Interpretacja indywidualna z dnia 17.01.2020, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.560.2019.2.MAP, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.560.2019.2.MAP

obowiązki płatnika w związku z wypłatą odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2019 r. (data wpływu 22 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 4 grudnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.560.2019.1.MAP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 4 grudnia 2019 r. (data doręczenia 13 grudnia 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 9 maja 2018 r. Sąd Rejonowy dla ..., X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt ..., z powództwa Pana ... przeciwko Wnioskodawcy o przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, zasądził od Wnioskodawcy na rzecz pracownika kwotę 12 441 zł 78 gr tytułem odszkodowania w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę oraz oddalił powództwo w zakresie przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wyrokowi w kwocie 4 147 zł 26 gr Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności. Wnioskodawca w dniu 30 maja 2018 r. wypłacił pracownikowi kwotę 4 147 zł 26 gr tytułem odszkodowania. W pozostałym zakresie wyrok był nieprawomocny i obie strony wywiodły apelację. W dniu 7 lutego 2019 r. Sad Okręgowy we ... VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt ... zmienił wyrok Sądu Rejonowego i przywrócił pracownika do pracy u Wnioskodawcy oraz zasądził wynagrodzenie w wysokości 12 441 zł 78 gr za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy przez pracownika w terminie 7 dni od uprawomocnienia wyroku. Wyrok stał się prawomocny w dniu 7 lutego 2019 r. W dniu 11 lutego 2019 r. pracownik złożył pismo, w którym zgłosił swoją gotowość do pracy oraz wezwał Wnioskodawcę do zapłaty na jego rzecz i na wskazane przez niego konto zasądzonego odszkodowania. W dniu w dniu 11 lutego 2019 r. Wnioskodawca spełnił zobowiązanie i wypłacił pozostałą kwotę świadczenia tj. 8 294 zł 52 gr (12 441 zł 78 gr - 4 147 zł 26 gr) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 grudnia 2019 r. Wnioskodawca dodał, że rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę w trybie dyscyplinarnym na podstawie art. 52 § 1 ust. 1 Kodeksy pracy, tj. ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Stosunek pracy został rozwiązany niezgodnie z prawem. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywracając pracownika do pracy orzekł, że nie było podstaw do dyscyplinarnym zwolnienia z pracy i umowę rozwiązano z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów. Sąd II instancji na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy orzekł, że Wnioskodawca rozwiązując z pracownikiem umowę o pracę w trybie dyscyplinarnym (art. 52 ww. Kodeksu) naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów w tym trybie i zgodnie z żądaniem pracownika przywrócił go na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy do pracy oraz na podstawie art. 57 § 1 powyższego Kodeksu zasądził wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Wnioskodawca wypłacił pracownikowi wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie zasądzonej prawomocnym wyrokiem. Ponieważ Sąd I instancji orzekł, że pracodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę z naruszeniem przepisów prawa pracy o rozwiązywaniu umów w trybie dyscyplinarnym, ale nie orzekł o przywróceniu do pracy, a zasądził odszkodowanie to na etapie I instancji (nieprawomocny wyrok) pracodawca wypłacił zasądzone odszkodowanie. Wobec orzeczenia przez Sąd II instancji (prawomocny wyrok) o przywróceniu do pracy i obowiązku wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wypłacone wcześniej odszkodowanie zostało zaliczone na poczet wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy zostało zasądzone na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy. Do akt postępowania sądowego, zgodnie z żądaniem Sądu, zostało przedłożone zaświadczenie pracodawcy o wysokości wynagrodzenia pracownika, ustalone jak wynagrodzenie za urlop, na podstawie § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, zgodnie z którym przy ustalaniu wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, gdy przepisy przewidują prawo zachowania przez pracownika prawa do wynagrodzenia, stosuje się zasady obowiązujące przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop.