Interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.542.2025.2.BS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 listopada 2025 r. (data wpływu w tym samym dniu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) powstał w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą działalność gospodarczą pod firmą (…), w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą (…) Sp. z o.o.

Przekształcenie nastąpiło na podstawie oświadczenia przedsiębiorcy z dnia (…) o przekształceniu przedsiębiorcy w jednoosobową spółkę kapitałową, objętego aktem notarialnym sporządzonym przez notariusza.

Spółka została wpisana do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (…) i kontynuuje działalność gospodarczą prowadzoną wcześniej przez przedsiębiorcę.

Od 2021 roku Spółka wybrała formę opodatkowania w postaci ryczałtu od dochodów spółek (tzw. estoński CIT), o którym mowa w rozdziale 6b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 2269 z późn. zm.) i pozostaje opodatkowana w tej formie do chwili obecnej. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji oraz obróbki metali i tworzyw sztucznych.

Podstawowym przedmiotem działalności według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) jest:

(…).

Ponadto Spółka prowadzi również działalność w następujących zakresach:

(…).

Działalność Spółki obejmuje (…). W ramach prowadzonej działalności Spółka wykorzystuje samochody osobowe i dostawcze w celu transportu pracowników, narzędzi, komponentów i wyrobów gotowych.

Spółka zawarła umowę leasingu dotyczącą samochodu osobowego wykorzystywanego do celów mieszanych, tj. służbowych i prywatnych. Samochód został przyjęty do użytkowania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki. Wartość początkowa środka trwałego została ustalona jako suma wartości netto wynikającej z umowy leasingu powiększonej o nieodliczalną część podatku VAT.

Zawarcie umowy leasingu zostało poprzedzone analizą warunków określonych w art. 3 ust. 4-6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Na podstawie tej analizy Spółka stwierdziła, że na Spółkę przeniesione zostały zasadniczo wszystkie ryzyka i pożytki z tytułu posiadania środka trwałego.

Okres leasingu obejmuje zasadniczo przewidywany okres ekonomicznej użyteczności pojazdu, suma opłat przekracza 90% wartości rynkowej samochodu, a Spółka ponosi koszty eksploatacji, ubezpieczenia oraz odpowiada za stan techniczny pojazdu.

Po zakończeniu umowy Spółka ma prawo nabycia środka trwałego po cenie istotnie niższej od jego wartości rynkowej. W konsekwencji, zgodnie z art. 3 ust. 4-6 ustawy o rachunkowości umowa została zaklasyfikowana jako leasing finansowy, a przedmiot leasingu ujęty w ewidencji środków trwałych i podlega amortyzacji bilansowej.

Spółka odlicza 50% podatku VAT naliczonego z tytułu mieszanego użytkowania samochodu osobowego, natomiast pozostała część podatku VAT, która nie podlega odliczeniu, została doliczona do wartości początkowej środka trwałego.

W związku z zawarciem umowy leasingu finansowego Spółka otrzymała od finansującego faktury dokumentujące czynsz inicjalny, ratę „0” oraz opłatę za zawarcie umowy leasingu. Zgodnie z przyjętą przez Spółkę polityką rachunkowości oraz zasadami wynikającymi z art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości opłata za zawarcie umowy leasingu, czynsz inicjalny i rata „0” zostały zaliczone do kosztów poniesionych do dnia przyjęcia środka trwałego do używania i ujęte w wartości początkowej środka trwałego. W konsekwencji są one rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie jako koszty operacyjne w momencie ich poniesienia.

W okresie obowiązywania umowy raty leasingowe rozliczane są w następujący sposób:

1) część kapitałowa- konto 243 „Rozliczenie leasingu”,

2) część odsetkowa - konto 757 „Koszty finansowe”,

3) VAT - konto 221-2 (z zastosowaniem 50% odliczenia).

Wartość środka trwałego jest ewidencjonowana na koncie 010-4 „Środki trwałe”.

Dla celów opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek (CIT estońskim) Spółka ustala miesięczną podstawę opodatkowania obejmującą odpis amortyzacyjny od środka trwałego, część odsetkową raty leasingowej oraz podatek VAT wynikający z faktury otrzymanej od finansującego. Faktury dokumentujące czynsz inicjalny, ratę „0” oraz opłatę za zawarcie umowy leasingu, rozliczane poprzez konto 243, nie stanowią podstawy do opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, ponieważ nie obciążają wyniku finansowego w momencie ich poniesienia, a ich koszt rozliczany jest poprzez amortyzację, gdyż wartość netto oraz nie odliczony podatek VAT został ujęty w wartości początkowej środka trwałego.

