Interpretacja indywidualna z dnia 19 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.504.2025.1.BJ

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 października 2025 r. za pośrednictwem platformy e-Doręczenia (PURDE) wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwoty spłat wierzytelności, które Spółka będzie przekazywała na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy, nie będą mieścić się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, w związku z czym nie będą one podlegały opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT nie będzie płatnikiem zobowiązanym do poboru i zapłaty podatku z tytułu przekazywanych kwot.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „X” lub „Spółka”) należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce oraz jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT.

W skład Grupy wchodzi także Y GmbH (dalej jako: „Y” lub „Kupujący”), spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, mająca siedzibę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec i jedyny wspólnik Wnioskodawcy, posiadający całość udziałów w jego kapitale zakładowym. Y nie posiada w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług (VAT).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności (…). W tym celu Wnioskodawca zawiera m.in. umowy pożyczki w rozumieniu definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (dalej: „kodeks cywilny” lub „KC” Dz. U.2025.1071. tj. z dnia 2025.08.06), na mocy których przekazuje swoim klientom (dalej: „Pożyczkobiorcy”) środki pieniężne na zakup środków trwałych lub przedmiotów objętego finansowaniem. Zawarcie umowy pożyczki skutkuje tym, że to Pożyczkobiorca – jako strona dokonująca zakupu – staje się właścicielem nabytego przedmiotu, a obowiązkiem wobec Wnioskodawcy jest zwrot udzielonej kwoty pożyczki wraz z należnymi odsetkami.

Wnioskodawca planuje zawarcie z Y umowy cesji wierzytelności (dalej: „Umowa”), na podstawie której zostaną sprzedane na rzecz Y wierzytelności z tytułu zawieranych przez Wnioskodawcę jako finansującego umów pożyczki. Nabycie wierzytelności przez Y przyjmie formę cesji, w której Pożyczkobiorcy zasadniczo nie będą zawiadamiani o przelewie praw, przy czym w Umowie zawarte zostanie zastrzeżenie, o możliwości doręczenia Pożyczkobiorcom zawiadomienia o cesji w przypadkach ściśle określonych w Umowie, tj. w przypadku niewykonania lub nieterminowego wykonania zobowiązań wynikających z zawartych przez nich umów pożyczki.

Przedmiotem Umowy będą wierzytelności pożyczkowe (dalej: „Wierzytelności Pożyczkowe”), stanowiące roszczenia w stosunku do Pożyczkobiorców, obejmujące całość rat kapitałowo-odsetkowych, w tym koszty produktów uwzględnionych w ratach pożyczki o ile mają one zastosowanie do danej umowy (Wierzytelności Pożyczkowe nie będą obejmować podatku od towaru i usług - VAT), a także należności przysługujące Wnioskodawcy od Pożyczkobiorców w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy pożyczki. Przychody z tytułu opłat i prowizji pozostaną przychodem Wnioskodawcy i nie zostaną przekazane do Kupującego.

Na mocy Umowy dojdzie zatem wyłącznie do cesji (przelewu) wyżej wymienionych Wierzytelności Pożyczkowych, przy czym Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w celu wykonania Umowy nie będzie w jakikolwiek sposób przenoszona własność nabytych przez Pożyczkobiorców środków trwałych lub jakichkolwiek innych przedmiotów objętych finansowaniem.

Umowa precyzować będzie zarówno zakres wierzytelności objętych transakcją, jak i cenę ich nabycia przez Y od Wnioskodawcy - wynagrodzenie z tytułu ich nabycia ustalone zostanie jako zdyskontowana wartość sprzedawanych Wierzytelności Pożyczkowych, natomiast wartość sprzedawanych Wierzytelności Pożyczkowych zostanie ustalona w łącznej wartości nominalnej (bez podatku VAT) wszystkich przepływów pieniężnych wchodzących w skład Wierzytelności Pożyczkowych. Stopa dyskonta zostanie ustalona odrębnie dla Wierzytelności Pożyczkowych wyrażonych w PLN i odrębnie dla Wierzytelności Pożyczkowych wyrażonych w EUR. Cena sprzedaży Wierzytelności Pożyczkowych przez Wnioskodawcę będzie zatem niższa od ich wartości nominalnej, ze względu na zastosowanie dyskonta, które stanowi wynagrodzenie Kupującego za nabycie Wierzytelności Pożyczkowych.

Wierzytelności Pożyczkowe objęte cesją będą na moment zawarcia Umowy wierzytelnościami niewymagalnymi - takimi, które są przewidziane umowami pożyczki, ale ich termin wymagalności nie upłynął. Przedmiotem sprzedaży na rzecz Y byłyby zatem wierzytelności „zdrowe”, tj. niewykazujące na dzień transakcji cech nieściągalności, których termin zapłaty jeszcze nie upłynął (tzw. wierzytelności trudne nie będą podlegały sprzedaży). Wnioskodawca będzie ponosił wobec Y odpowiedzialność za stan prawny wierzytelności, w szczególności za możliwości ich cesji, kompletność oraz zgodność z umowami pożyczki w zakresie wysokości oraz terminów płatności.

