Indywidualna stawka amortyzacji dla budynków

Zgodnie ze znowelizowanym art. 16j ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy - z zastrzeżeniem art. 16l (dotyczącym amortyzacji taboru transportu morskiego) - mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych bądź ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Ustawodawca, dodając w tym przepisie sformułowanie „danego podatnika”, wyraźnie sprecyzował, że uprawnienie do stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych przysługuje podatnikom po raz pierwszy wprowadzającym dany środek trwały, w tym przypadku budynek, do swojej ewidencji środków trwałych, a nie tylko podatnikom, którzy po raz pierwszy wprowadzą do ewidencji ten używany środek trwały, gdy wcześniej nie był on wykazany w ewidencjach poprzednich właścicieli. Ma to istotne znaczenie dla podatników dokonujących zakupu budynku od osób, które wykorzystywały go uprzednio w działalności gospodarczej i z tego powodu był on już ujęty w ich ewidencji środków trwałych.

Na podstawie art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy budynki uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez 60 miesięcy.