Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach - dostosowanie prawa polskiego do wymogów unijnych

Bartosz Draniewicz

radca prawny w Kancelarii Adwokacko-Radcowskiej B. Draniewicz i W. Peterek s.c. w Warszawie, doktorant w INP PAN

Powodem tych zmian było stanowisko Komisji Europejskiej, która kwestionując sposób transpozycji Dyrektywy Rady 337/85/EWG z 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranego przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (dalej w skrócie Dyrektywa 337/85³ ) wstrzymała w istocie finansowanie projektów zakwalifikowanych do korzystania z Funduszu Spójności o wartości przeszło 1 mld euro⁴ . Nadto celem nowelizacji było zapewnienie ochrony obszarów wchodzących w skład sieci Natura 2000, o czym jeszcze poniżej.

W ramach wprowadzanych zmian bez wątpienia jedną z najważniejszych jest uproszczenie (deregulacja) postępowań dotyczących ocen oddziaływania na środowisko. Było ono do dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej elementem postępowania zmierzającego do uzyskania "decyzji inwestycyjnej". Obecnie postępowanie w sprawach oceny oddziaływania na środowisko będzie miało charakter autonomiczny, tzn. wyodrębniony z głównego postępowania administracyjnego. Będzie się ono kończyło wydaniem decyzji nazywanej przez ustawodawcę "decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach". Jednocześnie ustawa nowelizująca wprowadza modyfikacje stosowania ocen oddziaływania na środowisko.

Najbardziej istotna z punktu widzenia przedsiębiorców zmiana polega na tym, iż procedura w przedmiocie oceny oddziaływania na środowisko jest przeprowadzana tylko raz (art. 46 ust. 3 u.pr.och.środ.). Jest to o tyle istotne, iż w kształcie sprzed wejścia w życie ustawy nowelizującej w odniesieniu do niektórych kategorii przedsięwzięć postępowanie w sprawie oddziaływania na środowisko było w zasadzie powielane na różnych etapach postępowania inwestycyjnego (np. przy inwestycjach budowlanych).