wydatek który nie znajduje się w grupie wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak wyjaśniono w opisie zdarzenia przyszłego będącego podstawą niniejszego wniosku na podstawie ugody zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. postanowiono, że w zakresie roszczeń finansowych zgłoszonych przez Zamawiającego w przedmiocie kar umownych z tytułu zwłoki w wykonaniu Robót, Wykonawca (tj. Wnioskodawca) ureguluje na rzecz Zamawiającego określoną w ugodzie kwotę.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT, do kosztów podatkowych nie zalicza się kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, wyłącznie w enumeratywnie określonych w ustawie CIT przypadkach, podatnicy mają obowiązek automatycznie wyłączać wydatki na kary umowne z kosztów podatkowych. We wszystkich pozostałych, niewymienionych w tym punkcie zdarzeniach należy dokonać analizy, czy wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy CIT).

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 marca 2019 r., sygn. I SA/Po 1000/18. Sąd uznał, że: „(...) co do zasady kary umowne wiążą się z niewłaściwym (w znaczeniu też nieterminowym), czy nienależytym wykonaniem (np.) usług. Niemniej jednak, na co już wyżej wskazano, ustawodawca tylko w ściśle określonych przypadkach - enumeratywnie wymienionych w ustawie (art. 16 ust. 1 pkt 22) - wyłączył możliwość zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów”.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2012 r., syn. akt II FSK 1365/10, wskazał natomiast, że przyjęcie poglądu, iż kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu - art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-422/16/JW) wskazał przy tym, że: „Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1) wad dostarczonych towarów,

2) wad wykonanych robót,

3) wad wykonanych usług,

4) zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

5) zwłoki w usunięciu wad towarów,

6) zwłoki w usunięciu wad wykonanych towarów.

W katalogu tym nie zostały wymienione, będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy przypadki, tj. niedostarczenie towarów, nieterminowe dostarczenie towarów. Dlatego zdarzenia te należy rozpatrywać w oparciu o spełnienie ogólnych przesłanek uznania poniesionego wydatku za koszty uzyskania przychodów”.

Odnosząc się do przestawionego opisu zdarzenia przyszłego należy zdaniem Wnioskodawcy, wyraźnie podkreślić, że kwota uregulowana na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. w żaden sposób nie może zostać uznana za karę umowną lub odszkodowanie z tytułu: wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, albo zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad, albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. nie stanowi kary umownej lub odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług.

Zgodnie z art. 556 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U z 2019 r. poz. 1145, dalej: „KC”) rzeczy sprzedane mogą posiadać wady fizyczne lub wady prawne, za które sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego. Przepisy te definiują wskazane rodzaje wad, zatem mają kluczowe znaczenie również dla rozumienia komentowanego przepisu ustawy podatkowej.

W art. 556¹ KC zawarto katalog wad fizycznych rzeczy. Ma on jednak charakter otwarty, a zatem wymienia jedynie przykładowe sytuacje, w których wady takie powstają. Zgodnie z tą regulacją, rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1) nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

2) nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór,

3) nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia:

4) została kupującemu wydana w stanie niezupełnym;

- a także w razie jej nieprawidłowego zamontowania i uruchomienia, jeśli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy.

Natomiast wadę prawną zdefiniowano w art. 556³ KC: „Sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana stanowi własność osoby trzeciej albo jeżeli jest obciążona prawem osoby trzeciej, a także jeżeli ograniczenie w korzystaniu lub rozporządzeniu rzeczą wynika z decyzji lub orzeczenia właściwego organu: w razie sprzedaży prawa sprzedawca jest odpowiedzialny także za istnienie prawa (wada prawna)”.

Wymienione przepisy o rękojmi przy sprzedaży stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności za wady dzieła (art. 638 KC), a także w odniesieniu do umów o roboty budowlane (art. 656 KC).18

Podsumowując, w przypadku wypłaty odszkodowania lub kary umownej wypłacanej w związku z wadami dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, rozumianymi zgodnie z przepisami KC przytoczonymi powyżej, podatnik ma obowiązek wyłączenia wydatków na takiego rodzaju odszkodowanie lub karę umowną z kosztów podatkowych (zob. K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019).

