Dyrektywa Seveso II a odpowiedzialność cywilno- prawna za szkodę wyrządzoną oddziaływaniem na środowisko
10 lipca 1976 r. w Seveso, w znajdujących się ok. 20 km od Mediolanu zakładach ICMESA, w których produkowano m.in. trichlorofenol, nastąpiła gwałtowna reakcja chemiczna, otworzenie się zaworu bezpieczeństwa i emisja 2 ton substancji chemicznych. Skażeniu uległo 1500 ha gęsto zaludnionego obszaru, ewakuowano 730 osób, ok. 700 mieszkańców zostało poszkodowanych w wyniku zatrucia. Zginęło wiele zwierząt, duże areały zostały skażone i wyłączone na wiele lat z gospodarki rolnej. Awaria w Seveso stała się bezpośrednim impulsem do opracowania i przyjęcia w 1982 r. przez Wspólnotę Europejską Dyrektywy 82/501/EWG z 24 czerwca 1982 r. w sprawie niebezpieczeństwa poważnych awarii spowodowanych przez określone działania przemysłowe tzw. dyrektywy Seveso.
Obecnie zagadnienia przeciwdziałania poważnym awariom reguluje Dyrektywa Rady Unii Europejskiej 96/82/WE (SEVESO II) z 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi1. 16 grudnia 2003 r. została wydana poprawka/uzupełnienie w postaci Dyrektywy 2003/105/WE2. W dyrektywach tych przyjęto nową koncepcję oraz sformułowano nowe wymagania w zakresie systemów zarządzania bezpieczeństwem, planowania w sytuacjach nadzwyczajnych i planowania przestrzennego.
Dyrektywa Seveso II ma w swoim założeniu do spełnienia dwa cele. Po pierwsze - ma ona na celu zapobiegać zagrożeniom poważnymi wypadkami z udziałem niebezpiecznych substancji, po drugie - w razie gdy awaria już nastąpi - mają ograniczać skutki tego wydarzenia nie tylko w stosunku do człowieka, lecz także w stosunku do środowiska.
Państwa członkowskie UE mają obowiązek wprowadzić przepisy dyrektywy do własnego prawodawstwa, podjąć szereg ustaleń, m.in. określić właściwe władze, spełniające funkcje nadzoru, władze desygnowane do opracowania i realizacji zewnętrznych planów awaryjnych (operacyjno-ratowniczych), władze wykonujące inne obowiązki i procedury.
