Określanie poziomu zdolności produkcyjnych

Zgodnie z art. 28 ust. 3 ustawy o rachunkowości za normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnych uznaje się przeciętną, zgodną z oczekiwaniami w typowych warunkach, wielkość produkcji za daną liczbę okresów lub sezonów, przy uwzględnieniu planowych remontów.

Z kolei w Międzynarodowym Standardzie Rachunkowości nr 2 §11 ujęto, iż do celów przypisania stałych pośrednich kosztów produkcji do kosztów przetworzenia zapasów przyjmuje się normalną zdolność produkcyjną urządzeń produkcyjnych. Normalną zdolność produkcyjną określa produkcja na średnim poziomie, której uzyskania oczekuje się w czasie kilku okresów lub sezonów w typowych okolicznościach, z uwzględnieniem utraty zdolności produkcyjnej wynikającej z planowanej konserwacji. Można wziąć pod uwagę aktualny poziom produkcji, jeżeli zbliżony jest on do poziomu normalnej zdolności produkcyjnej. Wielkość stałych pośrednich kosztów przypisanych do każdej jednostki produkcji nie zwiększa się w wyniku niskiego poziomu produkcji lub w wyniku nie wykorzystanej zdolności produkcyjnej któregoś z urządzeń. Nieprzypisane koszty pośrednie są ujmowane jako koszty okresu, w którym zostały poniesione. W okresach nietypowo wysokiej produkcji wielkość stałych pośrednich kosztów przypisanych do każdej jednostki zmniejsza się, tak aby nie wyceniać zapasów powyżej ich kosztu (wartości początkowej). Zmienne pośrednie koszty produkcji przypisuje się do każdej jednostki produkcji na podstawie aktualnego stanu wykorzystania urządzeń produkcyjnych.

Jak należało się spodziewać, ogólna koncepcja obydwu definicji jest zbieżna, co jest uzasadnione faktem, że obie mają służyć jednemu celowi, a ponadto definicja ustawowa była wzorowana na definicji MSR.