3. Pomoc społeczna

Świadczenia z pomocy społecznej, określone w ustawie z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, są świadczeniami, w których klienta charakteryzuje postawa roszczeniowa, dlatego też szczególnie ważne jest zachowanie równowagi pomiędzy dopuszczalną uznaniowością a związaniem przepisami prawa.

Zakres obligatoryjnej pomocy osobom uprawnionym jest zazwyczaj dookreślony na podstawie przepisów prawa, w szczególności przepisów ustawy o pomocy społecznej, stąd decyzje wydane na ich podstawie należy zaliczyć do aktów związanych prawem. Ośrodek pomocy społecznej nie może pozwolić sobie na jakikolwiek stopień dowolności. Zdecydowana większość świadczeń z pomocy społecznej przyznawana jest jednak na podstawie uznania administracyjnego w drodze aktów administracyjnych swobodnych.

W zakresie kryteriów ustalania świadczeń podstawę stanowi wystąpienie trudnej sytuacji życiowej osoby lub rodziny w połączeniu z niemożnością samodzielnego przezwyciężenia problemów przy wykorzystaniu własnych możliwości i zasobów.

W szczególności trudna sytuacja życiowa spowodowana jest czynnikami, takimi jak:

● ubóstwo,

● sieroctwo,

● bezdomność,

● bezrobocie,

● niepełnosprawność.

Ocena, czy zachodzi trudna sytuacja życiowa, należy do ośrodka pomocy społecznej, który dokonuje jej po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego. Prawo do świadczeń jest uwarunkowane wykazaniem własnej aktywności w zakresie przezwyciężania ciężkich sytuacji życiowych.

3.1. Odmowa wypłaty zasiłku okresowego ze względu na brak środków finansowych

Czy ośrodek pomocy społecznej może odmówić przyznania zasiłku okresowego ze względu na brak środków finansowych?

Zasiłek okresowy przysługuje ze względu na szczególne okoliczności. Ustawa z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (dalej: ustawa o pomocy społecznej) wskazuje w art. 38 przykładowy katalog okoliczności uzasadniających przyznanie prawa do zasiłku okresowego, np. takie jak: