Interpretacja indywidualna z dnia 16 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.547.2025.5.MBD

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części nieprawidłowe, w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części nieprawidłowe, w części prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 4 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 21 października 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie.

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem wspólnym

Zainteresowany będący stroną postępowania:

(…)

Zainteresowani niebędący stroną postępowania:

(…)

łącznie dalej jako „Wnioskodawcy”.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca G jest osobą fizyczną, wspólnikiem spółki (…) spółka jawna (dalej: „Spółka”). Zainteresowani są pozostałymi wspólnikami spółki jawnej. Trzej zainteresowani tj.: D, K, L są osobami fizycznymi. Wszyscy wspólnicy, osoby fizyczne są polskimi rezydentami podatkowymi podlagającymi na terenie RP opodatkowaniu od całości swoich dochodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast, Zainteresowany GMBH (dalej: „GMBH”) jest spółką prawa niemieckiego prowadzącą działalność w formie spółki GMBH odpowiednik polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. GMBH jest niemieckim rezydentem podatkowym podlegającym w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym wyłącznie od niektórych uzyskiwanych na terenie RP dochodów (ograniczony obowiązek podatkowy).

Spółka korzysta z usług tzw. faktoringu niepełnego na podstawie umowy faktoringu (dalej: „Umowa”) z 22 października 2024 r. zawartej z bankiem S.A. (dalej: „Faktor”). Zgodnie z Umową, jej integralną część stanowią Ogólne Warunki Factoringu (dalej: „OWF”).

Umowa oraz OWF określają zasady systematycznego nabywania przez Faktora wierzytelności zarówno już istniejących, jak i przyszłych przysługujących Spółce, z tytułu świadczenia usług i dostawy towarów na rzecz określonych kontrahentów (Odbiorców). Zgodnie z poszczególnymi zapisami OWF poszczególnym pojęciom przypisuje się określone znaczenie:

Limit zaangażowania: kwota, do której faktor udziela finansowania klientowi (Spółce) w ramach Umowy (maksymalna kwota zaangażowania).

Zaangażowanie: kwota wypłaconych klientowi zaliczek na poczet ceny nabycia wierzytelności, powiększona o należne Faktorowi wynagrodzenie.

Limit finansowania odbiorcy: ustalona indywidualnie decyzją Faktora przykazaną klientowi w formie elektronicznej, maksymalna objęta finansowaniem, suma niespłaconych wierzytelności brutto przysługujących od danego odbiorcy.

Zgodnie z zapisami OWF, Faktor nabywa wszystkie wierzytelności przysługujące Spółce wobec Odbiorców powstałe od dnia zawarcia Umowy do dnia całkowitej spłaty zaangażowania. Faktor może nabyć także wierzytelności powstałe przed dniem zawarcia Umowy. Nabycie przez Faktora wierzytelności następuje z chwilą powstania wierzytelności.

Umowa nie precyzuje w jaki sposób następuje nabycie wierzytelności powstałych przed dniem zawarcia Umowy, jednak na potrzeby wniosku Wnioskodawca prosi, aby przyjąć, że zostają one nabyte w momencie zgłoszenia oraz zaakceptowania przez Faktora.

Nabycie przez Faktora wierzytelności nie powoduje przejęcia przez faktora zobowiązań klienta i kosztów wynikających z umowy handlowej zawartej z odbiorcą. W szczególności Faktor nie przejmuje odpowiedzialności z tytułu rękojmi i gwarancji.

Wraz z nabywaną wierzytelnością przechodzą na Faktora wszelkie związane z nią prawa, w szczególności prawo do odsetek za czas opóźnienia odbiorcy w wykonaniu obowiązku zapłaty oraz prawne zabezpieczenia spłaty wierzytelności.

Zgodnie z ideą faktoringu niepełnego oraz OWF, Faktor płaci na rzecz Spółki cenę nabycia wierzytelności, która jest równa nominalnej kwocie wierzytelności brutto. Termin zapłaty określony został na 2 dni od dnia otrzymania przez Faktora zapłaty wierzytelności na jego rachunek.

