Wyrok SN z dnia 5 lipca 1989 r., sygn. I PR 228/89

Jeżeli w sprawie o odszkodowanie z tytułu niedoboru jednostka gospodarki uspołecznionej określa zakres odpowiedzialności poszczególnych pozwanych stosownie do stopnia przyjętego w umowie o wspólnej odpowiedzialności materialnej, sąd nie jest związany takim określeniem zakresu odpowiedzialności, gdy ustali, że za całość niedoboru ponosi odpowiedzialność tylko jeden pozwany. Sąd powinien wówczas z urzędu rozstrzygnąć sprawę z uwzględnieniem art. 125 § 2 zd. drugie k.p. w związku z art. 321 § 2 k.p.c. a nie powinien poprzestać na zasądzeniu od pozwanego winnego całości niedoboru tylko części odszkodowania, odpowiadającego wskaźnikowi procentowemu przyjętemu w umowie, gdy oddala powództwo w stosunku do pozostałych pracowników materialnie odpowiedzialnych.

Jeżeli sąd I instancji nie postąpi stosownie do art. 125 § 2 zd. drugie k.p. w związku z art. 321 § 2 k.p.c. – stronie powodowej nie przysługuje rewizja na nieistniejące orzeczenie w części odnoszącej się do pracownika wyłącznie odpowiedzialnego za niedobór, w stosunku do którego nie oddalono żadnego roszczenia, strona powodowa może natomiast wystąpić z wnioskiem o uzupełnienie wyroku (art. 351 k.p.c.), a gdy z tej drogi nie skorzysta, może dochodzić w odrębnym procesie tej części roszczenia, którą sąd powinien uwzględnić w pierwszym procesie w stosunku do pozwanego, odpowiedzialnego w całości za niedobór.