W związku z przeniesieniem Wierzytelności Pożyczkowych nastąpi pełen transfer ryzyka związanego z danym portfelem wierzytelności. Y będzie miał prawo żądać od Wnioskodawcy wyłącznie odkupu ewentualnych tzw. wierzytelności wadliwych. Poprzez wierzytelności wadliwe, należy rozumieć Wierzytelności Pożyczkowe:

(a)w odniesieniu do których oświadczenia i zapewnienia złożone przez Wnioskodawcę w Umowie okazały się nieprawdziwe;

(b)obarczone wadą prawną lub uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstwa (w szczególności nieistniejące, nieprzysługujące Wnioskodawcy lub też powstałe w związku z przestępczym działaniem Wnioskodawcy, Pożyczkobiorcy lub pozostałych uczestników procesu finansowania); lub

(c)wynikające z umów pożyczki, które zostały zawarte w sposób niezgodny z obowiązującymi procedurami Wnioskodawcy, w szczególności w zakresie oceny ryzyka transakcji, podejmowania decyzji kredytowych oraz zasad zawierania umów.

Wnioskodawca nie będzie ponosił odpowiedzialności za spłatę Wierzytelności Pożyczkowych przez Pożyczkobiorców, przeniesionych wskutek zawarcia Umowy na Kupującego, jak również nie będzie ponosił odpowiedzialności za ściągalność wierzytelności ani za wypłacalność Pożyczkobiorców.

Pożyczkobiorcy będą nadal dokonywać spłat Wierzytelności Pożyczkowych sprzedanych i przekazanych na rzecz Y, na rachunki bankowe należące do Wnioskodawcy, wskazane na fakturach/notach wystawionych przez Wnioskodawcę. Spłaty Wierzytelności Pożyczkowych będą dokonywane przez Pożyczkobiorców na rzecz Wnioskodawcy zgodnie z terminami i wysokościami rat określonymi w harmonogramach spłaty rat pożyczki. Wnioskodawca będzie zobowiązany do przekazywania do Y wpłat dokonanych przez Pożyczkobiorców z tytułu Wierzytelności Pożyczkowych nabytych przez Y na jego rzecz w terminach i na zasadach określonych w Umowie.

Co istotne, Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz Y usługi w zakresie przyjmowania spłat należności oraz administrowania spłatami należności od Pożyczkobiorców. Usługi te będą świadczone za wynagrodzeniem należnym Wnioskodawcy od Y.

Celem zawarcia Umowy i sprzedaży wierzytelności będzie zapewnienie Wnioskodawcy finansowania od Y (uzyskanie przez Spółkę środków finansowych przed datami wymagalności Wierzytelności Pożyczkowych), a nie sprzedaż Wierzytelności Pożyczkowych do Y celem ich windykacji przez Y na rzecz Wnioskodawcy, żadna ze stron nie musi podejmować czynności windykacyjnych względem Pożyczkobiorców.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kwoty spłat wierzytelności, które Spółka będzie przekazywała na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy, nie będą mieścić się w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, w związku z czym nie będą one podlegały opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT nie będzie płatnikiem zobowiązanym do poboru i zapłaty podatku z tytułu przekazywanych kwot?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty spłat wierzytelności, które Spółka będzie na podstawie Umowy przekazywała na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy, nie będą mieściły się w katalogu przychodów z art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a co za tym idzie, w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru oraz zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu ww. płatności.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

w świetle brzmienia art. 3 ust. 5 ustawy CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Powyższy przepis zawiera odesłanie m.in. do art. 3 ust. 5 ustawy CIT, zgodnie z którym za dochody (przychody) uważane są osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2 w szczególności przychody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Art. 3 ust. 5 ustawy CIT zawiera także odesłanie do art. 21 ust. 1 ustawy CIT, zgodnie z którym podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

pkt 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

pkt 2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

pkt 2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powołane wyżej przepisy ustawy CIT określają kategorie przychodów, osiąganych przez nierezydentów w Polsce, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zasady poboru zryczałtowanego podatku dochodowego zostały uregulowane w art. 26 ust. 1 ustawy CIT. Podmiotem zobowiązanym w takim wypadku jest płatnik (tj. osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej oraz osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą), który dokonuje wypłat należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy CIT.