Zgodnie z Umową oraz OWF, Spółka uprawniona jest także do otrzymania zaliczek na poczet ceny nabycia. W celu otrzymania zaliczki, Spółka zgłasza odpowiednią wierzytelność do Faktora po czym Faktor wypłaca Spółce zaliczkę. Kwota zaliczki wynosi 90% wartości brutto wierzytelności tj. ceny nabycia.

Zgodnie z OWF, Faktor zwolniony jest z obowiązku wypłaty zaliczki w licznych przypadkach, w szczególności w sytuacji, w której Odbiorca zwleka z spłatą wierzytelności dłużej, niż określony w umowie termin płatności. W przypadku, w którym Faktor nie ma obowiązku wypłaty zaliczki może on w każdym momencie przenieść na Spółkę wierzytelność wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi (zwrotny przelew wierzytelności), co zwalnia również Faktora z obowiązku zapłaty ceny nabycia.

Powyższe oznacza, że na podstawie zawartej Umowy, faktor nie przejmuje ryzyka związanego z wierzytelnością. Ryzyko niezapłacenia przez Odbiorcę pozostaje przez cały okres istnienia wierzytelności na Spółce, bowiem w przypadku nieuiszczenia należności przez Odbiorcę, wierzytelność jest przenoszona przez Faktora na Spółkę.

W związku z umową, Faktor otrzymuje wynagrodzenie, przy czym wynagrodzenie to nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Wszystkie faktury objęte umową faktoringu niepełnego są wystawione na odbiorców z UE, dotyczą sprzedaży usług na rzecz podatników z innego kraju UE podlegają opodatkowaniu VAT w kraju odbiorcy usługi oraz dotyczą sprzedaży WDT z zastosowaniem stawki 0%, spełniając warunki do zastosowania tej stawki.

W uzupełnieniu wniosku z 21 października 2025 r. Wnioskodawca wskazuje, że spółka jawna, której Zainteresowani są wspólnikami w okresie, którego dotyczy wniosek, nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Wierzytelności własne, będące przedmiotem sprzedaży zostały uprzednio zarachowane przez Zainteresowanych jako przychód należny zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT lub art. 14 ust. 1 ustawy o PIT. Zainteresowani zaliczają wartość ww. wierzytelności do przychodów podatkowych w momencie, w którym stają się one należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Za datę powstania przychodu uznaje się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury.

Wskazane we wniosku wierzytelności nie stanowią szczególnych rodzajów wierzytelności własnych (np. wierzytelność nieściągalna, wierzytelność przedawniona, wierzytelność z tytułu kredytu albo pożyczki, wierzytelność z tytułu obligacji albo odsetek).

Transakcje zawierane przez Zainteresowanych nie są dokonywane z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz odpowiednio art. 23m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca oraz Zainteresowani jako wspólnicy Spółki zobowiązani są do rozpoznania przychodów oraz kosztów związanych z cesją wierzytelności na rzecz Faktora (z tytułu podpisanej umowy faktoringu niepełnego) niezależnie od faktu rozpoznania przychodów oraz kosztów związanych z sprzedażą usługi/dostawy towarów na rzecz Odbiorców/kontrahentów?

2.Jeżeli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 zostanie uznane za nieprawidłowe, to w którym momencie powinien on oraz pozostali Zainteresowani wykazać przychód i koszt z tytułu sprzedaży wierzytelności?

3.Jeżeli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 zostanie uznane za nieprawidłowe, to w jakiej wysokości Wnioskodawca oraz pozostali Zainteresowani powinni rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży wierzytelności? (część pytania z wyłączeniem rozpoznania kosztu z tytułu sprzedaży wierzytelności)

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, zarówno on jak i Zainteresowani jako wspólnicy Spółki, nie są zobowiązani do rozpoznania przychodów oraz kosztów związanymi z cesją wierzytelności na rzecz Faktora z tytułu podpisanej umowy faktoringu niepełnego.

Jak wynika z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, źródłami przychodów są (…) pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie jednak z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o PIT, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jak wynika natomiast z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

W ocenie Wnioskodawcy, przy realizacji opisanej w stanie faktycznym umowy, nie powstaje po jego stronie przychód podatkowy. Wnioskodawca rozpatruje przychód podatkowy zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o PIT w związku z wykonaniem usługi/dostawy towarów na rzecz swoich kontrahentów.