Spółka nie jest powiązana kapitałowo ani osobowo z leasingodawcą, a umowa leasingu została zawarta na warunkach rynkowych w ramach zwykłej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 18 listopada 2025 r. wskazali Państwo, że:

 1) Wynik finansowy netto Spółki obciążają odpisy amortyzacyjne, ponieważ w przypadku leasingu finansowego samochód został ujęty w ewidencji środków trwałych Spółki i podlega amortyzacji bilansowej.

 2) Część odsetkowa raty leasingowej obciąża wynik finansowy netto Spółki, gdyż jest ujmowana jako koszt finansowy.

Pytanie

Czy w przypadku umowy leasingu finansowego samochodu osobowego wykorzystywanego do celów mieszanych, w której opłata za zawarcie umowy leasingu, czynsz inicjalny oraz pierwsza rata („rata 0”) zostały ujęte w wartości początkowej środka trwałego i są rozliczane w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne, Spółka prawidłowo przyjmuje, że opłaty te nie stanowią podstawy do ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek, a podstawę opodatkowania stanowi wyłącznie suma:

1) odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego,

2) części odsetkowej rat leasingowych, oraz

3) podatek VAT zawarty w otrzymanych fakturach,

zgodnie z art. 28m ust. 4a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), przedmiotem opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek (tzw. estońskim CIT) są między innymi wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 28m ust. 4a pkt 2 ustawy o CIT, do wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą nie zalicza się wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku:

- w pełnej wysokości - w przypadku składników majątku wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności gospodarczej,

- w wysokości 50% - w przypadku składników majątku, które nie są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej.

W niniejszej sprawie przedmiotem analizy jest sposób ustalania podstawy opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek w odniesieniu do samochodu osobowego wykorzystywanego przez Spółkę zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i prywatnych (tzw. użytkowanie mieszane), na podstawie umowy leasingu finansowego.

Spółka przyjmuje, że przy ustalaniu podstawy opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek uwzględnia 50% wydatków związanych z używaniem tego samochodu, tj. 50% odpisów amortyzacyjnych, 50% części odsetkowej rat leasingowych oraz 50% podatku VAT wykazanego na fakturach otrzymanych od leasingodawcy.

Stosownie do art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2023 r. poz. 120 z późn. zm.), jeżeli z umowy leasingu wynika przeniesienie zasadniczo wszystkich ryzyk i pożytków wynikających z prawa własności przedmiotu leasingu na korzystającego, wówczas umowę tę uznaje się za leasing finansowy.

Korzystający ujmuje przedmiot leasingu w swoich aktywach jako środek trwały, a w pasywach wykazuje zobowiązanie wobec finansującego. Zasada ta została odzwierciedlona w polityce rachunkowości Spółki - przedmiot leasingu został ujęty jako środek trwały w ewidencji bilansowej, a jego wartość jest amortyzowana zgodnie z przyjętą stawką amortyzacyjną.

Stosownie do art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości, cena nabycia i koszt wytworzenia środka trwałego obejmuje ogół kosztów poniesionych przez jednostkę do dnia przyjęcia składnika majątku do używania, w tym również kosztów związanych z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania, kosztów obsługi zobowiązań oraz innych wydatków poniesionych do momentu oddania go do eksploatacji.

Z powyższego przepisu wynika zasada, że wszelkie wydatki poniesione do dnia przyjęcia środka trwałego do użytkowania, pozostające w bezpośrednim związku z jego nabyciem i przygotowaniem do używania, powiększają jego wartość początkową.

Powyższe zasady znajdują rozwinięcie w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe” (Dz. Urz. Min. Rozwoju i Finansów z 2017 r. poz. 105), który zastąpił obowiązujący wcześniej Krajowy Standard Rachunkowości nr 5 „Leasing, najem i dzierżawa”.

Standard ten potwierdza, że do wartości początkowej środka trwałego zalicza się również koszty poniesione w związku z jego nabyciem, w tym w szczególności opłaty przygotowawcze, prowizje, czynsz inicjalny oraz inne koszty, których poniesienie było warunkiem zawarcia umowy.

