Ochrona informacji niejawnych

Jadwiga Niemirycz

pełnomocnik ds. ochrony informacji niejawnych

Informacja w dzisiejszym świecie stała się cennym towarem, a często również niebezpieczną bronią, wykorzystywaną w walce o zdobywanie wpływów w gospodarce i polityce.

Informacje niejawne, a więc te, które stanowią tajemnicę, muszą być chronione przed działalnością wywiadowczą oraz przed umyślnym lub nieumyślnym zniszczeniem. W związku z tym poszczególne państwa europejskie wypracowały w swoich strukturach prawnych odnośne regulacje, dotyczące ich ochrony.

Przystąpienie Rzeczypospolitej Polskiej do NATO i planowane wejście naszego kraju do Unii Europejskiej wpłynęły na konieczność stworzenia norm prawnych, zapewniających ochronę informacji niejawnych.

Zakres przedmiotowy i podmiotowy

Przepisy obowiązującej ustawy o ochronie informacji niejawnych regulują kwestie związane z prawidłowym i skutecznym sposobem ochrony tajemnicy przed dostępem osób nieuprawnionych. Wprowadza ona natowską zasadę need to know, zgodnie z którą do tajemnic dopuszczane są osoby „dające rękojmię zachowania tajemnicy” i „tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nie tej pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku lub innej zleconej pracy”.

Podmioty, do których ma zastosowanie powyższa zasada, to np.: organy władzy publicznej (Sejm i Senat RP, Prezydent RP, organy administracji rządowej, organy jednostek samorządu terytorialnego, sądy i trybunały, organy kontroli państwowej i ochrony prawa), Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Narodowy Bank Polski i banki państwowe, państwowe osoby prawne i podmioty realizujące zadania publiczne.