Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2025 r., sygn. III SA/Wr 271/25

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Sędzia WSA Anetta Chołuj, Anna Kuczyńska-Szczytkowska, , Protokolant specjalista Ewa Zawal, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 4 grudnia 2025 r. sprawy ze skargi K Sp. z o.o. we W. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 maja 2025 r. Nr 470000/71/371629/2020/RDZ/4 w przedmiocie odmowy prawa do zwolnienia z opłacania należności z tytułu składek za okres od marca 2020 r. do maja 2020 r oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 5 czerwca 2025 r. K. Sp. z o.o. we W. (dalej: strona, skarżąca, strona skarżąca, spółka) wniosła skargę na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: Prezes ZUS, ZUS, organ) z dnia 7 maja 2025 r. nr 470000/71/371629/2020/RDZ/4 utrzymującą w mocy własną decyzję z dnia 26 marca 2025 r., nr 470000/71/371629/2020/RDZ/4 o odmowie zwolnienia spółki z opłacania należności z tytułu składek za okres od marca 2020 r. do maja 2020 r.

Jak wynika z akt sprawy strona złożyła w dniu 25 czerwca 2020 r. wniosek o zwolnienie z obowiązku opłacania należności z tytułu składek jako płatnik składek, który ma zgłoszonych do ubezpieczeń społecznych innych ubezpieczonych (również siebie) za miesiące marzec, kwiecień i maj 2020 r. (pkt II ppkt 1 lit. A i pkt 3 wniosku RDZ). Decyzją z 26 czerwca 2020 r. ZUS odmówił skarżącej prawa do ww. zwolnienia jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazując art. 31zq ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nim sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.; dalej: "ustawa COVID-19", "ustawa") w związku z art. 83 ust. 1 i 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2020 r., poz. 266 ze zm.; dalej: "u.s.u.s."). Skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy argumentując, że organ nie uwzględnił okoliczności, iż spośród kilkudziesięciu osób zgłoszonych do ubezpieczeń 60 osób w okresie od marca do maja 2020 r. i 61 – w lutym 2020 r. nie wykreowało sytuacji, która prowadziłaby do powstania obowiązku zapłaty składek. Skarżąca wyjaśniła, że z osobami tymi spółka zawarła umowy cywilnoprawne (kod ubezpieczenia [...]) z wynagrodzeniem o charakterze prowizyjnym i składki na ubezpieczenie wynoszą wartość dodatnią tylko w przypadku, gdy tacy współpracownicy otrzymają wynagrodzenie (w formie prowizji). Dalej wskazała, że w ostatnim okresie nie powstały warunki dla wypłaty takiego wynagrodzenia. Zdaniem strony organ nie powinien oprzeć swojego rozstrzygnięcia wyłącznie na podstawie literalnego brzmienia przepisu art. 31zo ust. 1a ustawy COVID-19, bo prowadziłoby to do wypaczenia sensu i celu tego uregulowania umożliwiającego "wakacje składkowe" dla części przedsiębiorców, które wynikają z uzasadnienia nowelizacji art. 31zo ustawy COVID-19.