Niemniej, w celu ustalenia czy na płatniku ciąży obowiązek pobrania oraz opłacenia tzw. „podatku u źródła”, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy czy płatności, które będą dokonywane na rzecz Kupującego w wykonaniu Umowy, będą mieścić się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 ustawy CIT. Co ważne, na tym etapie bez znaczenia pozostają postanowienia odpowiedniej umowy o unikaniu opodatkowania, które zgodnie z art. 21 ust. 2 należy uwzględnić przy stosowaniu przepisów art. 21 ust. 1 ustawy CIT.

Jak wynika z treści przytoczonego art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT: „1. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), (...) - ustala się w wysokości 20% przychodów”.

W ramach opisanej w zdarzeniu przyszłym transakcji, Wnioskodawca w oparciu o zapisy Umowy dokona cesji Wierzytelności Pożyczkowych na rzecz Y, w zamian za zapłatę ceny nabycia, która odpowiada zdyskontowanej kwocie sprzedanych wierzytelności związanej z udzieleniem finansowania. Y nie posiada, ani w momencie zawarcia Umowy nie będzie posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (ma siedzibę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec), zatem jest tzw. nierezydentem.

Wnioskodawca po dokonaniu cesji Wierzytelności Pożyczkowych będzie inkasował należności pożyczkowe wraz z odsetkami od Pożyczkobiorców i będzie przekazywał uzyskane środki na rzecz Y, w sposób przewidziany w Umowie.

Mając na uwadze istotę przekazywanych przez Spółkę płatności, których podstawą są Wierzytelności Pożyczkowe, jedynymi kategoriami wskazanymi w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, do których potencjalnie można by zakwalifikować ww. wynagrodzenia, są przychody z odsetek oraz płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. Ustawa CIT nie definiuje ww. pojęć, zatem zasadne wydaje się posiłkowe odwołanie się do Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej: „Komentarz OECD”).

Zgodnie z treścią Komentarza OECD, wystąpienie odsetek jest zdeterminowane wystąpieniem długu. Innymi słowy, odsetki powstają tylko wówczas gdy jeden podmiot udzieli drugiemu podmiotowi finansowania o charakterze zwrotnym, gdzie odsetki stanowią wynagrodzenie za takie finansowanie.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe płatności, w świetle powyższych konkluzji, nie będą spełniać warunków do uznania ich za odsetki rozumiane jako wynagrodzenie za korzystanie z kapitału i w konsekwencji nie będą tworzyć pomiędzy podmiotami stosunku, w którym jedna ze stron jest dłużnikiem. Zgodnie bowiem z warunkami przewidzianymi w Umowie, środki finansowe które będą przekazywane na rzecz Y nie będą stanowić wynagrodzenia za korzystanie przez Wnioskodawcę z kapitału, a jedynie wartość zakupionych przez Y wierzytelności, które stały się wymagalne.

Wskazać należy, że środki pieniężne, które będą przekazywane przez Spółkę na rzecz Y DE w wykonaniu Umowy będą odpowiadały wartości Wierzytelności Pożyczkowych. Zdaniem Wnioskodawcy, wartość przekazywanych kwot nie będzie stanowiła wypłacanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, które cechuje płatności odsetkowe.

W odniesieniu do omawianych Wierzytelności Pożyczkowych, które będą przekazywane przez Spółkę na rzecz Y, zdaniem Wnioskodawcy, także w odniesieniu do drugiej z kategorii, do której możliwe byłoby zakwalifikowanie przyszłych płatności Spółki, konieczne jest pomocnicze odniesienie się do Komentarza OECD, co wynika m.in. z braku zdefiniowania w ustawie CIT przychodu za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego czy ogólnie przychodu z należności licencyjnych. W Komentarzu OECD wskazano, iż definicja należności licencyjnych, do której można by potencjalnie zakwalifikować ww. płatności z tytułu Wierzytelności Pożyczkowych, nie ma zastosowania do wypłat, które chociaż uzasadnione na podstawie wielokrotności użytkowania prawa należącego do jednej osoby, są dokonywane na rzecz innej osoby, która nie posiada prawa własności lub do jego użytkowania. W konsekwencji oznacza to, że jeżeli tytuł do wypłaty wynagrodzenia stanowi należność licencyjną ale wynagrodzenie płatne jest na rzecz nie właściciela bądź użytkownika prawa, ale osoby trzeciej to płatność taka nie może być zakwalifikowana do przychodu z tytułu należności licencyjnych.

