Wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. II FSK 1694/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędziowie NSA Grzegorz Borkowski, Krystyna Nowak, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. W. K. "O." spółki z o.o. z siedzibą w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 lipca 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1077/05 w sprawie ze skargi P. W. K. "O." spółki z o.o. z siedzibą w O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 sierpnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. W. K. "O." spółki z o.o. z siedzibą w O. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 12 lipca 2006 r. I SA/Wr 1077/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę P. W. K. "O." Sp. z o.o. w O. - zwanej dalej K., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 sierpnia 2005 r. odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. Z przyjętego przez Sąd stanu faktycznego wynikało, że K. w dniu 16 marca 2005 r. złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 72.574 zł i korektę zeznania CIT-8, wyjaśniając, że zwiększyła koszty uzyskania przychodów o odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej używanego na podstawie umowy leasingu zestawu krusząco-przesiewającego o kwotę 91.606,70 zł i o naliczony podatek od towarów i usług wykazany w fakturach dotyczących opłat leasingowych za 1999 r. niepodlegający odliczeniu od należnego podatku od towarów i usług w kwocie 121.849,07 zł. Z kolei zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 lit. a/ ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - zwanej dalej ord. pod. podatnikom przysługuje prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli w zeznaniu wykazali zobowiązanie w kwocie wyższej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek. Zgodnie zaś z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - zwanej dalej u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, przy czym aby określony koszt można było uznać za koszt uzyskania przychodów między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek powodujący, że ma on lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. W przypadku określonym w art. 16 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.d.o.p. ustawodawca pozbawił podatników możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów określonych wydatków inwestycyjnych, lecz w art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. stwierdził, że wydatki na środki trwałe i wartości niematerialne i prawne mogą być kosztem uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 15 ust. 5 u.p.d.o.p. Na jego podstawie Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 6, poz. 35 z późn. zm.) - zwane dalej rozporządzeniem w sprawie amortyzacji. Już w § 1 tego aktu wskazano, że jego przepisy stosuje się wówczas, gdy środki trwałe zgodnie z § 11 rozporządzenia zostały wprowadzone do ewidencji (wykazu) środków trwałych. Ponadto według § 2 ust. 2 pkt 2 tego rozporządzenia w sprawie amortyzacji amortyzowane mogą być także środki trwałe niestanowiące własności podatnika a wykorzystywane przez niego na potrzeby działalności na podstawie umowy najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze - jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami środki te zaliczane są do majątku podatnika (leasing finansowy). Tymi zaś odrębnymi przepisami było rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotów umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów (Dz. U. Nr 28, poz. 129) - zwane dalej rozporządzeniem w sprawie zaliczania. Z niekwestionowanych ustaleń faktycznych sprawy wynika, że K. początkowo nabyty umową leasingu z dnia 4 lutego 1999 r. nr 1/02/99 zestaw krusząco-przesiewający uznała za nabyty na podstawie umowy leasingu operacyjnego, co powodowało, że do kosztów uzyskania przychodów zaliczała całość opłat leasingowych i ten skutek, że środek ten nie mógł być wpisany w 1999 r. do ewidencji środków trwałych K. Dokonana korekta zeznania podatkowego za 1999 r. pozwala wprawdzie zaliczyć ten zestaw do majątku leasingobiorcy i uznać, że jest jego środkiem trwałym, to jednak § 11 ust. 1 rozporządzenia w sprawie amortyzacji stanowi, że podatnicy prowadzący księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględniania w ewidencji środków trwałych informacji niezbędnych do obliczania odpisów amortyzacyjnych. Niezbędnym zatem do dokonywania tych odpisów amortyzacyjnych było "ujawnienie" środka trwałego w ewidencji. Odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nieobjętych dotychczas ewidencją dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji (§ 7 ust. 7 tego rozporządzenia). Oznaczało to, że podatnik nie mógł "wstecznie" wprowadzić do ewidencji środka trwałego (ujawnić) niezależnie od przyczyn, które to nieujawnienie spowodowały. Tych okoliczności nie może zmienić fakt, że w dniu 13 sierpnia 2002 r. K. wykupiła ten zestaw i wprowadziła go do ewidencji środków trwałych a w 2005 r., sporządziła ewidencję środków trwałych za 1999 r. obejmując nią także ten zestaw i złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty zwiększając koszty uzyskania przychodu o kwotę 91.606,70 zł z tytułu odpisów amortyzacyjnych.