Sprzedaż nieruchomości a obliczanie proporcji VAT
Sprzedaż nieruchomości stanowi jeden z głównych rodzajów działalności gminy, nie może być więc uznana za działalność poboczną czy też sporadyczną. Obrót uzyskany ze zbycia mienia komunalnego nie może być również uważany za wchodzący w zakres pojęcia dóbr inwestycyjnych używanych przez gminę na potrzeby jej przedsiębiorstwa. Oznacza to, że obrót taki powinien być uwzględniany przy obliczaniu proporcji dla potrzeb odliczenia VAT naliczonego.
Takie stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 maja 2015 r. (sygn. akt I FSK 117/14). Zagadnienie pojawiło się na tle następującego stanu faktycznego. Gmina wystąpiła o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług (VAT). We wniosku wskazała, że dokonywała zakupów, które były związane zarówno ze sprzedażą opodatkowaną, jak i zwolnioną z VAT. Ponieważ część zakupów nie dawała się przyporządkować do poszczególnych rodzajów sprzedaży, gmina miała prawo do odliczeń częściowych, przy zastosowaniu proporcji sprzedaży. Powzięła jednak wątpliwość, czy przy obliczaniu proporcji sprzedaży powinna uwzględniać sprzedaż nieruchomości. W omawianym przypadku sprzedaż nieruchomości obejmowała grunty zabudowane, grunty niezabudowane oraz ustanowienie prawa wieczystego użytkowania, a dokonane transakcje były w części opodatkowane, a w części zwolnione z VAT. We wniosku podkreślono, że z uwagi na dużą wartość nieruchomości obrót z ich sprzedaży stanowi znaczącą pozycję w budżecie gminy. Przy czynnościach związanych bezpośrednio ze sprzedażą nieruchomości pracowało jednak jedynie kilku z kilkuset pracowników zatrudnionych w urzędzie. Gmina szacuje również, że co najwyżej kilka procent powierzchni budynków zajętych na jej potrzeby (głównie budynków urzędu gminy) była wykorzystywana dla celów obsługi sprzedaży nieruchomości. Gmina zapytała, czy powinna brać pod uwagę wartość sprzedaży nieruchomości przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT). W jej ocenie sprzedaży takiej nie powinno się uwzględniać co najmniej z dwóch powodów.
