Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

KOMENTARZ

Ustalona 15 lutego 1992 r. ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów uzyskiwanych w roku podatkowym przez podatników podlegających regułom określonym w tej ustawie mających siedzibę i zarząd zarówno na terenie Polski (podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania), jak i nie mających na terytorium Polski siedziby lub zarządu (podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają w Polsce).

Podatnikami są także grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych.

Aby podatkowa grupa kapitałowa była podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych musi spełniać szczegółowe warunki określone w art. 1a omawianej ustawy. Warto zwrócić uwagę na to, że stworzenie grupy kapitałowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego, która następnie musi być zarejestrowana poprzez decyzję urzędu skarbowego.

Przedmiotem opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów z jakich dochód ten został określony. W niektórych przypadkach, określonych w art. 21 i 22 ustawy przedmiotem opodatkowania jest przychód. Chodzi tu m.in. o: przychody z odsetek, praw autorskich i pokrewnych wynalazków, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, z dywidend czy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

Dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli natomiast koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica ta jest stratą. Warto zwrócić uwagę, że w przypadku poniesienia straty w danym roku podatkowym można obniżyć dochód w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, ale wysokość tego obniżenia w którymkolwiek z tych pięciu lat nie może przekroczyć 50 proc. kwoty straty.

Jeżeli chodzi o koszty uzyskania przychodów, to zgodnie z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy są nimi wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Ustawodawca enumeratywnie wymienia jednak w art. 16 te wydatki, które nawet wtedy gdy zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nie stanowią kosztu w rozumieniu ustawy.