W konsekwencji Spółka, zgodnie z przyjętymi zasadami rachunkowości, uznała, że opłata za zawarcie umowy leasingu, czynsz inicjalny oraz rata „0” stanowią koszty poniesione do dnia przyjęcia środka trwałego do używania i wchodzą w skład jego wartości początkowej, tak więc opłaty te nie stanowią kosztu okresu, lecz są rozliczane w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne zgodnie z zasadą współmierności przychodów i kosztów, określoną w art. 6 ust. 2 ustawy o rachunkowości. Zasady ustalania wartości początkowej środka trwałego określa również art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym: „Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, w szczególności o koszty transportu, załadunku, wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji, uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek ten nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje prawo do jego odliczenia.”

W świetle powyższego przepisu, do wartości początkowej środka trwałego zalicza się wszelkie koszty poniesione do dnia przyjęcia środka trwałego do użytkowania, które pozostają w bezpośrednim związku z jego nabyciem.

W przypadku leasingu finansowego będą to w szczególności: opłata za zawarcie umowy leasingu, czynsz inicjalny, rata „0” oraz nieodliczalna część podatku VAT.

Wszystkie te wydatki zostały przez Spółkę uwzględnione w wartości początkowej środka trwałego, a następnie są rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne. W przypadku leasingu finansowego, opłaty jednorazowe, takie jak czynsz inicjalny, rata „0” czy opłata za zawarcie umowy, nie wpływają na wynik finansowy w momencie poniesienia. Są one ujmowane bilansowo w wartości początkowej środka trwałego i rozliczane w czasie poprzez amortyzację, dlatego dla celów CIT estońskiego Spółka słusznie przyjmuje, że podstawę opodatkowania stanowią wyłącznie te elementy, które faktycznie obciążają rachunek zysków i strat, tj. amortyzacja od wartości początkowej środka trwałego, część odsetkowa rat leasingowych oraz podatek VAT zawarty w otrzymanej od leasingodawcy fakturze VAT.

Powyższe potwierdza że, przy kalkulacji podstawy opodatkowania, w przypadku opłat leasingowych kluczowe znaczenie ma sposób prezentacji leasingu w księgach rachunkowych. Skoro Spółka amortyzuje przedmiot leasingu, wówczas przy definiowaniu dochodu z wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą należy wziąć pod uwagę nie opłaty leasingowe w tym opłatę za zawarcie umowy oraz opłatę za czynsz 0, a odpisy amortyzacyjne od wartości pojazdu.

Zatem, identyfikując dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą w wyniku używania składników majątku (w tym samochodów), z których podatnik korzysta na podstawie leasingu bilansowo sklasyfikowanego jako finansowy, podatnik uwzględnia odpisy amortyzacyjne (w ramach takich również odpisy od tej części wartości początkowej, która wyznaczona jest odstępnym).

Gdyby jednak w bieżącej fakturze leasingowej wystąpiły opłaty nieujęte w wartości początkowej i nierozliczane poprzez amortyzację (odsetki, opłata za zmianę harmonogramu, VAT od takich opłat itp.), wówczas takie inne wydatki związane z używaniem pojazdu, w zakresie, w jakim nie zostały uwzględnione w wartości początkowej i nie są rozliczane przez odpisy amortyzacyjne, wyznaczą dochód do opodatkowania estońskim CIT odrębnie od odpisów amortyzacyjnych (50% takich innych wydatków).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania) i wydatków wymienionych przez Państwa w pytaniu, związanych z użytkowaniem przez Państwa na podstawie umowy leasingu finansowego samochodów osobowych w sposób mieszany. Zatem, inne kwestie wynikające z Państwa własnego stanowiska w sprawie, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Stosownie do treści art. 28d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnik opodatkowany ryczałtem od dochodów spółek, zwanym dalej w niniejszym rozdziale „ryczałtem”, jest obowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz sporządzania sprawozdań finansowych na podstawie przepisów o rachunkowości w sposób zapewniający prawidłowe określenie:

1) wysokości zysku (straty) netto, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku

oraz

2) w kapitale własnym:

a) kwoty zysków niepodzielonych i kwoty zysków podzielonych odniesione na kapitały,wypracowanych w latach opodatkowania ryczałtem, oraz

b) kwoty niepokrytych strat poniesionych w latach opodatkowania ryczałtem.

Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT:

Natomiast w świetle art. 28m ust. 4a ustawy o CIT:

Z kolei art. 28m ust. 5 ustawy o CIT, stanowi, że:

W myśl art. 28n ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

Przy czym, w myśl art. 28c pkt 2, 3 i 4 ustawy o CIT:

Po wyborze ryczałtu od dochodów spółek ustalane przez podatnika przychody i koszty dla celów rachunkowych stają się również kategoriami podatkowymi.

Z powyższych przepisów wynika również, że w katalogu dochodów do opodatkowania w systemie ryczałtu ustawodawca w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT wymienił również dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, który odpowiada wysokości takich wydatków.

Dochody niezwiązane z działalnością gospodarczą mogą częściowo pokrywać się z dochodami stanowiącymi ukryte zyski. W przypadku jednak wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą nie jest konieczne i wymagane badanie powiązań z podmiotem na rzecz którego dokonywana jest wypłata lub z którym dokonuje się transakcji.

Z przepisów ustawy o CIT nie wynika wprost jakiego rodzaju wydatki mogą być uznane za dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ustawodawca jedynie w art. 28m ust. 4a ustawy o CIT doprecyzował, że wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą są wydatki i odpisy amortyzacyjne oraz odpisy z tytułu trwałej utraty wartości m.in. od samochodów osobowych, które są wykorzystywane w celach mieszanych.

Wobec powyższego w przypadku wykorzystywania samochodu lub innego składnika majątku również do celów innych niż związanych z działalnością gospodarczą (np. do celów prywatnych):

 a) przez wspólnika, podmiot powiązany bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym wspólnikiem – to w takim przypadki powstaje ukryty zysk,

 b) przez podmiot niebędący wspólnikiem, podmiotem powiązanym bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym wspólnikiem – to w takim przypadku powstaje wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą.

W kontekście wskazanych przepisów ustawy o CIT Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy w przypadku umowy leasingu finansowego samochodu osobowego wykorzystywanego do celów mieszanych, w której opłata za zawarcie umowy leasingu, czynsz inicjalny oraz pierwsza rata („rata 0”) zostały ujęte w wartości początkowej środka trwałego i są rozliczane w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne, Spółka prawidłowo przyjmuje, że opłaty te nie stanowią podstawy do ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek, a podstawę opodatkowania stanowi wyłącznie suma:

1) odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego,

2) części odsetkowej rat leasingowych, oraz

3) podatek VAT zawarty w otrzymanych fakturach,

 zgodnie z art. 28m ust. 4a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powyższej wątpliwości wskazać należy, że podatnik opodatkowany ryczałtem jest obowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz sporządzania sprawozdań finansowych na podstawie przepisów o rachunkowości w sposób, który zapewni prawidłowe określenie wysokości zysku (straty) netto, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Podstawę opodatkowania od dochodu z tytułu zysku netto ustala się jako sumę zysków netto osiągniętych w każdym roku podatkowym stosowania opodatkowania ryczałtem w części, w jakiej te zyski nie były zyskami podzielonymi lub nie zostały przeznaczone na pokrycie straty. Podatnicy, którzy wybiorą estoński CIT, nie stosują przepisów o zaliczaniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów wynikających z ustawy o CIT – odnoszą się w tym zakresie do zasad wynikających z ustawy o rachunkowości.

Kwalifikacji pod kątem wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podlega każdy wydatek/koszt, który obciąża (wpływa na) wynik finansowy netto ustalony zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości w trakcie stosowania przepisów dotyczących ryczałtu od dochodów spółek.

W opisie sprawy wskazali Państwo że faktury dokumentujące czynsz inicjalny, ratę „0” oraz opłatę za zawarcie umowy leasingu nie obciążają wyniku finansowego w momencie ich poniesienia, a ich koszt rozliczany jest przez Państwa poprzez amortyzację. Zgodzić się zatem należy z Państwa stanowiskiem, iż wydatki te nie stanowią podstawy do ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Podstawę do ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem stanowić będą natomiast w Państwa przypadku odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodów leasingowanych ustalonej dla celów bilansowych.

Z opisu sprawy wynika bowiem że Spółka bilansowo amortyzuje samochód, a wartością, która zgodnie z przepisami o rachunkowości, będzie obciążać wynik finansowy netto Spółki będą właśnie odpisy amortyzacyjne. Oznacza to zatem, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku przedmiotem opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek jako dochód z tytułu ukrytych zysków lub wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest koszt odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ww. samochodu w wysokości 50%.

Opodatkowana ryczałtem od dochodów spółek na ww. zasadach będzie również część odsetkowa rat leasingowych, ponieważ jak wskazano w opisie sprawy część odsetkowa raty leasingowej obciąża wynik finansowy Spółki. Powyższe oznacza, że wydatki te obciążają (wpływają na) wynik finansowy netto ustalony zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości w trakcie stosowania przepisów dotyczących ryczałtu od dochodów spółek, a więc będą podlegać opodatkowaniu CIT Estońskim, w wysokości 50% tych wydatków. Bez znaczenie pozostaje kwestia, że część odsetkowa raty leasingu księgowana jest na innym koncie księgowym niż część kapitałowa raty leasingowej, bowiem i tak obciąża ona wynik finansowy Spółki, a jak wcześniej wskazano każdy wydatek/koszt, który wpływa na wynik finansowy netto Spółki podlega kwalifikacji pod kątem wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Odnosząc się do kwestii uznania za wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą podatku od towarów i usług, wskazać należy, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 31 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.):

Natomiast zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości:

Natomiast wydatek stanowi wypływ środków pieniężnych z jednostki.

W związku z powyższym w świetle ustawy o rachunkowości pojęcie kosztu czy ceny nabycia nie jest tożsame z pojęciem wydatku. Dla przykładu:

- odpisy amortyzacyjne są kosztem jednostki ale nie wydatkiem,

- nabycie paliwa do samochodu jest kosztem zużycia materiałów (co do zasady cena nabycia jest w kwocie netto, tj. bez podatku VAT jeżeli podatek ten podlega odliczeniu na podstawie odrębnych przepisów). Jednocześnie, uregulowanie płatności z tytułu jego zakupu jest wydatkiem jednostki - rozchód środków pieniężnych następuje np. z rachunku bankowego w kwocie brutto tj. łącznie z VAT.

A zatem, ustawa o rachunkowości wskazuje, że cena nabycia czy też koszt są pomniejszane o podatek VAT w przypadku gdy podlega on odliczeniu na podstawie odrębnych przepisów. Natomiast, wydatek jest ujmowany w księgach rachunkowych w kwocie brutto.

Odnosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o CIT, należy zwrócić uwagę, że art. 28m ust. 4a ustawy o CIT, wskazuje na wydatki i odpisy amortyzacyjne oraz odpisy z tytułu trwałej utraty wartości, które związane są z używaniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku, a nie na koszt czy cenę nabycia.

Jak wskazano na wstępie, zgodnie z art. 28m ust. 4a pkt 2 ustawy o CIT, 50% wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości związanych z tzw. użytkiem mieszanym składników majątku podatnika, należy zaliczyć do dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy uznać, że w powyższym przypadku podstawę opodatkowania stanowi 50% wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, w wysokości ustalonej na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości.

Zatem, podstawą opodatkowania z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą w związku z używaniem samochodu osobowego do celów mieszanych będzie 50% tych wydatków w wartości brutto (tj. wraz naliczonym podatkiem VAT).

Zauważyć bowiem należy, że zgodnie z Objaśnieniami podatkowymi z 23 grudnia 2021 r. opracowanymi przez Ministerstwo Finansów w formie Przewodnika do Ryczałtu od dochodów spółek – dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków (pkt 63 objaśnień).

W konsekwencji, podstawą opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek w zakresie dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą będą wydatki w wartości brutto.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w przypadku umowy leasingu finansowego samochodu osobowego wykorzystywanego do celów mieszanych, w której opłata za zawarcie umowy leasingu, czynsz inicjalny oraz pierwsza rata („rata 0”) zostały ujęte w wartości początkowej środka trwałego i są rozliczane w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne, to wydatki te nie stanowią podstawy do ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek. Podstawę opodatkowania stanowi natomiast wyłącznie suma odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, część odsetkowa rat leasingowych oraz podatek VAT zawarty w otrzymanych fakturach, w wysokości 50% tych wydatków.

Tym samym, Państwa stanowisko uznano za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.