Interpretacja indywidualna z dnia 19 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.501.2025.1.BJ

Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 października 2025 r. za pośrednictwem platformy e-Doręczenia (PURDE) wpłynął Państwa wniosek z 20 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwoty spłat wierzytelności, które Spółka przekazuje i będzie przekazywała na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy, nie mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, w związku z czym nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT nie jest i nie będzie płatnikiem zobowiązanym do poboru i zapłaty podatku z tytułu przekazywanych kwot.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „X” lub „Spółka”) należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce oraz jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT.

W skład Grupy wchodzi także Y GmbH (dalej jako: „Y” lub „Kupujący”), spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, mająca siedzibę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec i jedyny wspólnik Wnioskodawcy, posiadający całość udziałów w jego kapitale zakładowym. Y nie posiada w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług (VAT).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności (…). W tym celu Wnioskodawca zawiera m.in. umowy leasingu w rozumieniu definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (dalej: „kodeks cywilny” lub „KC” Dz. U.2025.1071. tj. z dnia 2025.08.06), na mocy których przekazuje swoim klientom (dalej: „Leasingobiorca”) prawo do użytkowania określonego składnika aktywów przez ustalony czas w zamian za ustalone wynagrodzenie. Przedmioty leasingu są precyzyjnie zidentyfikowane, a Leasingobiorca uzyskuje prawo do niemal wszystkich korzyści ekonomicznych wynikających z ich użytkowania oraz możliwość decydowania o sposobie ich eksploatacji.

Zawierane przez Wnioskodawcę z Leasingobiorcami umowy (dalej: „umowa leasingu”) przyjmują formę leasingu finansowego lub leasingu operacyjnego w rozumieniu ustawy CIT.

Wnioskodawca zawarł z Y umowę cesji wierzytelności (dalej: „Umowa”), na podstawie której zostały sprzedane na rzecz Y wierzytelności z tytułu zawieranych przez Wnioskodawcę jako finansującego umów leasingu. Nabycie wierzytelności przez Y przyjęło formę cesji, w której Leasingobiorcy zasadniczo nie są zawiadamiani o przelewie praw, przy czym w Umowie zawarto zastrzeżenie o możliwości doręczenia Leasingobiorcom zawiadomienia o cesji w przypadkach ściśle określonych w Umowie, tj. w sytuacji braku spłat należności leasingowych przez Leasingobiorcę, jego upadłością lub wypowiedzeniem umowy leasingu przez Wnioskodawcę.

Przedmiotem Umowy są wierzytelności leasingowe (dalej: „Wierzytelności Leasingowe”), stanowiące roszczenia w stosunku do Leasingobiorców, obejmujące całość rat kapitałowo-odsetkowych, w tym koszty produktów objętych opłatami leasingowymi o ile mają one zastosowanie do danej umowy najmu (Wierzytelności leasingowe nie będą obejmować podatku od towaru i usług - VAT, który naliczany jest przez Wnioskodawcę na ratach leasingowych i innych należnościach z tytułu umów leasingu), wartość wykupu ( tzw. ratę końcową, za jaką Leasingobiorca może wykupić przedmiot leasingu po zakończeniu umowy leasingowej), a także należności przysługujące Wnioskodawcy od Leasingobiorców w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu. Przychody z tytułu opłat i prowizji pozostaną przychodem Wnioskodawcy i nie zostaną przekazane do Kupującego.

Na mocy Umowy doszło zatem wyłącznie do cesji (przelewu) wyżej wymienionych Wierzytelności Leasingowych, przy czym Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w celu wykonania Umowy nie będzie w jakikolwiek sposób przenoszona własność przedmiotów leasingu.

Umowa precyzuje zarówno zakres wierzytelności objętych transakcją, jak i cenę ich nabycia przez Y od Wnioskodawcy - wynagrodzenie z tytułu ich nabycia ustalone zostało jako zdyskontowana wartość sprzedawanych Wierzytelności Leasingowych, natomiast wartość sprzedawanych Wierzytelności Leasingowych została ustalona w łącznej wartości nominalnej (bez podatku VAT) wszystkich przepływów pieniężnych wchodzących w skład Wierzytelności Leasingowych. Stopa dyskonta została odrębnie ustalona dla Wierzytelności Leasingowych wyrażonych w PLN i odrębnie dla Wierzytelności Leasingowych wyrażonych w EUR. Cena sprzedaży Wierzytelności Leasingowych przez Wnioskodawcę była zatem niższa od ich wartości nominalnej ze względu na zastosowanie dyskonta, które stanowi wynagrodzenie Kupującego za nabycie Wierzytelności Leasingowych.

