Wyrok NSA z dnia 29 stycznia 1999 r., sygn. I SA/Wr 295/97

Dla celów podatkowych nie jest istotne w jaki sposób w zakresie cywilnoprawnym strony ustalą swoje wzajemne rozliczenia. Istotne natomiast znaczenie ma faktyczne zużycie materiałów dla zrealizowania określonej inwestycji i uzyskanego z tego tytułu przychodu, gdyż na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ zasadą jest, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione, a nie koszty normatywne /ryczałtowe/.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej (...) na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 7 stycznia 1997 r. w przedmiocie okreslenia zobowiazania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1994 r.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy w G., na skutek złożenia przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną "B." w Cz. żądania skierowania na drogę postępowania podatkowego sprawy objętej wynikiem kontroli z dnia 20 maja 1996 r. nr UKS.I.209/III-2/34/96, wydanym przez inspektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L., decyzją z dnia 9 października 1996r. nr US.V-730/8/96 określił tej Spółdzielni zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1994 r. w wysokości 723.308.000 zł /przed denominacją/. W swojej decyzji Urząd Skarbowy stwierdził, że Spółdzielnia zawyżyła koszty uzyskania przychodu o 707.197.000 zł z tytułu wypłacanych w ciągu roku podatkowego nagród i premii dla członków Spółdzielni oraz nieprawidłowo rozliczała jako koszty odsetki od kredytów bankowych, zawyżając je o 58.678.918 zł. Ponadto stwierdzono, że Spółdzielnia zaliczała do kosztów działalności pozarolniczej materiały pobrane według 5 dowodów RW wystawionych w dniu 31 grudnia 1994 r. na kwotę 312.172.700 zł, podczas gdy ostatnie faktury za usługi w 1994 r. wystawiono w dniach 21, 28, 29 i 30 grudnia 1994 r. Według wyjaśnień kierownika budowy materiały wyszczególnione na tych dokumentach RW z 31 grudnia 1994 r. zostały zużyte do celów budów zafakturowanych w grudniu 1994 r. Urząd Skarbowy, po skonfrontowaniu faktur z materiałami wymienionymi na dokumentach RW, z kwoty 312.172.700 zł uznał za koszt uzyskania przychodów jedynie 128.654.000 zł, stwierdzając, że materiały o wartości 183.532.700 zł nie znajdują odzwierciedlenia w wystawionych fakturach. Dokonując powyższych ustaleń, organ korzystał z zapisków poczynionych przez magazyniera w prowadzonym przez niego zeszycie wydawanych materiałów. Ponadto Urząd Skarbowy podwyższył przychody podatnika o 15.782.000 zł z tytułu nadwyżek magazynowych, stwierdzając, że na koniec roku 1994 stan zapasów materiałów budowlanych w magazynie wnosił zero, a do dnia 11 stycznia 1995 r., kiedy odnotowano pierwsze przychody tych materiałów w magazynie, wydano z niego materiały na powyższą kwotę. Stąd wniosek, że przeprowadzona inwentaryzacja wykazała dane nierzetelne, a wydane materiały stanowiły nadwyżkę magazynową.