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że wykonane przez niego prace na podstawie umowy zawartej w 2014 r. mającej na celu wykonanie przedmiotu zamówienia publicznego zostały odebrane przez Zamawiającego. Roszczenia Zamawiającego, które zostały uwzględnione w ugodzie zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. nie dotyczyły kar umownych bądź odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług.

Kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. nie stanowi kary umownej lub odszkodowania z tytułu zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót lub usług.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają również kary umowne, bądź odszkodowania w sytuacji, gdy są one wypłacane z tytułu zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót lub usług.

Definicję zwłoki zawiera art. 476 KC - dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

W doktrynie prawa podatkowego podkreśla się, że obowiązkowi wyłączenia z kosztów podatkowych podlegają wyłącznie odszkodowania i kary umowne związane ze zwłoką w:

1) dostarczeniu towaru wolnego od wad albo,

2) usunięciu wad towarów albo wykonanych robót lub usług.

Zatem, w tym przypadku w pierwszej kolejności musi powstać wada dostarczonego towaru lub wykonanych robót/usług, a w następnej kolejności zwłoka w jej zniwelowaniu - koszt wypłacony z jej tytułu nie może stanowić kosztu podatkowego (zob. K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019).

Wnioskodawca pragnie ponownie zauważyć, że wykonane przez niego prace na podstawie umowy zawartej w 2014 r. mającej na celu wykonanie przedmiotu zamówienia publicznego zostały odebrane przez Zamawiającego. Roszczenia Zamawiającego, które zostały uwzględnione w ugodzie zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. nie dotyczyły kar umownych bądź odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług. Nie mogła zatem wystąpić zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad (ponieważ tak jak wyżej wskazano nie stwierdzono wad), czy też zwłoka w usunięci wad wykonanych robót (ponownie - nie wystąpiła wada wymagająca usunięcia).

Podsumowanie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie braku możliwość zastosowania wyłączenia wykazanego w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Jak Wnioskodawca wyjaśnia powyżej w odniesieniu do świadczonych przez niego usług na rzecz Zamawiającego:

 1) nie wystąpił wada dostarczonego towaru lub wykonanych robót/usług,

 2) skoro zatem nie wystąpiła wada dostarczonego towaru lub wykonanych robót/usług, to nie mogła również powstać zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad, albo zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Roszczenie finansowe uznane w ugodzie mediacyjnej z dnia 3 sierpnia 2020 r. wyraźnie wskazuje na karę umowną z tytułu zwłoki w wykonaniu Robót, tj. na karę umowną nieobjętą dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Stanowisko zgodnie, z którym możliwość traktowania kar umownych z tytułu opóźnień w terminowym wykonaniu prac można oceniać, jako kosztów podatkowych potwierdzają wypowiedzi organów podatkowych oraz sądów administracyjnych.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. akt. II FSK 1330/19: przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT ustanawia wyjątek od zasady rozliczania kosztów podatkowych, a zatem musi być interpretowany ściśle. Skoro przepis ten wskazuje tylko na kary umowne z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług to przyjąć należy, że wszelkie inne kary należy rozpoznawać w kontekście zasady ogólnej z art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Sąd wskazał, iż dokonując kwalifikacji innych kar umownych, należy jej dokonać w sposób zindywidualizowany, z uwzględnieniem wszelkich okoliczności danego zdarzenia skutkującego powstaniem obowiązku zapłaty kary umownej.

