Wyrok NSA z dnia 23 lutego 2012 r., sygn. II OSK 2551/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms /spr./ Sędziowie sędzia NSA Zofia Flasińska sędzia del. NSA Leszek Kiermaszek Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Miasta Rzeszowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7 września 2011 r. sygn. akt II SA/Rz 455/11 w sprawie ze skargi Rady Miasta Rzeszowa na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie, 2. zasądza od Wojewody Podkarpackiego na rzecz Miasta Rzeszowa kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 września 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę Rady Miasta Rzeszowa na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podkarpackiego z dnia 31 marca 2011 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Wojewoda Podkarpacki rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 31 marca 2011 r. stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta Rzeszowa z dnia 22 lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego w rejonie "Miłocin-Park" w Rzeszowie - część A. W uzasadnieniu Wojewoda wskazał, że uchwała z dnia 22 lutego 2011 r. narusza przepisy art. 1 i 2 oraz art. 15 w związku z art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), ponieważ narusza zasady sporządzania planu. Zdaniem Wojewody, nieprawidłowo zostały ustalone w granicach wydzielonych liniami rozgraniczającymi tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania, przeznaczenia terenów pod różne funkcje bez ustalenia ich wzajemnych relacji. W konsekwencji każda z wymienionych funkcji może stanowić wiodącą, a nawet jedyną determinującą całkowity sposób zagospodarowania terenu. Tym samym ustalenia miejscowego planu w istocie nie zawierają linii rozgraniczających. Wyznaczenie w planie liniami rozgraniczającymi terenów, na których ustala się możliwość zagospodarowania kilkoma różnymi funkcjami (alternatywnie), w rzeczywistości nie stanowi decyzji projektowej gminy w zakresie przyszłego zagospodarowania terenu. Gmina pozostawiła w ten sposób decyzję co do funkcji terenu przyszłym inwestorom. W konsekwencji nie została zagwarantowana ochrona interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów, co narusza art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.