We współczesnych przedsiębiorstwach rozdzielenie funkcji właścicieli i menedżerów nierzadko prowadzi do konfliktów - ci pierwsi są zainteresowani maksymalizacją wartości udziału w firmie, zaś członkom zarządu zależy na podwyższaniu swojego standardu życiowego, który jest wypadkową poziomu wynagrodzenia i wysiłku włożonego w realizację celów organizacji. W skrajnej sytuacji szefowie muszą liczyć się z ryzykiem dokonania przez menedżerów transferu aktywów firmy na własny rachunek, czyli innymi słowy - ich przywłaszczenia. Nie jest to podstawowe ryzyko w krajach z rozwiniętym systemem prawnym, ale taka sytuacja może mieć miejsce.

Bardziej prawdopodobny scenariusz to taki, gdy menedżerowie nie przejmą aktywów, ale będą nimi zarządzać w sposób niegwarantujący najwyższego wyniku. Mogą np. nie wykazywać zainteresowania zyskownymi inwestycjami, ponieważ będą one wymagały dodatkowego wysiłku. Mogą również domagać się zbyt wielu kosztownych narzędzi pracy lub - przykładowo - podróżować w celach służbowych prywatnymi samolotami zamiast korzystać z komercyjnych linii lotniczych.

Dobrze skonstruowany system wynagrodzeń wspiera realizację celów zarówno zarządu, jak i właścicieli firmy. Niewłaściwy - może doprowadzić do marnotrawienia zasobów przedsiębiorstwa lub demotywować menedżerów. Badania przeprowadzone w 1999 roku przez zespół amerykańskich naukowców z Uniwersystetu Cincinnati na próbie pięciuset największych firm w USA, których prezesi osiągają najwyższy poziom zarobków wykazały, iż właściciele szczególnie chętnie zmieniają poziom wynagrodzeń zarządu wówczas, gdy przedsiębiorstwo osiąga niezadowalające wyniki.