Wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2015 r., sygn. II OSK 1526/13

Naczelny Sąd Administracyjny nie może prawidłowo rozpoznać zarzutów, które zostały wadliwie skonstruowane, skoro w skardze kasacyjnej nie nawiązano w żaden sposób do treści przepisu, który miał być naruszony zaskarżonym wyrokiem, jak również nie wskazano precyzyjnie, której jednostki systematycznej przepisu, który miał być naruszony, zarzut dotyczy.

Teza od Redakcji

Dnia 27 stycznia 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia NSA Robert Sawuła /spr./ sędzia del. NSA Zdzisław Kostka Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2013 r. sygn. akt IV SA/Wa 1855/12 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary administracyjnej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2013 r., sygn. akt IV SA/Wa 1855/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie oddalił skargę [...] na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary administracyjnej. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Wojewoda Podkarpacki decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. nałożył na skarżącego - [...], karę administracyjną w wys. 3 tysięcy euro, odpowiadającą w dniu wydania decyzji kwocie 13.380,00 (trzynastu tysięcy trzystu osiemdziesięciu) złotych. Jednocześnie wezwał skarżącego do zapłaty ww. kwoty w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji, pod rygorem skierowania przeciwko skarżącemu postępowania egzekucyjnego. Organ ustalił bowiem, że skarżący będący przewoźnikiem wykonującym regularne przewozy osób w międzynarodowym transporcie drogowym, przywiózł w dniu 24 sierpnia 2011 r. do odprawy na polskim przejściu granicznym w Korczowej (woj. podkarpackie) pasażerkę - małoletnią D. C., obywatelkę Ukrainy, która, udając się wraz ze swoją matką - I. N., na terytorium Republiki Francuskiej, zamierzała przekroczyć granicę RP. Pasażerka, w ocenie organu administracji, nie posiadała wymaganego zezwolenia do wjazdu i pobytu na terytorium Republiki Francuskiej. Organ uznał, że skarżący naruszył w ten sposób zakaz wynikający z treści przepisów art. 138 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2003 r., nr 234, poz. 1694; dalej ustawa o cudzoziemcach). Decyzja została wydana na wniosek Komendanta Placówki Straży Granicznej w Korczowej, który po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w trybie art. 24a ustawy o cudzoziemcach, odmówił pasażerce wjazdu na terytorium RP uznając, że pasażerka nie posiada ważnej wizy. W rozstrzygnięciu organ I instancji powołał się na fakt wydania przez Komendanta Placówki Straży Granicznej ww. decyzji o odmowie wjazdu oraz przywołał treść zeznań I. N., złożonych przez nią w postępowaniu toczącym się przed Komendantem Placówki Straży Granicznej w Korczowej. I. N., pouczona o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy tj. czyn z art. 233 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r., nr 88, poz. 553 ze zm.), zeznała że córka nie miała żadnego dokumentu, na podstawie którego mogłaby przekroczyć granicę RP (s. 4 decyzji). W dniu 18 listopada 2011 r. skarżący wniósł do organu I instancji pismo, w którym - odnosząc się do faktu wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie - oświadczył, że nieodpowiednim dokumentem do przejazdu przez terytorium RP okazał się dokument na prawo stałego pobytu w kraju członkowskim układu w Schengen, w którym niezawarte są dane o terminie jego obowiązywania.