Warto również zwrócić uwagę na wydany w zbliżonym stanie faktycznym wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Go 545/18: „Istota sporu w rozpatrywanej sprawie koncentruje się na rozstrzygnięciu, czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym sprawy kary umowne zapłacone przez skarżącą z tytułu Ugody w Przedmiocie Rozliczenia Kar Umownych - wynikające z nieterminowej realizacji usług, mogą zostać zaliczone przez nią do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Dodać należy, że w sprawie bezspornym jest, że ww. kary nie są objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. (...). Okolicznością, której także nie powinno się pomijać przy ocenie tego sporu jest również i to, że jak strona wskazywała - w związku z zawarciem Ugody w Przedmiocie Rozliczenia Kar Umownych, wykona dodatkowe usługi na rzecz Zamawiającego, z tytułu czego otrzyma wynagrodzenie. (...) Zdaniem Sądu, opisany we wniosku stan faktyczny oceniony w kontekście przedstawionych powyżej rozważań uprawnia do zaakceptowania stanowiska strony, że spełniona została przesłanka pozytywna uznania wydatku, jakim jest Kara wynikająca z Ugody w Przedmiocie Rozliczenia Kar Umownych, za koszt uzyskania przychodu (tj. w świetle art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.). Skarżąca wykazała, że wszelkie jej działania były racjonalne, uzasadnione biznesowo, oraz, co najważniejsze, ukierunkowane na osiąganie przychodów z realizacji Umowy”. W powyższym stanie faktycznym wskazano na okoliczności związane z dodatkowymi pracami wykonywanymi na rzecz zamawiającego - w omawianym przypadku, odpowiednikiem tego fragmentu stanu faktycznego będzie ww. pkt 5 wskazujący na umożliwienie Wykonawcy startowania w kolejnych postępowaniach”.

Na możliwość traktowania kar umownych z tytułu opóźnień w wykonaniu prac jako kosztów podatkowych wskazuje także interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 października 2018 r., Znak: 0113-KDIPT2-1.4011.466.2018.1.BO: „(...) karę umowną za niedotrzymanie terminu realizacji umowy o roboty budowlane, nałożoną przez zleceniodawcę notą księgową z dnia 17 lipca 2018 r, potrąconą z faktury sprzedaży nr 10/2018 Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów” oraz z dnia 20 lutego 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010. 285.2018.2.MC: „W analizowanej sytuacji Spółka ponosi wydatki na kary za opóźnienia ze względu na zapisy umów z poszczególnymi kontrahentami. Opóźnienia w dostawach mogą wynikać przede wszystkim z przyczyn niezależnych od Spółki tzn. w opóźnieniach w dostawach od producenta - podmiotu z grupy kapitałowej. Tym samym zapłata kar i odszkodowań oparta jest na obiektywnych przesłankach, wskazujących, że Spółka dochowała należytej staranności, tj. podjęła wszelkie działania stanowiące podstawę prawidłowej realizacji umowy. W konsekwencji, na gruncie przedmiotowej sprawy wydatki z tytułu kar umownych/odszkodowań z tytułu opóźnienia w dostawach towarów uiszczane przez Spółkę mogą stanowić koszt podatkowy”.

Kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na wstępie należy wskazać, że wyłącznie w enumeratywnie określonych w Ustawie CIT przypadkach, podatnicy mają obowiązek automatycznie wyłączać wydatki na kary umowne z kosztów podatkowych. We wszystkich pozostałych, niewymienionych w tym punkcie zdarzeniach należy dokonać analizy, czy wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 Ustawy CIT).

Jak już wyżej zostało skutecznie dowiedzione kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. nie stanowi kary umownej bądź odszkodowania objętego dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Jednocześnie zdaniem Wnioskodawcy, jest to wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy podkreślić, że działalność Wnioskodawcy opiera się głównie na świadczeniu usług budowlanych na rzecz podmiotów publicznych (tj. jako Generalny Wykonawca realizuje zamówienia publiczne udzielone w wyniku postępowań o udzielenie zamówienia publicznego).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca (jako Generalny Wykonawca) w latach 2014-2018 realizował zadanie zlecone przez podmiot publiczny (dalej: „Zamawiający”), które polegało m.in. na wykonaniu budowli wałowych (przeciwpowodziowych), przebudowie wskazanych odcinków wałów, robotach ubezpieczeniowych, rozbiórce i budowie 3 mostów, robotach nawierzchniowych i drogowych, przebudowie infrastruktury, wykonaniu oznakowani pionowych.

