Interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.837.2025.1.KD
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
15 października 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący możliwości dokonania korekty stawki amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym oraz możliwości korekty zeznań podatkowych za lata 2019 - 2024. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Firma prowadzi działalność oświatową od 2010 r. W związku z rozwojem firmy w 2014 r. podpisano umowę najmu budynku w stanie surowym zamkniętym z przeznaczeniem na obiekt oświatowy na okres 15 lat. Zgodnie z umową dokonano adaptacji budynku. Po oddaniu budynku do użytkowania, na kwotę nakładów poniesionych na adaptację biuro rachunkowe w ewidencji środków trwałych wprowadziło inwestycję w obcym środku trwałym. Według karty środka trwałego zastosowano stawkę amortyzacji 2,5%, współczynnik 1 i metodę amortyzacji liniową. Okres amortyzacji: od stycznia 2015 r. do grudnia 2046 r. W trakcie inwestycji ustalano z biurem rachunkowym, że amortyzacja tej inwestycji będzie obejmowała okres 10 lat. Najprawdopodobniej nastąpiła pomyłka biura rachunkowego. Obecnie jest planowana reorganizacja firmy i okazało się, że jednak ta amortyzacja została wprowadzona inaczej.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma Pani nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. W działalności gospodarczej zastosowana forma opodatkowania to podatek liniowy, stawka 19%. Dokumentacja podatkowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W momencie podpisania umowy najmu w 2014 r. budynku w stanie surowym zamkniętym, budynek nie stanowił środka trwałego wynajmującego.
Adaptacja budynku polegała na: zaadaptowaniu budynku w stanie surowym zamkniętym na potrzeby prowadzonej działalności oświatowej przedszkola i szkoły podstawowej. W budynku dokonano wszelkich prac na podstawie projektu, między innymi: częściowa wymiana okien, ocieplenie budynku, ścianki działowe, posadzki, tynki, instalacje co, energetyczne i wodnokanalizacyjne, malowanie, montaż drzwi, podłóg, instalacje sanitarne, armatura, płytki. Budynek został oddany do użytkowania 1 grudnia 2014 r.
Reorganizacja firmy będzie polegała na przekształceniu firmy w spółkę lub na zmianie właściciela firmy.
Wskazany we wniosku budynek, zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowalnych, sklasyfikowany został w sekcji 1, dział 12 budynki niemieszkalne. Natomiast, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych budynek sklasyfikowano jako budynki niemieszkalne, podgrupa 10.
Pytanie
Czy biorąc pod uwagę fakt, że to inwestycja w obcym środku trwałym oraz że okres umowy najmu wynosi 15 lat, ma Pani prawo dokonać korekty stawki amortyzacji na 10% i okres na 10 lat oraz dokonać korekty zeznań za lata 2019-2024 (w danym okresie podatnik był opodatkowany podatkiem liniowym 19%)?
Pani stanowisko w sprawie
Pani zdaniem, powinna być zastosowana stawka amortyzacji 10% i okres rozliczenia inwestycji w obcym środku trwałym powinien wynosić 10 lat. Tym bardziej, że Pani świadomość w tym zakresie była taka, że 10% stawka amortyzacji była przyjęta przez biuro rachunkowe.
W związku z powyższym, planuje Pani skorygowanie zapisu amortyzacyjnego i dokonanie korekt zeznań rocznych PIT-36L za lata 2019 - 2024. Ma Pani świadomość, że 4 lata amortyzacji w okresie 2015 r. - 2018 r. nie są już możliwe do skorygowania, jednakże biorąc pod uwagę przekształcenie firmy jest Pani zdecydowana zakończyć amortyzację tej inwestycji.
Podsumowując, uważa Pani, że powinna zastosować 10% stawkę amortyzacji i 10 letni okres amortyzacji na podstawie przepisów art. 22a-22o ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Należy zatem przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.
Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. (…).
Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
Jak stanowi bowiem art. 22a ust. 2 pkt 1-2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:
1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
– zwane także środkami trwałymi.
Z powyższego wynika, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.
Należy jednak zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych.
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje się natomiast definicja pojęcia „inwestycji”.
Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy:
Ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2023 r. poz. 120, 295 i 1598), zwanej dalej ,,ustawą o rachunkowości”.
W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.):
Ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych w budowie - rozumie się przez to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.
Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego przez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.). Przy czym wszystkie nakłady poniesione przed oddaniem składnika majątku do używania (również o charakterze odtworzeniowym - remontowym) należy zaliczyć do inwestycji w obcym środku trwałym. Przykładem nakładów o charakterze ulepszającym obcy środek trwały jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy użyczenia, obcych budynków do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej inwestycji.
Zatem, inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań podatnika zmierzających do przystosowania niestanowiących jego własności środków trwałych do używania przez tego podatnika. Dotyczy to przy tym takich działań, które mają na celu ulepszenie środka trwałego.
