Interpretacja indywidualna z dnia 10.03.2010, sygn. ITPB3/423-809/09/PS, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB3/423-809/09/PS

Dotyczy zasad zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów (moment zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2009 r. (data wpływu 14 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2009 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka posiada należność od kontrahenta zagranicznego - firmy S. z Francji za wykonane roboty budowlane oraz dostawy towarów. Należności pochodzą z lat 2005 i 2006. Wnioskodawca w miesiącu wrześniu 2007 r. podjął decyzję o zwolnieniu dłużnika, firmę S. z długu stanowiącego nie zapłacone należności. W księgach rachunkowych pod datą umorzenia dokonano księgowania polegającego na spisaniu umorzonej kwoty należności w pozostałe koszty operacyjne. Niestety z powodu braku kontaktu z uprawnionymi przedstawicielami spółki S. nie uzyskano zgody dłużnika na przyjęcie tego zwolnienia. W wyniku kontroli skarbowej w zakresie podatku dochodowego za 2007 r. inspektor kontroli skarbowej wykazał bezskuteczność prawną czynności polegającej na umorzeniu tej należności z racji braku wypełnienia warunku określonego w art. 508 kodeksu cywilnego, tj. nieposiadanie zgody dłużnika na przyjęcie zwolnienia z długu. Wobec powyższych ustaleń dokonano korekty zeznania CIT za 2007 r. poprzez wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej nieskutecznie umorzoną wierzytelność. W wyniku stanu prawnego, w którym należność wobec S. cały czas istniała (nie doszło do jej skutecznego umorzenia) dokonano w księgach rachunkowych za 2008 rok, zapisu księgowego przywracającego kwotę tej należności. Księgowania dokonano w korespondencji z pozostałymi przychodami operacyjnymi, jednocześnie dokonując odpisu aktualizującego tę należność. Odpis aktualizujący był równy kwocie należności. Odpisu dokonano zgodnie z zasadą ostrożnej wyceny a przede wszystkim zgodnie z art. 35b ust. 1 pkt 3 ustawy o rachunkowości. Operacja ta nie zmieniła wyniku bilansowego Spółki. Ponadto uzyskano w trakcie roku 2008 informację, że spółka S. została postawiona w stan likwidacji, co zostało opublikowane w dniu 23 lipca 2008 r. we francuskim dzienniku urzędowym. Z racji trudności w dotarciu do informacji o osobie likwidatora i jego danych adresowych (żadna oficjalna informacja ze strony likwidatora nie dotarła do Spółki), zgłoszenie należności do likwidatora nastąpiło w dniu 18 września 2009 r. W odpowiedzi Spółka uzyskała pismo od likwidatora informujące o terminie 2 miesięcy od daty publikacji w dzienniku na zgłoszenie należności. Ponadto Spółkę poinformowano, że w sytuacji spółki S. nikt oprócz wierzycieli zabezpieczonych (zgodnie z prawem francuskim są to należności publiczno-prawne, pracownicze oraz zabezpieczone na nieruchomości) nie odzyska należności w procesie likwidacji.