Umowa zawarta w 2014 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Zamawiającym obok powyższego zakresu prac i wynagrodzenia z tytułu ich wykonania, określała również termin zakończenia prac budowlanych.

W wyniku szeregu okoliczności, powstałych w toku wykonywania robót budowlanych, ostateczny termin zakończenia prac nastąpił z opóźnieniem wynoszącym 648 dni. W znacznej części (tj. 475 dni) wskazane opóźnienie powstało z przyczyn, za które Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialność. Wskazać należy na m.in. brak dostępu do terenu budowy, wykonanie dodatkowych prac na obiekcie oraz niekorzystne warunki atmosferyczne.

Pod koniec 2019 r. z uwagi na powstałe opóźnienia Wnioskodawca i Zamawiający wystąpili ze wzajemnymi roszczeniami. W celu uchylenia ryzyk procesowych związanych ze wzajemnymi roszczeniami Strony zdecydowały o podęciu postępowania mediacyjne w trybie art. 183¹ § 2 KPC.

Z perspektywy Wnioskodawcy podjęcie postępowania mediacyjnego było uzasadnione ryzykiem zastosowania wobec niego art. 24 ust. 5 pkt 4 ustawy o PZP. W myśl tego przepisu Zamawiający może wykluczyć z postępowania wykonawcę, który: „(...), z przyczyn leżących po jego stronie, nie wykonał albo nienależycie wykonał w istotnym stopniu wcześniejszą umowę w sprawie zamówienia publicznego lub umowę koncesji, zawartą z zamawiającym, o którym mowa w art 3 ust. 1 pkt 1-4, co doprowadziłoby do rozwiązania umowy lub zasądzenia odszkodowania (…)”.

Celem Wnioskodawcy było zatem m.in. uregulowanie kwestii spornych, które mogłoby wywierać negatywny wpływ na możliwość ubiegania się przez Wykonawcę o udzielenie zamówienia publicznego w innych postępowaniach, tak prowadzonych przez Zamawiającego jak i inne podmioty publiczne.

Wnioskodawca pragnie wyraźnie podkreślić, że brak możliwości udziału w innych postępowaniach z zakresu zamówień publicznych (zarówno tych prowadzonych przez Zamawiającego, jak i inne podmioty) w istotny sposób wpłynąłby na sytuacje finansową Wnioskodawcy. Jak już bowiem wyżej wspomniano głównym przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest świadczenie usług budowlanych na rzecz podmiotów publicznych (tj. jako Generalny Wykonawca realizuje zamówienia publiczne udzielone w wyniku postępowań o udzielenie zamówienia publicznego).

Brak możliwości udziału w postępowaniu dotyczącym udzielania zamówienia publicznego w oczywisty sposób przekłada się na brak możliwości uzyskiwania przychodów przez Wnioskodawcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, kary umowne uregulowane na rzecz Zamawiającego z tytułu nieterminowego wykonania robót były nakierowane na osiąganie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów Wnioskodawcy. Niewątpliwie biorąc pod uwagę okoliczności podjęcia procedury mediacyjnej, można stwierdzić, iż zawarcie ugody oraz wypłacenie kary umownej z tytułu zwłoki w ukończeniu robót stanowi jej koszt podatkowy.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, że uregulowanie kary umownej na podstawie wspomnianej wcześniej Ugody pozwoliła Wnioskodawcy na uniknięcie dodatkowych obciążeń finansowych, które pojawiłyby się prawdopodobnie w przypadku braku zawarcie ugody, a w praktyce oznaczałoby wstąpienie na drogę długoletniego i kosztownego postępowania sądowego.

Również organy podatkowe potwierdzają możliwość kwalifikacji czynności polegającej na uregulowaniu kary ujmowanej za działanie spełniające kryteria kwalifikacji takiego wydatku jako kosztu podatkowego. Przykładowo:

-Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 28 kwietnia 2016 r., Znak: ITPB3/4510-89/16/JG: (...) skoro zapłata kary umownej w związku z nieterminowym wykonaniem umowy jest - jak wskazał Wnioskodawca - związana w jego przypadku z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów, bowiem: - ma na celu należyte wywiązanie się z obowiązków wynikających z umowy oraz zabezpieczenie współpracy z danym kontrahentem, co do przyszłych zamówień; - wynika z czynników niezależnych od Wnioskodawcy wskazanych w opisie stanu faktycznego wniosku, to jako wydatek należy ją ocenić jako spełniające kryterium celowości, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji może ona stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności Wnioskodawcy”;

- Interpretacji indywidualnej z dnia 20 lutego 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.285. 2018.2.MC organ stwierdził, że: „W analizowanej sytuacji Spółka ponosi wydatki na kary za opóźnienia ze względu na zapisy umów z poszczególnymi kontrahentami. Opóźnienia w dostawach mogą wynikać przede wszystkim z przyczyn niezależnych od Spółki tzn. w opóźnieniach w dostawach od producenta - podmiotu z grupy kapitałowej. Tym samym zapłata kar i odszkodowań oparta jest na obiektywnych przesłankach, wskazujących, że Spółka dochowała należytej staranności, tj. podjęła wszelkie działania stanowiące podstawę prawidłowej realizacji umowy. W konsekwencji, na gruncie przedmiotowej sprawy wydatki z tytułu kar umownych/odszkodowań z tytułu opóźnienia w dostawach towarów uiszczane przez Spółkę mogą stanowić koszt podatkowy”;

- Analogiczne stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 318/17, zgodnie z którym organ stwierdził, że w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej niewyłączonej z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT) ograniczy straty, które mogłyby zachwiać możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika.

Podsumowanie

Podsumowując, należy stwierdzić, że w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. jest wydatkiem który nie znajduje się w grupie wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1.

W szczególności kwota ta nie stanowi kary umownych, bądź odszkodowań wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT tj. poniesionych z tytułu:

1) wad dostarczonych towarów,

2) wad wykonanych robót,

3) wad wykonanych usług,

4) zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

5) zwłoki w usunięciu wad towarów,

6) zwłoki w usunięciu wad wykonanych towarów.

Jak już wielokrotnie podnoszono na podstawie ugody mediacyjnej Strony postanowił, że w zakresie roszczeń finansowych zgłoszonych przez Zamawiającego w przedmiocie kar umownych z tytułu zwłoki w wykonaniu Robót, Wykonawca (tj. Wnioskodawca) ureguluje na rzecz Zamawiającego określoną w ugodzie kwotę. Nie jest ona zatem objęta dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Jednocześnie działanie Wnioskodawcy należy uznać za racjonalne, uzasadnione biznesowe oraz co najważniejsze ukierunkowane na osiąganie przychodów a także zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów. Brak osiągnięcia porozumienia z Zamawiającym wiązał się bowiem z realną możliwością wykluczenia Wnioskodawcy z udziału w innych procedurach z zakresu zamówień publicznych na podstawie art. 24 ust. 5 pkt 4 ustawy o PZP.

W świetle powyższego należy zatem uznać, że kwota uregulowana przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego na podstawie ugody mediacyjnej zawartej w dniu 3 czerwca 2020 r. stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 20 stycznia 2021 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-1.4010.463.2020.2.BS, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 26 stycznia 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 24 lutego 2021 r. (wpływ 1 marca 2021 r.) wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wnosząc w oparciu o:

1) art. 146 § 1 PPSA, o uchylenie zaskarżanej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego,

2) art. 119 pkt 2 PPSA, o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym,

3) art. 200 w zw. z art. 205 PPSA, o zwrot na rzecz Strony skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Odpowiedzi na skargę udzieliłem pismem z dnia 30 marca 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.463. 2020.3.BS

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny Krakowie uchylił skarżoną interpretację - wyrokiem z 28 września 2021 r.  sygn. akt I SA/Kr 397/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - wyrokiem z 16 kwietnia 2025 r. sygn. akt II FSK 973/22 oddalił skargę kasacyjną Organu.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od  16 kwietnia 2025 r. i wpłynął do mnie 3 listopada 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku - jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. w 2021 r.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: