PODATEK DOCHODOWY OD OSÓB PRAWNYCH

Zgodnie z unormowaniem art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy - z wyjątkiem zwolnionych na podstawie odrębnych przepisów - są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznania, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym, wstępnie - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

W myśl ostatniego zdania cytowanego przepisu podatek wynikający z zeznania jest podatkiem należnym za dany rok podatkowy, chyba że urząd skarbowy wyda decyzję, w której określi podatek w innej wysokości.

Należy przyjąć, że użyty w jego treści zwrot „podatek wynikający z zeznania” dotyczy zeznania wstępnego, a nie ostatecznego. To pierwsze jest bowiem wiążące zarówno dla podatnika, jak i organów podatkowych. Jak wyjaśniło Ministerstwo Finansów w piśmie z 16 stycznia 1998 r. (nr PO 4/AS-802-6033-653/97), (...) z brzmienia zacytowanego powyżej przepisu wynika, że płatność należnego za rok podatkowy podatku upływa z dniem złożenia zeznania wstępnego. Termin ten ma również decydujące znaczenie dla naliczania odsetek od zaległości podatkowych - w przypadku zaniżenia podatku, lub od nadpłat, jeżeli podatek został nadpłacony lub nienależnie uiszczony. Wysokość zobowiązania w podatku nie może więc być kształtowana przez podatnika w zeznaniu wstępnym w sposób dowolny. Pogląd, iż podatkiem należnym jest podatek wynikający z zeznania wstępnego, został wyrażony także przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 27 lipca 1992 r. (sygn. akt III SA 714/92). Podobne wnioski wypływają również z wyroków tego sądu z 20 stycznia 2000 r. (sygn. akt III SA 270/99) oraz 21 kwietnia 1995 r. (sygn. akt III SA 1049/94).