Wyrok NSA z dnia 10 lutego 2006 r., sygn. II FSK 352/05

1. Podstawa skargi kasacyjnej wymieniona w art. 174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi odnosi się do naruszenia przepisów postępowania sądowego, a nie administracyjnego. Podnosząc więc zarzut naruszenia przepisów postępowania, należy w skardze kasacyjnej wskazać przepisy procedury sądowej. Zarzut naruszenia art. 121 i 122 Ordynacji podatkowej nie może być skuteczny, bowiem WSA orzekał na podstawie procedury określonej w Prawie o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Żaden z przepisów procedury sądowej nie odsyła do przepisów Ordynacji podatkowej. Skoro więc Sąd nie był adresatem normy wynikającej z art. 121 i 122 Ordynacji podatkowej, to o naruszeniu tych przepisów nie może być mowy. Zarzut naruszenia przepisów proceduralnych z Ordynacji podatkowej można było postawić jedynie w powiązaniu ze wskazaniem naruszonych przepisów postępowania sądowoadministracyjnego.

2. Ograniczenie się do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bez wskazania odpowiedniego punktu art. 16 ust. 1 ustawy uniemożliwia NSA zbadanie, czy w zaskarżonym wyroku trafnie zaliczono dany wydatek do kategorii wyłączeń przewidzianych w ostatnio wymienionym przepisie.

3. Z uwagi na takie same uregulowania prawne kasacji w postępowaniu cywilnym (od 6 lutego 2005 skargi kasacyjnej) i skargi kasacyjnej w postępowaniu sądowoadministracyjnym orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące kasacji i skargi kasacyjnej z postępowania cywilnego można powoływać dla wsparcia wykładni przepisów normujących skargę kasacyjną w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt I SA/Ka 2925/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Przedsiębiorstwa "M.G." spółki z o.o. w Katowicach na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 grudnia 2003 r. w przedmiocie określenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r.

Uzasadniając orzeczenie wskazano m.in., że organ odwoławczy na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 roku, Nr 137, poz. 926 ze zm.), dalej Ord.pod., art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c oraz art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. w Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), dalej u.p.d.o.p., oraz art. 5 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 roku o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. Nr 106, poz. 489 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Katowicach z dnia 3 września 2003 r., którą organ ten określił skarżącej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 r. i wysokość odsetek od zaniżonych zaliczek na wyżej wymieniony podatek.