Wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe (cz. 1)

Rozliczenia płatników składek z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych to jeden z trudniejszych elementów prowadzonej działalności. Składają się na to różne powody, m.in. niestabilność oraz nieczytelność obowiązującego prawa. Prezentowane Państwu w kilku kolejnych numerach opracowanie ma na celu przybliżenie zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników przez przedstawienie tych rodzajów przychodów, które na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) zostały wyłączone z podstawy wymiaru składek.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników - a tym samym, w myśl ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.), także na ubezpieczenia chorobowe i wypadkowe¹ - stanowi przychód, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Powyższa ustawa definiuje przychód ze stosunku pracy jako wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania - otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika. W szczególności są to: wynagrodzenia zasadnicze i godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop, jak też wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została określona z góry, a także świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, świadczenia nieodpłatne lub świadczenia częściowo odpłatne (art. 12 ust. 1 ustawy).