Nie sprzedaje się cudzej własności

W jednej z warszawskich dzielnic wynajmowała kilkudziesięciometrowe mieszkanie Helena C. Lokal ten otrzymała wkrótce po wojnie z tzw. kwaterunku. Po wielu latach nadarzyła się okazja nabycia go na własność. W 1988 r. decyzją ówczesnego Urzędu Dzielnicy Mokotów mieszkanie przeznaczono do sprzedaży. Najemczyni obiecano, że będzie mogła je nabyć na zasadzie pierwokupu, ze sporą bonifikatą. W decyzji ustalono również warunki zbycia lokalu przez władze dzielnicowe - Helena C. miała m.in. spłacić należność za lokal w ratach w ciągu następnych 20 lat. Rok później, w grudniu 1989 r., cena mieszkania była już w całości opłacona. Pozostało już tylko „pójść do rejenta” i sporządzić akt notarialny dotyczący przeniesienia własności. Tak się jednak nie stało.