Wierzytelności Leasingowe objęte cesją były na moment zawarcia Umowy wierzytelnościami niewymagalnymi - takimi, które są przewidziane umowami leasingu, ale ich termin wymagalności nie upłynął. Przedmiotem sprzedaży na rzecz Y były zatem wierzytelności „zdrowe”, tj. niewykazujące na dzień transakcji cech nieściągalności, których termin zapłaty jeszcze nie upłynął (tzw. wierzytelności trudne nie będą podlegały sprzedaży). Wnioskodawca ponosi wobec Y odpowiedzialność za stan prawny wierzytelności, w szczególności za możliwości ich cesji, kompletność oraz zgodność z umowami leasingu w zakresie wysokości oraz terminów płatności.

W związku z przeniesieniem Wierzytelności Leasingowych nastąpił pełen transfer ryzyka związanego z danym portfelem wierzytelności. Y będzie miał prawo żądać od Wnioskodawcy wyłącznie odkupu ewentualnych tzw. wierzytelności wadliwych. Poprzez wierzytelności wadliwe, należy rozumieć Wierzytelności Leasingowe:

(a) w odniesieniu do których oświadczenia i zapewnienia złożone przez Wnioskodawcę w Umowie okazały się nieprawdziwe;

(b) obarczone wadą prawną lub uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstwa (w szczególności nieistniejące, nieprzysługujące Wnioskodawcy lub też powstałe w związku z przestępczym działaniem Wnioskodawcy, Leasingobiorcy lub pozostałych uczestników procesu finansowania); lub

(c) wynikających z umów leasingu, które zostały zawarte w sposób niezgodny z obowiązującymi procedurami Wnioskodawcy, w szczególności w zakresie oceny ryzyka transakcji, podejmowania decyzji kredytowych oraz zasad zawierania umów.

Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za spłatę Wierzytelności Leasingowych przez Leasingobiorców przeniesionych wskutek zawarcia Umowy na Kupującego, jak również nie ponosi odpowiedzialności za ściągalność wierzytelności ani za wypłacalność Leasingobiorców.

Leasingobiorcy będą nadal dokonywać spłat Wierzytelności Leasingowych sprzedanych i przekazanych na rzecz Y, na rachunki bankowe należące do Wnioskodawcy, wskazane na fakturach/notach wystawionych przez Wnioskodawcę. Spłaty Wierzytelności Leasingowych będą dokonywane przez Leasingobiorców na rzecz Wnioskodawcy zgodnie z terminami i wysokościami rat leasingu określonymi w harmonogramach spłaty rat leasingu. Wnioskodawca będzie zobowiązany do przekazywania do Y wpłat dokonanych przez Leasingobiorców z tytułu Wierzytelności Leasingowych nabytych przez Y na jego rzecz w terminach i na zasadach określonych w Umowie.

Co istotne, Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz Y usługi w zakresie przyjmowania spłat należności oraz administrowania spłatami należności od Leasingobiorców. Usługi te będą świadczone za wynagrodzeniem należnym Wnioskodawcy od Y.

Celem zawarcia Umowy i sprzedaży wierzytelności jest zapewnienie Wnioskodawcy finansowania od Y (uzyskanie przez Spółkę środków finansowych przed datami wymagalności Wierzytelności Leasingowych), a nie sprzedaż Wierzytelności Leasingowych do Y celem ich windykacji przez Y na rzecz Wnioskodawcy, żadna ze stron nie musi podejmować czynności windykacyjnych względem Leasingobiorców.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kwoty spłat wierzytelności, które Spółka przekazuje i będzie przekazywała na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy, nie mieszczą się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, w związku z czym nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT nie jest i nie będzie płatnikiem zobowiązanym do poboru i zapłaty podatku z tytułu przekazywanych kwot?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, kwoty spłat wierzytelności, które Wnioskodawca na podstawie Umowy przekazuje i będzie przekazywał na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy, nie mieszczą się w katalogu przychodów z art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a co za tym idzie, w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT, Wnioskodawca nie jest oraz nie będzie zobowiązany do poboru oraz zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu ww. płatności.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawyz dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle brzmienia art. 3 ust. 5 ustawy CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Powyższy przepis zawiera odesłanie m.in. do art. 3 ust. 5 ustawy CIT, zgodnie z którym za dochody (przychody) uważane są osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2 w szczególności przychody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Art. 3 ust. 5 ustawy CIT zawiera także odesłanie do art. 21 ust. 1 ustawy CIT, zgodnie z którym podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

pkt 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

pkt 2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

pkt 2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powołane wyżej przepisy ustawy CIT określają kategorie przychodów, osiąganych przez nierezydentów w Polsce, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zasady poboru zryczałtowanego podatku dochodowego zostały uregulowane w art. 26 ust. 1 ustawy CIT. Podmiotem zobowiązanym w takim wypadku jest płatnik (tj. osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej oraz osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą), który dokonuje wypłat należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy CIT.

