Szczególne zasady rachunkowości jednostek sektora finansów publicznych
Podstawą rachunkowości jednostek gospodarczych jest ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości, która określa zasady rachunkowości oraz tryb badania sprawozdań finansowych przez biegłych rewidentów dla wskazanych jednostek mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zakres stosowania ustawy obejmuje również m.in. jednostki budżetowe, zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych.
Andrzej Waryszak
Rachunkowość, zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z o rachunkowości (dalej; uor), obejmuje:
l przyjęte zasady (politykę) rachunkowości,
l prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych, ujmujących zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym,
l okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów i pasywów,
l wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego,
l sporządzanie sprawozdań finansowych,
l gromadzenie i przechowywanie dowodów księgowych oraz pozostałej dokumentacji przewidzianej ustawą,
l poddanie badaniu i ogłoszenie sprawozdań finansowych w przypadkach przewidzianych ustawą.
Specyfiką jednostek sektora finansów publicznych jest konieczność stosowania także ustawy z 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (dalej: uof). Sektor finansów publicznych zobligowany jest do stosowania szczególnych zasad rachunkowości dotyczących:
POTRZEBUJESZ POMOCY?