Natomiast, w przypadku factoringu niepełnego z punktu widzenia ekonomicznego nie dochodzi w ocenie Wnioskodawcy do sprzedaży wierzytelności. Na podstawie Umowy, na Wnioskodawcy pozostaje całe ryzyko związane z wierzytelnością. W przypadku braku zapłaty przez kontrahenta za usługę/dostawę towarów, Wnioskodawca nie otrzyma wynagrodzenia, w związku z czym nie można uznać, że dochodzi w tym przypadku do sprzedaży wierzytelności. Z punktu widzenia Wnioskodawcy, Faktor pełni jedynie rolę technicznego pośrednika pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem, którego zadanie ogranicza się do przekazania kwoty otrzymanej od kontrahenta na rachunek Wnioskodawcy. Faktor wypłaca także zaliczki na poczet ceny za wierzytelność, natomiast z punktu widzenia Wnioskodawcy są to de facto pożyczki, których kwoty kapitału pozostają neutralne podatkowo na gruncie PIT oraz CIT.

Faktoring niepełny nie skutkuje więc definitywnym przeniesieniem wierzytelności w sensie ekonomicznym. Mimo, że dochodzi do cesji wierzytelności na Faktora, to zasadnicza cecha tej instytucji polega na tym, że Faktorant nadal ponosi odpowiedzialność za wypłacalność pierwotnego dłużnika. Jeśli kontrahent nie spełni swojego świadczenia wobec Faktora nie zapłaci za dostarczony towar lub wykonaną usługę to Faktorant zobowiązany jest do zwrotu uzyskanych wcześniej środków. To oznacza, że środki otrzymane od Faktora mają wyłącznie charakter tymczasowy, warunkowy i nietrwały, co wyklucza możliwość uznania ich za definitywny przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Zgodnie z ogólnymi zasadami opodatkowania dochodu, przychód podatkowy powinien mieć charakter trwałego przysporzenia majątkowego, ostatecznie związanego z majątkiem podatnika. W przypadku faktoringu niepełnego trudno mówić o takim przysporzeniu skoro środki uzyskane od Faktora mogą podlegać obowiązkowi zwrotu w sytuacji braku zapłaty ze strony kontrahenta. Co więcej, nie zachodzi tu również nowy stosunek obligacyjny rodzący samodzielne źródło przychodu, cesja wierzytelności nie stanowi bowiem odrębnej odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, a jedynie instrument służący poprawie płynności finansowej przedsiębiorstwa.

W świetle powyższego, operacja faktoringu niepełnego nie może być traktowana jako samodzielne zdarzenie gospodarcze prowadzące do powstania nowego przychodu podatkowego ani jako zdarzenie generujące odrębny koszt uzyskania przychodu. Przychód powstaje wyłącznie w momencie wykonania usługi lub dostawy towarów, zgodnie z zasadami ogólnymi, natomiast wszelkie inne skutki ekonomiczne związane z faktoringiem, takie jak prowizje i inne opłaty, mogą być kwalifikowane jako koszty finansowe jednak nie jako strata z tytułu sprzedaży wierzytelności, która de facto nie została skutecznie sprzedana. Tym samym, rozpoznawanie odrębnych przychodów i kosztów w związku z cesją wierzytelności w ramach faktoringu niepełnego prowadziłoby do oderwania rozliczeń podatkowych od rzeczywistej treści ekonomicznej transakcji, a tym samym naruszenia zasady, że opodatkowaniu podlega rzeczywisty dochód, a nie tylko formalny przebieg zdarzeń.

Dodatkowo, należy stanowczo podkreślić, że rozpoznawanie przychodu zarówno w momencie wykonania pierwotnej usługi lub dostawy towarów, jak i ponownie przy cesji wierzytelności w ramach faktoringu niepełnego, prowadziłoby do nieuzasadnionego podwójnego wykazania przychodu podatkowego. Taka konstrukcja byłaby sprzeczna z elementarną zasadą, że dane świadczenie gospodarcze może skutkować powstaniem przychodu podatkowego tylko raz w momencie, gdy podatnik uzyskuje z niego trwałe, realne przysporzenie majątkowe. Jeżeli wierzytelność wynika z jednej usługi lub dostawy, to nie można twierdzić, że podatnik dwukrotnie wzbogaca się w związku z tą samą czynnością: raz, gdy powstaje należność wobec kontrahenta, i drugi raz, gdy otrzymuje od Faktora środki, które przecież nie mają charakteru definitywnego i mogą podlegać zwrotowi. Taka praktyka prowadziłaby do nienaturalnego i nieuzasadnionego zawyżenia podstawy opodatkowania, co nie znajduje oparcia ani w przepisach podatkowych, ani w zasadach rzetelnego odwzorowania rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych.