Niemniej, w celu ustalenia czy na płatniku ciąży obowiązek pobrania oraz opłacenia tzw. „podatku u źródła”, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy czy płatności dokonywane na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy mieszczą się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 ustawy CIT. Co ważne, na tym etapie bez znaczenia pozostają postanowienia odpowiedniej umowy o unikaniu opodatkowania, które zgodnie z art. 21 ust. 2 należy uwzględnić przy stosowaniu przepisów art. 21 ust. 1 ustawy CIT.

Jak wynika z treści przytoczonego art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT: „1. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), (...) - ustala się w wysokości 20% przychodów”.

W ramach opisanej w stanie faktycznym transakcji, Wnioskodawca w oparciu o zapisy Umowy dokonał cesji Wierzytelności Leasingowych na rzecz Y, w zamian za zapłatę ceny nabycia, która odpowiada zdyskontowanej kwocie sprzedanych wierzytelności związanej z udzieleniem finansowania. Y nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (ma siedzibę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec), zatem jest tzw. nierezydentem.

Wnioskodawca po dokonaniu cesji Wierzytelności Leasingowych w dalszym ciągu inkasuje należności leasingowe wraz z odsetkami od Leasingobiorców i przekazuje uzyskane środki na rzecz Y w sposób przewidziany w Umowie.

Mając na uwadze istotę przekazywanych przez Spółkę płatności, których podstawą są Wierzytelności Leasingowe, jedynymi kategoriami wskazanymi w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, do których potencjalnie można by zakwalifikować ww. wynagrodzenia, są przychody z odsetek oraz płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. Ustawa CIT nie definiuje ww. pojęć, zatem zasadne wydaje się posiłkowe odwołanie się do Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej: „Komentarz OECD”).

Zgodnie z treścią Komentarza OECD, wystąpienie odsetek jest zdeterminowane wystąpieniem długu. Innymi słowy, odsetki powstają tylko wówczas gdy jeden podmiot udzieli drugiemu podmiotowi finansowania o charakterze zwrotnym, gdzie odsetki stanowią wynagrodzenie za takie finansowanie.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe płatności, w świetle powyższych konkluzji, nie spełniają warunków do uznania ich za odsetki rozumiane jako wynagrodzenie za korzystanie z kapitału i nie tworzą pomiędzy podmiotami stosunku, w którym jedna ze stron jest dłużnikiem. Zgodnie bowiem z warunkami przewidzianymi w Umowie, środki finansowe przekazywane na rzecz Y nie stanowią wynagrodzenia za korzystanie przez Wnioskodawcę z kapitału, a jedynie wartość zakupionych przez Y wierzytelności, które stały się wymagalne.

Wskazać należy, że przekazywane przez Spółkę na rzecz Y środki pieniężne odpowiadają wartości Wierzytelności Leasingowych. Zdaniem Wnioskodawcy, wartość przekazywanych kwot nie stanowi wypłacanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, które cechuje płatności odsetkowe.

W odniesieniu do omawianych Wierzytelności Leasingowych przekazywanych przez Spółkę na rzecz Y, zdaniem Wnioskodawcy także w odniesieniu do drugiej z kategorii, do której możliwe byłoby zakwalifikowanie płatności Spółki, konieczne jest pomocnicze odniesienie się do Komentarza OECD, co wynika m.in. z braku zdefiniowania w ustawie CIT przychodu za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego czy ogólnie przychodu z należności licencyjnych. W Komentarzu OECD wskazano, iż definicja należności licencyjnych, do której można by potencjalnie zakwalifikować ww. płatności z tytułu wierzytelności leasingowych, nie ma zastosowania do wypłat, które chociaż uzasadnione na podstawie wielokrotności użytkowania prawa należącego do jednej osoby, są dokonywane na rzecz innej osoby, która nie posiada prawa własności lub do jego użytkowania. W konsekwencji oznacza to, że jeżeli tytuł do wypłaty wynagrodzenia stanowi należność licencyjną ale wynagrodzenie płatne jest na rzecz nie właściciela bądź użytkownika prawa, ale osoby trzeciej to płatność taka nie może być zakwalifikowana do przychodu z tytułu należności licencyjnych.

Odnosząc powyższe do sytuacji Wnioskodawcy, należy wskazać, iż na mocy Umowy, własność przedmiotów leasingu, co do zasady, nie została przeniesiona na Y wraz z przelewem wierzytelności. W konsekwencji, to Spółka w dalszym ciągu pozostaje stroną umów leasingu i w związku z tym udostępnia Leasingobiorcom przedmioty leasingu. W ocenie Spółki, stanowi to kluczowy argument przemawiający za tym, iż płatności przekazywane przez Spółkę na rzecz Y nie mogą zostać uznane za należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego. Dodatkowo, ten rodzaj opłat wiązałby się również z określonym wynagrodzeniem za dzierżawę lub korzystanie z określonego urządzenia, co nie następuje w opisanym powyżej przypadku.

