Wyrok NSA z dnia 23 lutego 2018 r., sygn. I FSK 789/16

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Małgorzata Fita, Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 4038/14 w sprawie ze skargi A.F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 października 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec i sierpień 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A.F. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1. Wyrokiem z 30 października 2015 r. w sprawie III SA/Wa 4038/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 października 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec i sierpień 2005 r.

2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd I instancji podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z 11 lutego 2014 r., którą określono Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za ww. okresy rozliczeniowe.

Organ w uzasadnieniu decyzji wyjaśnił, że Skarżący w ramach działalności gospodarczej, którą zakwalifikował jako działalność pomocniczą związaną z pośrednictwem finansowym, gdzie indziej nie sklasyfikowaną - PKWiU 67.13., dokumentując w 2005 r. sprzedaż usług rachunkami, naruszył art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: u.p.t.u.) i § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawienia faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 95, poz. 798, dalej: rozporządzenie MF). Rachunki z 2005 r. dotyczyły: a) sprzedaży Fiata Stilo 192 (nr 1/2005 z 29 kwietnia 2005 r.); b) pośrednictwa kredytowego na rzecz DF (dalej: DF; nr 2/2005 z 28 lipca 2005 r.); c) pośrednictwa kredytowego na rzecz C. (dalej: C.; nr 3/2005 z 28 lipca 2005 r.); d) pośrednictwa kredytowego na rzecz P. (dalej: P.; nr 4/2005 z 16 sierpnia 2005 r.); e) pośrednictwa kredytowego na rzecz F. Sp. z o.o. (dalej: F.; nr 5/2005 z 19 sierpnia 2005 r.); f) pośrednictwa kredytowego na rzecz S. Sp. z o.o. (nr 6/2005 z 21 października 2005 r.); g) pośrednictwa kredytowego na rzecz S. Sp. z o.o. (nr 7/2005 z 30 października 2005 r.). Organ przyjął, że usługi wykazane na rzecz: P. i S. polegały na znalezieniu banku, który udzieliłby kredytu inwestycyjnego tym podmiotom, zaś usługi na rzecz: DF, C. i F. świadczone były na podstawie umów zlecenia dotyczących czynności polegających na pozyskiwaniu dla zleceniodawców klientów zainteresowanych pozyskaniem kredytu. Skarżący i jego kontrahenci nie przedstawili dowodów na wykonanie faktycznej usługi pośrednictwa finansowego, np. dokumentów z banku świadczących o udzieleniu konkretnej osobie kredytu, potwierdzających udział Skarżącego w pośredniczeniu między klientem a bankiem. Dyrektor Izby Skarbowej zakwestionował przy tym stanowisko Skarżącego, jakoby świadczył on w 2005 r. usługi pośrednictwa kredytowego na podstawie umów z G. Bank, D. Bank lub innymi bankami. W tym kontekście organ wskazał, że Skarżący nie wystawiał bankom faktur sprzedaży, nie otrzymał również prowizji za wykonanie usług i nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających charakter wykonywanych czynności. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że organ I instancji dwukrotnie występował z wnioskiem o interpretację statystyczną dotyczącą klasyfikacji PKWiU według stanu obowiązującego w 2005 r. usług świadczonych przez Skarżącego: