Amortyzacja w instytucjach kultury

W związku z faktem, iż w Polsce obowiązują odmienne reguły przy ustalaniu amortyzacji w celu pomiaru wyniku finansowego i sporządzania sprawozdania finansowego zgodnie z zasadami prawa bilansowego, czyli przepisami ustawy o rachunkowości, oraz odmienne na potrzeby podatku dochodowego, w dodatku zostaną opisane zarówno przepisy dotyczące amortyzacji „bilansowej”, jak i „podatkowej” wraz ze wskazaniem różnic między tymi dwoma ujęciami.

Należy na wstępie zwrócić uwagę, iż instytucje kultury obowiązują dokładnie te same zasady dokonywania amortyzacji co inne jednostki. Różnice dotyczą jedynie unormowań szczegółowych dotyczących sposobu ujmowania i dekretacji amortyzacji, wynikających z przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, które przedstawione zostaną w ostatniej części dodatku.

W celu omówienia zasad dotyczących amortyzacji składników majątku instytucji kultury należy na początku przywołać definicję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a więc tych składników, które amortyzacji podlegają.

Definicja środków trwałych w ustawie o rachunkowości znajduje się w art. 3 ust. 1 pkt 15. Zgodnie z wymienionym przepisem środkami trwałymi są rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, które są kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki.

Do środków trwałych zaliczane są w szczególności:

nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,