Podróże służbowe pracowników - część I

Nie każdy wyjazd pracownika jest podróżą służbową. Aby za taką został uznany, musi spełniać cechy wskazane w art. 77⁵ § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (dalej: k.p.), zgodnie z którym podróż służbowa polega na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy, zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika lub w której znajduje się siedziba pracodawcy. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 22 lutego 2008 r. (sygn. akt I PK 208/07), podróż służbowa charakteryzuje się tym, że łącznie spełnia trzy cechy. Jest odbywana:

1) poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy,

2) na polecenie pracodawcy,

3) w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania.

Wszystkie te cechy muszą wystąpić razem, a brak jednej z nich wyklucza zakwalifikowanie pracy świadczonej przez pracownika na rzecz pracodawcy jako podróży służbowej.

Pojęcie podróży służbowej

Podróż służbowa to wyjazd poza miejscowość, w której znajduje się stałe miejsce pracy. Miejscowość jest tutaj najmniejszą "podziałką" delegacyjną. Miejsce pracy pracownika może zostać określone na jeden z trzech sposobów, jako: punkt, obszar, miejsce zmienne (wskazywane przez pracodawcę punkty w ramach uzgodnionego obszaru). Podróż służbowa to wyjazd poza stałe miejsce pracy, a zatem przemieszczanie się w celach służbowych w ramach miejsca pracy nie stanowi delegacji. Nie mogą być za jego czas wypłacone diety i inne należności z tego tytułu określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dalej: rozporządzenie w sprawie podróży służbowych).