Spółka po cesji wierzytelności i sprzedaży Wierzytelności Leasingowych w dalszym ciągu wykazuje przychód z tytułu otrzymywanych od Leasingobiorców opłat wynikających z zawartych umów leasingu, opierając się na brzmieniu art. 17k ust. 2 ustawy CIT. Stosownie do tegoż artykułu, w sytuacji gdy finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat z zawartych umów leasingu, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wobec tego, iż to na Spółce ciąży obowiązek wykazywania przychodu z tytułu opłat otrzymywanych od Leasingobiorców, to nieuzasadnionym byłoby rozpoznanie przychodu z tytuły tych samych płatności przez Y.

Jak wspomniano powyżej, kwoty przekazywane Kupującemu, stanowią wymagalne kwoty zakupionych wierzytelności, wynikające z zawartej przez Wnioskodawcę i Y Umowy, a pomiędzy Y a Leasingobiorcami nie występuje stosunek zobowiązaniowy obligujący Leasingobiorców do dokonywania płatności z tytułu rat leasingowych na rzecz Kupującego, gdyż stosunek taki trwa w dalszym ciągu pomiędzy Leasingobiorcami, a Spółką.

W konsekwencji, podkreślenia wymaga, iż należności które są wypłacane przez Spółkę na rzecz Y nie są wypłacane na podstawie umowy leasingu przez Leasingobiorców na rzecz leasingodawcy i nie są w swej istocie dokonywane w zamian za użytkowanie przez Wnioskodawcę urządzenia przemysłowego (gdyż w przypadku umów leasingu, właścicielem przedmiotów leasingu będzie w dalszym ciągu Wnioskodawca). Płatności te są natomiast dokonywane przez zbywcę wierzytelności na rzecz ich nabywcy, gdzie Wnioskodawca wyłącznie niejako pośredniczy w ich przekazywaniu pomiędzy dłużnikami a nowym wierzycielem (Y), co skutkuje brakiem możliwość kwalifikacji przedmiotowych płatności jako podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 21 ust. 1 Ustawy CIT.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, przelewy środków pieniężnych pochodzących ze spłat Wierzytelności Leasingowych nie powinny skutkować obowiązkiem pełnienia przez Wnioskodawcę funkcji płatnika w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy CIT, a tym samym Wnioskodawca nie powinien być zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Powyższe zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko w odniesieniu do płatności z tytułu przeniesionych Wierzytelności Leasingowych znajduje potwierdzenie m.in. w wydanej w zbliżonym stanie faktycznym interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) z 15 października 2024 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.407.2024.1.JKU, w której organ podatkowy, odstępując od uzasadnienia, przyznał rację Wnioskodawcy, wskazując, że: „Należy również wskazać, iż, pomimo zawarcia umowy sekurytyzacji Wierzytelności, strony Umów Leasingu pozostaną niezmienione, a mianowicie leasingodawcą (finansującym) w tych umowach oraz właścicielem przedmiotów Umów Leasingu pozostanie Spółka, a Leasingobiorcami w dalszym ciągu będą klienci Spółki. Mając na uwadze powyższe, nie można płatności przekazywanych przez Spółkę do SPV, pochodzących ze spłat Wierzytelności przez Leasingobiorców, uznać za należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższą analizę, płatności przekazywane przez Spółkę do SPV, pochodzące ze spłat dokonywanych przez Leasingobiorców, nie będą się kwalifikować do żadnej z kategorii płatności wskazanych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT. Płatności te nie będą także stanowić dywidendy lub innych dochodów (przychodów) z udziału w zyskach osób prawnych wskazanych w art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, ponieważ opisana Sekurytyzacja nie będzie w żadnym razie powiązana z jakimkolwiek prawem SPV do udziału w zyskach Spółki.”

Analogiczne stanowisko zaprezentowano w:

- interpretacji indywidualnej DKIS z 14 kwietnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.93.2023.1.SG oraz

- interpretacji indywidualnej DKIS z 22 lipca 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.148.2021.2.AG.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, kwoty przekazywane przez Wnioskodawcę na rzecz Y, odpowiadające spłatom wierzytelności leasingowych nie stanowią i nie będą stanowić przychodów osiąganych przez Y, które podlegają opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Tym samym, w przedmiotowym stanie faktycznym nie znajdą zastosowania przepisy art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a Wnioskodawca nie jest i nie będzie, w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT zobowiązany jako płatnik do poboru i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa we wniosku interpretacji indywidualnych, wskazać należy, iż dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.