Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2018 r., sygn. I OSK 1256/16

Dostęp do informacji publicznej

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) sędzia NSA Jolanta Sikorska sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak Protokolant sekretarz sądowy Olga Grzelak po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 1011/15 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Prokuratora Rejonowego w M. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 14 sierpnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 lutego 2016 roku sygn. akt II SAB/Wa 1011/15 wydanym w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Prokuratora Rejonowego w M. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) stwierdził, że bezczynność organu w przedmiocie rozpoznania wniosku Stowarzyszenia [...] z dnia 14 sierpnia 2015 roku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 1). Natomiast w oparciu o art. 161 § 1 pkt 3 tej ustawy Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt 2).

Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyło Stowarzyszenie [...], zaskarżając go w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach 1 i 2 sentencji, wnosząc o jego uchylenie w tym zakresie i rozpoznanie skargi, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez jego niewłaściwe zastosowanie poprzez nieuwzględnienie doniosłości konstytucyjnego prawa do informacji publicznej w wyniku czego uznano, że nieznajomość przepisów dotyczących tego prawa skutkująca niewłaściwą realizacją wniosku nie stanowi rażącego naruszenia prawa. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 § 1a p.p.s.a. poprzez uznanie, że nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa; art. 149 § 2 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie zasadności wymierzenia organowi grzywny oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie całego materiału zebranego w sprawie przez nierozważenie twierdzeń w nim zawartych, w szczególności pominięcie kwestii podnoszonych przez wnioskodawcę.