Faktoring nie będzie powodował powstania przychodu podatkowego po stronie Faktoranta. Należy się w tym zakresie odwołać się do powszechnie stosowanej definicji przychodu. Za przychód uznaje się trwałe (ostatecznie powiększające aktywa), bezzwrotne i definitywne przysporzenie majątkowe. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, do przychodów zalicza się także przychody należne, który stanowią należne kwoty, nawet jeśli osoba prawna ich nie otrzymała. Trzeba również zaznaczyć, że nie każde przysporzenie, spełniające wyżej wymienione warunki, będzie uznawane za przychód. Przysporzenia niezaliczane do przychodów wymienione zostały wymienione w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT (np. kwoty naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek czy zwrócenie udziałów w spółdzielni) i jest to katalog zamknięty. Przenosząc powyższe na umowę faktoringu wskazuje się, że zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, Faktorant rozpozna przychód należny na podstawie faktury, która dokumentuje sprzedaż towaru albo świadczenie usługi. W takiej sytuacji czynności związane z umową faktoringu, takie jak wykup wierzytelności przez Faktora i spłata kwoty wierzytelności dostawy, nie wywołają skutków podatkowych. Faktoring niepełny można uznać za sposób windykacji, który nie zwiększy przychodów. Dostawca dostaje tylko raz zapłatę za dostawę towarów lub świadczenia usług i nie powinno mieć znaczenia, że ostatecznie płaci Faktor, a nie podmiot zobowiązany z pierwotnego stosunku prawnego. Faktorant powinien wykazywać przychód jednorazowo, w momencie rozpoznania przychodu należnego, wykazanego na fakturze sprzedażowej. Opodatkowanie transakcji faktoringowej prowadziłoby do podwójnego opodatkowania przychodu. Konsekwentnie uznanie, że umowa faktoringu niepełnego nie powoduje powstania dodatkowego przychodu podatkowego oznacza, że Faktorant nie może także uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów wartości zbywanej wierzytelności. Tym samym, zgodnie z przedstawioną argumentacją, umowę faktoringu niepełnego należy uznać za umowę, która nie skutkuje powstaniem przychodu na gruncie podatku CIT i PIT.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, przy cesji wierzytelności na podstawie Umowy nie powstają możliwe do wykazania koszty podatkowe. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT: Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl natomiast art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Z powyższych przepisów wprost wynika, że podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego powiązanie z przychodem lub zabezpieczeniem jego źródła. Jak jednak wskazano wyżej w związku z realizacją umowy faktoringu niepełnego nie powstaje przychód podatkowy, w związku z czym Wnioskodawca oraz Zainteresowani nie będą tym samym uprawnieni do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości wierzytelności, która w drodze cesji przechodzi na Faktora.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, zarówno po jego stronie jak i innych zainteresowanych na skutek realizacji umowy factoringu niepełnego i cesji wierzytelności nie powstaje przychód podatkowy oraz koszt podatkowy. Należy podkreślić, że żaden przepis ustawy o CIT i PIT nie wskazuje wprost, że w przypadku factoringu niepełnego należy wykazać przychody i koszty w zeznaniu podatkowym, a niewykazanie ich nie ma w sytuacji Wnioskodawców oraz Zainteresowanych wpływu na wielkość podatnika, stawkę podatku, ustalenie właściwości urzędu skarbowego itd. czyli Wnioskodawca oraz Zainteresowani nie naruszają żadnych obowiązków podatkowych.