Odnosząc powyższe do sytuacji Wnioskodawcy, należy wskazać, iż na mocy Umowy nie dojdzie w szczególności do jakiegokolwiek przeniesienia własności przedmiotów nabytych przez Pożyczkobiorców. Spółką jest związana z Pożyczkobiorcami umowami pożyczki, a nie umowami leasingu, zatem płatności otrzymane od Pożyczkobiorców nie mogą być utożsamiane z płatnościami z tytułu jakiegokolwiek prawa do użytkowania. W ocenie Spółki, stanowi to kluczowy argument przemawiający za tym, iż płatności, które będą przekazywane przez Spółkę na rzecz Y nie powinny być uznane za należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego. Dodatkowo, ten rodzaj opłat wiązałby się również z określonym wynagrodzeniem za dzierżawę lub korzystanie z określonego urządzenia, co nie następuje w opisanym powyżej przypadku, gdyż przedmioty te pozostają własnością Pożyczkobiorców.

Jak wspomniano powyżej, kwoty które będą przekazywane Kupującemu przez Wnioskodawcę, stanowić będą wymagalne kwoty zakupionych wierzytelności wynikające z Umowy, która zostanie zawarta przez Wnioskodawcę i Y. Pomiędzy Y a Pożyczkobiorcami nie będzie występował stosunek zobowiązaniowy obligujący Pożyczkobiorców do dokonywania płatności z tytułu rat pożyczkowych na rzecz Kupującego, gdyż stosunek taki trwał będzie w dalszym ciągu pomiędzy Pożyczkobiorcami, a Spółką.

W konsekwencji, podkreślenia wymaga, iż należności które będą wypłacane przez Spółkę na rzecz Y nie będą wypłacane na podstawie umowy pożyczki przez Pożyczkobiorców na rzecz pożyczkodawcy i nie będą w swej istocie dokonywane w zamian za użytkowanie przez Wnioskodawcę urządzenia przemysłowego (gdyż w przypadku umów pożyczki, właścicielem przedmiotów nabytych za pozyskane finansowanie pozostają Pożyczkobiorcy). Płatności te będą natomiast dokonywane przez zbywcę wierzytelności na rzecz ich nabywcy, gdzie Wnioskodawca wyłącznie niejako będzie pośredniczył w ich przekazywaniu pomiędzy dłużnikami, a nowym wierzycielem (Y), co będzie skutkowało brakiem możliwość kwalifikacji przedmiotowych płatności jako podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 21 ust. 1 Ustawy CIT.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, przyszłe przelewy środków pieniężnych, które będą pochodziły ze spłat Wierzytelności Pożyczkowych nie powinny skutkować obowiązkiem pełnienia przez Wnioskodawcę funkcji płatnika w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy CIT, a tym samym Wnioskodawca nie powinien być zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Powyższe zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko w odniesieniu do przyszłych płatności z tytułu przeniesienia Wierzytelności Pożyczkowych znajduje potwierdzenie m.in. w wydanej w zbliżonym stanie faktycznym interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) z 24 lipca 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.154.2023.3.BJ, w której organ podatkowy, odstępując od uzasadnienia, przyznał rację Wnioskodawcy, wskazując, że: „(…) Na podstawie odrębnej umowy o obsługę Wierzytelności Inicjator będzie świadczyć usługi związane z obsługą sekurytyzowanych Wierzytelności sprzedanych i należnych obecnie Wnioskodawcy, w tym przyjmowanie wszelkich płatności dokonywanych przez pożyczkobiorców Inicjatora oraz przekazywanie kwot płatności na rzecz Wnioskodawcy. Zatem dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu spłat Wierzytelności stanowić będą z punktu widzenia Wnioskodawcy dochody uzyskane z tytułu działalności przedsiębiorstwa prowadzonego przez Wnioskodawcę. (...) Biorąc pod uwagę, że w związku z przekazywaniem przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy środków uzyskanych od klientów Inicjatora w ramach Sekurytyzacji nie powstanie obowiązek poboru podatku u źródła, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z Polsce z tytułu tej transakcji.(…) Podsumowując środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, będą natomiast stanowiły zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Konwencji, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce, a po stronie Inicjatora nie powstanie obowiązek płatnika w związku z tymi płatnościami.(…)”

Analogiczne stanowisko zaprezentowano w:

• Interpretacji indywidualnej DKIS z 20 marca 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.2.2023.3.DP,

• Interpretacji indywidualnej DKIS z 30 września 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.467.2022.2.SG,

• Interpretacji indywidualnej DKIS z 9 maja 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.127.2022.5.BJ.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, kwoty które będą przekazywane przez Wnioskodawcę na rzecz Y, odpowiadające spłatom Wierzytelności Pożyczkowych, nie będą stanowić przychodów osiąganych przez Y, które podlegałyby opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Tym samym, w przytoczonym opisie zdarzenia przyszłego nie znajdą zastosowania przepisy art. 21 ust. 1 ustawy CIT, a Wnioskodawca nie będzie w świetle art. 26 ust. 1 ustawy CIT zobowiązany jako płatnik do poboru i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa we wniosku interpretacji indywidualnych, wskazać należy, iż dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.