Wyrok NSA z dnia 15 marca 2001 r., sygn. SA/Sz 2276/99

Przez "rentę" należy rozumieć "umowę renty", o której mowa jest w art. 903 Kc, skoro w przepisach tej ustawy brak jest odmiennej definicji pojęcia "renty". Dotyczy to także umowy zawartej na czas określony, bowiem przepisy Kodeksu cywilnego o rentach nie wykluczają takiej możliwości, natomiast z art. 903 Kc wynika, że w wypadku renty chodzi o zobowiązanie o charakterze "świadczenia okresowego". Z kolei, z faktu, że do renty bez wynagrodzenia stosuje się przepisy o darowiźnie /art. 906 par. 2 Kc/ wynika wprawdzie, iż oświadczenie osoby zobowiązującej się do świadczenia renty powinno być złożone w formie aktu notarialnego /art. 890 par. 1 zdanie pierwsze Kc/, jednakże w wypadku niezachowania tej formy umowa ta jest ważna, jeżeli świadczenie zostało pomimo to spełnione /art. 890 par. 1 zdanie drugie Kc/. W konsekwencji oznacza to, że z punktu widzenia dopuszczalności dokonywania odliczenia od dochodu osoby fizycznej kwot faktycznie wypłaconych rent /art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie ma znaczenia to, czy umowa renty została zawarta z zachowaniem formy aktu notarialnego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 listopada 1999 r., na podstawie przepisu art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - Izba Skarbowa w S. Ośrodek Zamiejscowy w K., po rozpatrzeniu odwołania Andrzeja P. zamieszkałego w miejscowości S. gmina D. od decyzji Urzędu Skarbowego w K. z dnia 7 czerwca 1999 r., określającej należny podatek dochodowy od osób fizycznych za 1997 r. w wysokości 31.450,30 zł oraz zaległość podatkową z tego tytułu w kwocie 15.162,40 zł, zaskarżoną decyzję organu I instancji utrzymała w mocy.