Ad. 2

Jeżeli organ uznałby stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, tj. uznałby, że Wnioskodawca oraz Zainteresowani są zobowiązani do rozpoznania przychodu podatkowego oraz uprawnieni do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, to w ocenie Wnioskodawcy przychód ten oraz koszt powinni oni rozpoznać w momencie powstania wierzytelności lub cesji wierzytelności powstałej przed zawarciem Umowy na rzecz Faktora.

Zgodnie z cytowanym wcześniej art. 12 ust. 3 ustawy o CIT należy przyjąć, że momentem powstania przychodu podatkowego jest chwila, w której po stronie podatnika powstaje wierzytelność możliwa do prawnie skutecznego dochodzenia. To rozumienie przychodów należnych znajduje również uzasadnienie w literaturze prawnopodatkowej, gdzie wskazuje się, że przychód podatkowy stanowi wyłącznie definitywne przysporzenie, tj. takie, które w sposób trwały i bezzwrotny powiększa majątek podatnika.

W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności.

W świetle przywołanych regulacji, a także zapisów Umowy i OWF, należy przyjąć, że nabycie wierzytelności przez Faktora następuje najpóźniej w dacie wystawienia faktury VAT. Zatem, skoro zapisy wskazują na przeniesienie wierzytelności właśnie w tej dacie, to wówczas powstaje również obowiązek rozpoznania przychodu.

W analizowanym stanie faktycznym, fakt zbycia wierzytelności stanowi samodzielne zdarzenie gospodarcze, niezależne od pierwotnego stosunku zobowiązaniowego pomiędzy wierzycielem a jego dłużnikiem. Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm., dalej: „KC”):

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Z kolei, zgodnie z art. 510 § 1 KC, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności w ramach umowy sprzedaży, jak również ich włączenie do systemu faktoringowego, należy zatem traktować jako zbycie prawa majątkowego. To z kolei przesądza o konieczności zastosowania art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, a nie zasady kasowej, która odnosiłaby się do momentu faktycznego uzyskania zapłaty.

Wobec powyższego, momentem powstania przychodu podatkowego nie jest moment zapłaty przez dłużnika wierzytelności na rachunek Faktora, lecz moment przeniesienia wierzytelności na Faktora co w praktyce odpowiada dacie wystawienia faktury VAT.

Natomiast, w przypadku wierzytelności powstałych przed dniem zawarcia umowy w ocenie Wnioskodawcy, przychód podatkowy powstaje w momencie cesji wierzytelności, a więc w dniu zaakceptowania wierzytelności przez Faktora po jej zgłoszeniu.

W tym samym momencie, zdaniem Wnioskodawcy, podlega wykazaniu koszt uzyskania przychodu związany ze zbywaną wierzytelnością. W przypadku kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanym przychodem zastosowanie znajduje art. 22 ust. 5 ustawy o PIT, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b, oraz art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z powyższych przepisów wprost wynika, że momentem wykazania kosztów, które można bezpośrednio przypisać do danego przychodu, jest moment osiągnięcia tego przychodu. Oznacza to, że koszty bezpośrednie związane z zbyciem wierzytelności Wnioskodawca oraz zainteresowani powinni wykazać w momencie osiągnięcia odpowiadających im przychodów.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, zarówno on, jak i Zainteresowani, powinni rozpoznawać przychód podatkowy oraz koszty uzyskania przychodu w momencie powstania wierzytelności, tj. co do zasady w momencie wystawienia faktury VAT lub cesji wierzytelności powstałej przed dniem zawarcia Umowy.

Ad. 3

Jeżeli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 zostałoby uznane przez organ za nieprawidłowe, w jego ocenie zarówno on jak pozostali Zainteresowani powinni rozpoznawać przychód w pełnej wysokości wartości nominalnej brutto wierzytelności.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7ca ustawy o PIT, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wierzytelności dotyczącej prowadzonej działalności gospodarczej, w tym w sposób określony w art. 17 ust. 1 pkt 9, w wysokości jej wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie; w tym przypadku przepisy pkt 7b, 7c i 7e stosuje się odpowiednio;

Natomiast, w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

W kontekście sprzedaży wierzytelności przez Spółkę na rzecz Faktora, uzyskiwane wynagrodzenie niezależnie od tego, że może być wypłacane w częściach (zaliczka oraz reszta ceny po uregulowaniu przez dłużnika), stanowi cenę sprzedaży wierzytelności. To właśnie ta cena, wskazana w umowie, stanowi podstawę do rozpoznania przychodu. W ocenie Wnioskodawcy, a także zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów, nie należy dzielić tego prawa majątkowego (wierzytelności) na poszczególne elementy, lecz przychód rozpoznaje się całościowo jako cenę ustaloną w umowie sprzedaży jednorazowo (zdaniem Wnioskodawcy w momencie wskazanym w stanowisku dotyczącym pytania nr 2).

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, powinien on oraz pozostali Zainteresowani rozpoznać przychód podatkowy w wysokości wartości nominalnej brutto wierzytelności, która podlegać będzie cesji na rzecz Faktora.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:

-nieprawidłowe w zakresie rozpoznania przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności w ramach umowy faktoringu;

-prawidłowe w zakresie momentu rozpoznania przychodów i kosztów ich uzyskania w związku ze sprzedażą wierzytelności w ramach umowy faktoringu oraz wysokości przychodów, w jakich należy je ustalić.

Wyjaśniam ponownie, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii wysokości kosztów uzyskania przychodów w związku z cesją wierzytelności na rzecz Faktora, którą objęte jest częściowo Państwa pytanie oznaczone we wniosku nr 3. W tym zakresie Państwa wniosek wspólny jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Niniejsza interpretacja nie dotyczy również skutków podatkowych w związku z cesją wierzytelności na rzecz Faktora na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. W tym zakresie Państwa wniosek wspólny jest przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu, jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1071 ze zm.) w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale I Zmiana wierzyciela.

Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności, pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Wyróżnia się podział na faktoring właściwy i niewłaściwy. Faktoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy (usługodawcy) względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzyko niewypłacalności tego ostatniego. Zatem, w umowie faktoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie faktor (tzw. ryzyko dei credere). Mamy tu do czynienia z definitywnym przejściem wierzytelności przedsiębiorcy na faktora, zostaje między stronami zawarta specyficzna „umowa sprzedaży” wierzytelności, gdyż ten właśnie rodzaj faktoringu nie łączy ze sobą prawa „regresu”.

Faktoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, czyli przelew wierzytelności ze sprzedawcy (dostawcy, usługodawcy) na faktora nie jest definitywny. Mamy tutaj brak obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika.

Z punktu widzenia faktoranta zawarcie umowy faktoringu ma więc na celu poprawę płynności finansowej wierzyciela poprzez możliwość wcześniejszego dysponowania środkami finansowymi należnymi takiemu wierzycielowi od dłużnika. Dzięki usłudze faktoringu podatnik uzyskuje środki finansowe zaraz po wystawieniu faktury, niezależnie od wskazanego terminu jej płatności.

W tym miejscu należy również wskazać, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z obowiązującą w prawodawstwie polskim zasadą swobody umów, strony transakcji mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Organ podatkowy nie ma prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ postępowania podatkowego.

Wskazać należy, że cesja wierzytelności uregulowana została w przepisach art. 509-518 ustawy Kodeks cywilny.

Stosownie do przepisu art. 509 § 1 i § 2 tej ustawy:

wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 510 § 1 powyższej ustawy:

umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W świetle powyższych przepisów, przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem), a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Zauważyć należy także, że zgodnie z art. 498 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Treść powyższych przepisów wskazuje zatem, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Z analizy przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że zbycie wierzytelności podmiotowi trzeciemu nie jest związane z transakcją zawartą między wierzycielem a jego dłużnikiem – jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym. Zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty tej wierzytelności przez dłużnika, ponieważ ten w dalszym ciągu nie uregulował swojego zobowiązania, tylko po zbyciu tej wierzytelności, jest on zobowiązany wobec innego podmiotu. Uzyskana przez faktoranta w wyniku sprzedaży tej wierzytelności kwota nie może być zatem traktowana jako spłata wierzytelności dokonana przez pierwotnego dłużnika. W konsekwencji wierzyciel (faktorant), należność uzyskaną za zbywaną wierzytelność powinien zaliczyć do swoich przychodów w podatku dochodowym. Ma w związku z tym również prawo do uwzględnienia kosztów uzyskania tych przychodów.

Ze względu na brak szczególnych przepisów w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszących się do opodatkowania usług faktoringu, zastosowanie znajdą zasady ogólne.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT,

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o CIT,

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o CIT,

przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Dla ustalenia przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a ustawy CIT:

za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT:

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Reasumując, odpłatne zbycie przez podatnika podatku dochodowego wierzytelności wynikającej z dokonanej wcześniej przez takiego podatnika na rzecz podmiotu trzeciego (dłużnika) sprzedaży towarów lub usług stanowi odrębną od wskazanej sprzedaży towarów lub usług operację gospodarczą, wywołującą po stronie zbywcy wierzytelności skutki w podatku dochodowym w postaci wystąpienia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu.

Jak wynika z przedstawionych we wniosku okoliczności, Spółka korzysta z usług tzw. faktoringu niepełnego. Zgodnie z ideą umowy Faktor płaci na rzecz Spółki cenę nabycia wierzytelności, która jest równa nominalnej kwocie wierzytelności brutto.

Wierzytelności własne, będące przedmiotem sprzedaży zostały uprzednio zarachowane przez Wspólnika jako przychód należny zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.

Sprzedaż wierzytelności własnej, jeżeli wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, została zarachowana jako przychód należny, stanowi zatem odrębne zdarzenie, które skutkuje powstaniem przychodu należnego ze zbycia tej wierzytelności. Zatem, w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej podatnik powinien wykazać przychód należny, w wysokości jej wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie, a więc nominalnej kwocie wierzytelności brutto.

Przychód ze sprzedaży wierzytelności powinien zostać rozpoznany zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, czyli w dniu zbycia tego prawa majątkowego, nie później jednak niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności.

Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów jest uzależniony od stopnia ich powiązania z uzyskiwanymi przychodami, tj. od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio, czy też innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Stosownie do art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności za nieprawidłowe uznać należy zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1. Odpłatne zbycie przez Spółkę wierzytelności w ramach umowy faktoringu wywołuje bowiem po stronie Wspólnika tej Spółki skutki w podatku dochodowym od osób prawnych w postaci wystąpienia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu.

Jak wskazano we wniosku:

- Zgodnie z zapisami OWF Faktor nabywa wszystkie wierzytelności przysługujące Spółce wobec Odbiorców powstałe od dnia zawarcia Umowy do dnia całkowitej spłaty zaangażowania;

- Nabycie przez Faktora wierzytelności następuje z chwilą powstania wierzytelności;

- Faktor może nabyć także wierzytelności powstałe przed dniem zawarcia Umowy;

- Umowa nie precyzuje jednak w jaki sposób następuje nabycie wierzytelności powstałych przed dniem zawarcia Umowy, jednak na potrzeby wniosku Wnioskodawca prosi, aby przyjąć, iż zostają one nabyte w momencie zgłoszenia oraz zaakceptowania przez Faktora.

- Faktor płaci na rzecz Spółki cenę nabycia wierzytelności, która jest równa nominalnej kwocie wierzytelności brutto.

Uwzględniając zatem powyższe wyjaśnienia zgodzić należy się ze stanowiskiem wyrażonym we wniosku, w świetle którego:

-przychód ze zbycia wierzytelności Wspólnik Spółki powinien rozpoznać w momencie powstania wierzytelności;

-w przypadku wierzytelności powstałych przed dniem zawarcia umowy przychód podatkowy powstaje w momencie cesji wierzytelności, a więc w dniu zaakceptowania wierzytelności przez Faktora po jej zgłoszeniu,

-Wspólnik powinien rozpoznać koszty uzyskania przychodu analogicznie jak przychody, tj. w momencie powstania wierzytelności lub cesji wierzytelności powstałej przed zawarciem Umowy na rzecz Faktora;

- Wspólnik powinien rozpoznać przychód podatkowy w wysokości wartości nominalnej brutto wierzytelności, która podlegać będzie cesji na rzecz Faktora.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności za prawidłowe uznać należy zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 oraz nr 3 w części dotyczącej ustalenia, w jakiej wysokości Wspólnik będący podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych powinien rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży wierzytelności.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie zaznaczam, że niniejszą interpretację wydałem w oparciu o opis okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

G. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.