Interpretacja indywidualna z dnia 15 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.551.2025.2.BS

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 listopada 2025 r. (data wpływu 28 listopada 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż towarów. W październiku 2025 roku Spółka A przyznała pracownikowi jednorazową bezzwrotną zapomogę losową przeznaczoną na leczenie i rehabilitację. Pracownik uległ wcześniej wypadkowi drogowemu w wyniku którego stan zdrowia uniemożliwia podjęcie pracy. Po pobycie w szpitalu pracownik wymaga specjalistycznej rehabilitacji, a ta „na NFZ” możliwa będzie dopiero za kilka, kilkanaście miesięcy z uwagi na czas oczekiwania. Spółce bardzo zależy na szybkim powrocie pracownika do pracy, bowiem jest dobrym handlowcem, który stale przysparzał Spółce przychody ze sprzedaży, stąd decyzja o przyznaniu zapomogi, która pozwoli sfinansować zabiegi rehabilitacyjne poza NFZ. Zapomoga została wypłacona ze środków obrotowych Spółki.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 27 listopada 2025 r. wskazali Państwo:

Związek pomiędzy udzieloną zapomogą losową, a powstaniem, zabezpieczeniem przychodów Państwa Spółki:

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż towarów. Przychody z tej działalności stanowią ponad 90 % obrotów. Spółka zatrudnia m.in. pracowników – handlowców, do których obowiązków należy utrzymywanie kontaktów handlowych z klientami Spółki oraz pozyskiwanie nowych klientów/odbiorców oferowanych towarów. Pracownik, któremu udzielono zapomogi, był bardzo wydajny i skuteczny w swoich działaniach, a wykonując powierzoną mu pracę przysparzał Spółce dużych dochodów ze sprzedaży towarów. Niestety pracownik uległ wypadkowi komunikacyjnemu, który uniemożliwia podjęcie pracy. Po pobycie w szpitalu pracownik przebywa na zwolnieniu lekarskim w oczekiwaniu na rehabilitację, która pozwoli na przywrócenie funkcji ruchowych i powrót do pracy.

Terminy rehabilitacji „na NFZ” są bardzo odlegle (ponad kilka miesięcy oczekiwania), więc konieczne jest szybkie podjęcie kosztownej rehabilitacji prywatnie. Ponieważ Spółce bardzo zależy na szybkim powrocie pracownika do pracy, Zarząd wyjątkowo zdecydował o przyznaniu zapomogi celowej przeznaczonej na pokrycie kosztów rehabilitacji pracownika w celu skrócenia okresu niezdolności do pracy. Spółka liczy na szybszy powrót pracownika do wykonywania obowiązków, a tym samym przysparzania Spółce wymiernych przychodów i zysków ze sprzedaży. Mimo, że Spółka zatrudnia kilku handlowców, to brak jednego z najbardziej wydajnych, wpływa na wysokość osiąganych obrotów. Nie bez znaczenia są też osobiste kontakty i budowane latami zaufanie pomiędzy sprzedawcą i odbiorcą oraz znajomość potrzeb klientów. Tak więc zdaniem Spółki zachodzi bezpośredni związek z wydatkiem na zapomogę dla pracownika i zabezpieczeniem, pozyskiwaniem przychodów.

Wydatek został udokumentowany przelewem (…).

Pytanie

Czy przyznana zapomoga losowa stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisu 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznana pracownikowi zapomoga stanowi koszt uzyskania przychodu, bowiem jest związana z uzyskiwaniem przez Spółkę przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 1992 Nr 21 poz. 86 z późn. zm.,) „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. W art. 16 ust. 1 pkt 45) ustawodawca wyłączył co prawda wydatki związane z działalnością socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, jednak Spółka nie tworzy ZFŚS, a wypłacona zapomoga nie jest świadczeniem socjalnym lecz służy przyspieszeniu powrotu pracownika do pracy po chorobie w celu prowadzenia sprzedaży towarów Spółki. Zdaniem Spółki zachodzi ścisły związek między udzieloną zapomogą celową, a zabezpieczeniem przyszłych przychodów. Pracownik obsługuje grono stałych klientów, a także pozyskuje nowych. W działalności handlowej istotne jest przekonanie do sprzedawcy, utrzymanie dobrych relacji sprzedawca-klient - nie bez znaczenia są osobiste kontakty i budowane latami zaufanie. Nieobecność pracownika znacznie osłabia potencjał działu, w którym jest zatrudniony, stąd decyzja o sfinansowaniu rehabilitacji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

-przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

-potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy przyznana zapomoga losowa stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że w październiku 2025 roku przyznali Państwo pracownikowi jednorazową bezzwrotną zapomogę losową, przeznaczoną na leczenie i rehabilitację. Pracownik uległ wcześniej wypadkowi drogowemu w wyniku którego stan zdrowia uniemożliwia mu podjęcie pracy. Zapomoga została wypłacona ze środków obrotowych Spółki.

Ponadto wskazali Państwo, że brak jednego z najbardziej wydajnych pracowników, wpływa na wysokość osiąganych przez Państwa obrotów. Nie bez znaczenia są też osobiste kontakty i budowane latami zaufanie pomiędzy sprzedawcą i odbiorcą oraz znajomość potrzeb klientów.

Odnosząc się do powyższego, należy mieć na uwadze, że „celowy” wydatek to przede wszystkim ten, który racjonalnie przyczynia się do osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Działania takie muszą mieć zatem charakter pozytywny, wpływający na przychód podatkowy.

Za taki wydatek można uznać wydatek w postaci zapomogi na rehabilitację, przyznaną dla kluczowego dla Państwa pracownika. Wydatek ten został bowiem poniesiony przez Państwa w związku z prowadzoną działalnością w zakresie sprzedaży towarów, dokonywaną właśnie przez Państwa pracowników. Jak Państwo wskazaliście pracownik, któremu udzielono zapomogi, był bardzo wydajny i skuteczny w swoich działaniach, a wykonując powierzoną mu pracę przysparzał Spółce dużych dochodów ze sprzedaży towarów. Zapomoga celowa udzielona była na pokrycie kosztów rehabilitacji pracownika w celu skrócenia okresu jego niezdolności do pracy po wypadku. Spółka liczy na szybszy powrót pracownika do wykonywania obowiązków, a tym samym przysparzania Spółce wymiernych przychodów i zysków ze sprzedaży.

Mając powyższe na względzie uznać należy, że wydatek w postaci zapomogi losowej ma związek przyczynowo-skutkowy z działaniami Spółki, mającymi na celu osiągnięcie przychodu związanego ze sprzedażą towarów, spełniając tym samym warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Nie sposób również przypisać ww. wydatku do wyłączeń wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Jest to katalog, który enumeratywnie wylicza rodzaje wydatków, których nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów, a jak Państwo wskazaliście we wniosku zapomoga poniesiona została ze środków obrotowych Spółki, a nie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, którego Państwo nie posiadacie.

Podsumowując, przyznana zapomoga losowa może stanowić dla Państwa koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, o ile będziecie Państwo posiadali stosowne dowody potwierdzające zasadność poniesienia tego wydatku.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do uzupełnienia wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku i jego stanowiskiem..

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.