Uchwała SN z dnia 28 lutego 1995 r., sygn. III CZP 20/95

Sąd Najwyższy w sprawie egzekucyjnej wierzyciela Zakładów Przemysłu Odzieżowego „Romeo” w Z. przeciwko dłużnikowi „Trojan” Spółce z o.o. w W. ze skargi wierzyciela na czynność komornika po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 28 lutego 1995 r. zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Wojewódzki w W. postanowieniem z dnia 12 grudnia 1994 r. V Cz 811/94 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy w postępowaniu ze skargi wierzyciela na czynność komornika polegającą na ustaleniu kosztów egzekucyjnych i wezwaniu wierzyciela do ich uzupełnienia Sąd może – obok sposobu wyliczenia – badać, czy koszty były niezbędne do celowego prowadzenia egzekucji, a w szczególności tego, czy postępowanie powinno być umorzone z urzędu, gdyż było oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych (art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c.)?”.

podjął następującą uchwałę:

W postępowaniu ze skargi wierzyciela na ustalenie przez komornika kosztów egzekucji sąd może badać, czy czynności egzekucyjne były celowo podejmowane.

Uzasadnienie

„Romeo” – Spółka z o.o. w Z. złożyła w dniu 2 stycznia 1992 r. wniosek o wszczęcie egzekucji „z rachunku bankowego i na inne możliwe sposoby” przeciwko „Trojan” Spółce z o.o. w W. Przedmiotem egzekucji była kwota 36.300.000 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 listopada 1990 r. oraz z kosztami procesu.

Komornik dokonał zajęcia ruchomości dłużnika oraz jego wierzytelności w bankach prowadzących rachunki, lecz egzekucja okazała się prawie w całości bezskuteczna, gdyż doprowadziła do uzyskania z konta jedynie kwoty 199.500 złotych, z której organ egzekucyjny pokrył w części koszty postępowania egzekucyjnego. Wierzyciel na żądanie komornika wniósł zaliczkę na zaspokojenie kosztów postępowania egzekucyjnego w wysokości 16.000.000 złotych.