Z treści wniosku wynika, że firma prowadzi działalność oświatową od 2010 r. W związku z rozwojem firmy w 2014 r. podpisano umowę najmu budynku w stanie surowym zamkniętym z przeznaczeniem na obiekt oświatowy na okres 15 lat. Zgodnie z umową dokonano adaptacji budynku. Po oddaniu budynku do użytkowania, na kwotę nakładów poniesionych na adaptację biuro rachunkowe w ewidencji środków trwałych wprowadziło inwestycję w obcym środku trwałym. Według karty środka trwałego zastosowano stawkę amortyzacji 2,5%, współczynnik 1 i metodę amortyzacji liniową. Okres amortyzacji: od stycznia 2015 r. do grudnia 2046 r. W trakcie inwestycji ustalano z biurem rachunkowym, że amortyzacja tej inwestycji będzie obejmowała okres 10 lat. Najprawdopodobniej nastąpiła pomyłka biura rachunkowego. Obecnie jest planowana reorganizacja firmy i okazało się, że jednak ta amortyzacja została wprowadzona inaczej.
Działalność gospodarcza opodatkowana jest podatkiem liniowym - stawka 19%. Dokumentacja podatkowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W momencie podpisania umowy najmu w 2014 r. budynku w stanie surowym zamkniętym, budynek nie stanowił środka trwałego wynajmującego. Adaptacja budynku polegała na: zaadaptowaniu budynku w stanie surowym zamkniętym na potrzeby prowadzonej działalności oświatowej przedszkola i szkoły podstawowej. W budynku dokonano wszelkich prac na podstawie projektu, między innymi: częściowa wymiana okien, ocieplenie budynku, ścianki działowe, posadzki, tynki, instalacje co, energetyczne i wodnokanalizacyjne, malowanie, montaż drzwi, podłóg, instalacje sanitarne, armatura, płytki. Budynek został oddany do użytkowania 1 grudnia 2014 r. Wskazany we wniosku budynek, zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowalnych, skalsyfikowany został w sekcji 1, dział 12 budynki niemieszkalne. Natomiast, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych budynek sklasyfikowano jako budynki niemieszkalne, podgrupa 10.
Przedmiotem Pani wątpliwości jest możliwość dokonania korekty stawki amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym na 10% i okres na 10 lat oraz możliwość korekty zeznań za lata 2019 - 2024.
Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w przypadku inwestycji w obcym środku trwałym regulują przepisy art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
W myśl art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5.
Zgodnie z art. 22g ust. 4 tej ustawy:
Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.
W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych:
Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:
a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
Zgodnie z art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
1)używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2)ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych budynków jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.
Amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich zasadach, jak właściciel tego środka trwałego. Czyli co do zasady, zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Stosownie do art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.
W myśl art. 22i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:
1) dla budynków i budowli używanych w warunkach:
a) pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
b) złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4;
2) dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4;
3) dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.
Zgodnie z art. 22i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
Stosownie zaś do art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
Przy czym, zgodnie z art. 22i ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się do środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.
Powołane przepisy art. 22i ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zabraniają odpowiednio podwyższenia, czy obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.
Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 22i ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem, ww. przepisy umożliwiły podatnikom podwyższenie/obniżenie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.
W art. 22i ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:
·środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji – dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;
·środków pozostających już w ewidencji – dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
Jak już wcześniej wskazano, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa, w szczególności art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że skoro dokonała Pani wyboru metody amortyzacji (metody liniowej) do inwestycji w obcym środku trwałym i nie zastosowała indywidualnej stawki amortyzacji, to metody tej nie może Pani w trakcie amortyzowania zmienić na inną, w tym na metodę indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wybraną metodę jest Pani zobowiązana stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego. Z tego względu, nie ma Pani możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji na zasadach określonych w art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zmiana metody amortyzacji stanowiłaby bowiem naruszenie art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W tej sytuacji, w związku z brakiem możliwości zastosowania 10% stawki amortyzacji, nie przysługuje Pani również możliwość korekty zeznań podatkowych za lata 2019 - 2024.
Tym samym, Pani stanowisko, zgodnie z którym, powinna Pani dokonać korekty stawki amortyzacyjnej i zastosować 10% stawkę amortyzacji i 10 letni okres amortyzacji, na podstawie przepisów art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie wydania interpretacji indywidualnej.
Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Organ podatkowy wydający interpretacje indywidualne nie jest uprawniony do analizowania i oceny załączonych dokumentów – jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę we wniosku, zadanym przez niego pytaniem oraz zajętym stanowiskiem. W związku z powyższym załączone do wniosku dokumenty nie mogą stanowić przedmiotu merytorycznej analizy w niniejszej sprawie.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
POTRZEBUJESZ POMOCY?