Wyrok NSA z dnia 30 listopada 2022 r., sygn. III FSK 4151/21

To, że wyrobisko powstało w wyniku działania człowieka nie oznacza jeszcze, że wypełniająca je woda tworzy sztuczny zbiornik, o jakim mowa w art. 7 ust. 1 pkt 8a u.p.o.l. Przeczy temu użyte przez ustawodawcę wyrażenie: "grunty zajęte pod sztuczne zbiorniki wodne", które należy odróżnić od sztucznych zagłębień gruntu wypełnionych wodą.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Paweł Borszowski, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent (sprawozdawca), Protokolant Agata Han, , po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie i D. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 września 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 2190/19 w sprawie ze skargi D. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2019 r. nr KOA/1129/Fi/15 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości; 2) oddala skargę; 3) oddala skargę kasacyjną D. S.; 4) zasądza od D. S. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie kwotę 4880 (słownie: cztery tysiące osiemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 września 2020 r., III SA/Wa 2190/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi D. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2019 r. nr KOA/1129/Fi/15 w przedmiocie ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości za 2014 r. stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Burmistrza Miasta Z. z dnia 5 lutego 2015 r. nr [...] umorzył postępowanie podatkowe oraz zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie na rzecz D. S. kwotę 4391 zł. Zdaniem Sądu skarga zasługiwała na uwzględnienie, choć zarzuty w niej zawarte Sąd uznał za chybione, albo też, o ile trafne, nie mogły skutkować uwzględnieniem skargi, gdyż naruszenia prawa procesowego wskazane w tych zarzutach nie miały wpływu na trafne stanowisko organów w poszczególnych kwestiach materialnoprawnych. Sąd zauważył, że w skardze pominięto, iż treścią umowy łączącej skarżącego oraz Nadleśnictwo, było obok, rekultywacji zmierzającej do przywrócenia gruntowi charakteru leśnego, zagospodarowanie powstałego wyrobiska przez jego wypełnienie popiołami elektrociepłowni i osadami oczyszczalni ścieków. Rekultywacja była więc tylko równoległym, niejako "ubocznym" celem działalności skarżącego, który, zgodnie z umową z Nadleśnictwem, zobowiązany był do uiszczania swoistego czynszu na rzecz Nadleśnictwa. Skarżący w relacji z Nadleśnictwem był usługobiorcą, zaś usługa ta polegała na udostępnieniu gruntu w celu utylizacji odpadów. Ta właśnie działalność była podstawową aktywnością skarżącego na przedmiotowym gruncie, czego w żaden sposób nie można uznać za działalność leśną. Sąd nie zgodził się z zarzutem skargi, iż powierzchnia gruntu pod wodami opadowymi to grunt zajęty pod sztuczny zbiornik wodny. Zastosowanie w tym przepisie przymiotnika "zajęte" wskazuje, że chodzi o takie grunty, które intencjonalnie zostały przeznaczone na sztuczne zbiorniki wodne. Zwolnione z opodatkowania są więc tylko te grunty, które z góry, celowo, z zamiarem utworzenia na nich sztucznego zbiornika wodnego, na taki zbiornik przeznaczono.