Wykorzystanie metody degresywnej w amortyzacji

Wykorzystanie metody degresywnej w amortyzacji

Amortyzacja jest drugim, obok zysku, źródłem samofinansowania rozwoju przedsiębiorstwa. Rozmiary tego źródła kapitału zależą przede wszystkim od wielkości majątku trwałego, jakim dysponuje dany podmiot gospodarczy, oraz od przyjętych metod amortyzacji. W Polsce począwszy od 1995 r. występuje dualizm systemów amortyzowania majątku trwałego. Do celów bilansowych mają zastosowanie przepisy ujęte w ustawie o rachunkowości (art. 31–33), natomiast do celów podatkowych przepisy zawarte w ustawach podatkowych (art. 16a–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, art. 22a–22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Konsekwencją ww. przepisów jest odmienny poziom kosztów do celów bilansowych oraz podatkowych, a także konieczność ujmowania w ewidencji tych różniących się stanów (prowadzenie analityki związanej z ustaleniem kosztu podatkowego i bilansowego do kont: Umorzenie i Amortyzacja).

Amortyzacja według prawa bilansowego

Ustawa o rachunkowości daje jednostkom względną swobodę w ustalaniu stawek amortyzacyjnych, umożliwiającą uwzględnianie warunków użytkowania środków trwałych (zużycie fizyczne, ekonomiczne). Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest plan amortyzacji, który określa stawki i kwoty rocznych odpisów amortyzacyjnych poszczególnych środków trwałych.