comment
Artykuł
Data publikacji: 2006-09-04
Amortyzacja podatkowa a bilansowa (cz. 1)
W polskim prawodawstwie problematykę dotyczącą amortyzacji normują trzy akty prawne: ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości. Ustawy podatkowe w sposób tożsamy rozstrzygają kwestie związane ze środkami trwałymi i ich umorzeniem, dlatego w tekście będziemy się posługiwać pojęciem ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istnieją natomiast rozbieżności w stosunku do unormowań zawartych w ustawie o rachunkowości.
DEFINICJA ŚRODKA TRWAŁEGO
Zgodnie z ustawą podatkową środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia, środki transportu i inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Składniki te mogą być oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
Ustawa o rachunkowości posługuje się natomiast określeniem, że środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok.
Różnice w świetle ustawy o rachunkowości
Kolejną różnicą jest to, że ustawodawca używa ogólnego zwrotu „nieruchomości”. Na to pojęcie składają się - obok budynków, budowli i odrębnych lokali:
• grunty,
• prawo wieczystego użytkowania gruntu,
• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.
Pozostało 90% treści
Chcesz uzyskać dostęp? Skorzystaj z bezpłatnego abonamentu
Zobacz także
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
