Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2005 r., sygn. III SA/Wa 1069/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA (del.) Dariusz Dudra, Sędziowie Asesor WSA Jolanta Sokołowska, Asesor WSA Marta Waksmundzka-Karasińska (spr.), Protokolant Urszula Hoduń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2005 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w W. zaskarżoną do Sądu decyzją z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 220 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) - dalej powoływanej jako "ord. pod." - po rozpoznaniu odwołania pana A. M. z dnia [...] grudnia 2004 r., od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W., z dnia [...] grudnia 2004 r., nr [...] w sprawie określenia należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w wysokości 12.440,70 zł - utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ drugiej instancji uznał za słuszne stanowisko Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w przedmiocie nie uwzględnienia jako kosztu uzyskania przychodów wydatków w łącznej kwocie 85.000 zł., udokumentowanych fakturami nr [...] z dnia [...] grudnia 1999r. oraz nr [...] z dnia [...] grudnia 1999r., wystawionymi na rzecz A. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą " L.", przez firmę "L." A. G. Organy wskazały, iż pan A. M. poza spornymi fakturami nie przedstawił żadnego dowodu, który potwierdzałby fakt poniesienia wydatku, jak również dowodu, że opisane w fakturach usługi w rzeczywistości zostały wykonane. Nadto odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 122, 180, 187 § 1 ord. pod. organ odwoławczy podał, że w przedmiotowej sprawie podjęto działania mające na celu potwierdzenie operacji gospodarczych pomiędzy podatnikiem, a wskazanym w uzasadnieniu niniejszej decyzji podmiotem. Podnoszone zatem przez podatnika zarzuty w tym zakresie organ uznał za bezpodstawne. W trakcie postępowania odwoławczego nie stwierdzono także uchybień w zastosowaniu podnoszonego przez podatnika art. 210 ord. pod. Zaskarżona decyzja zdaniem organu odwoławczego zwierała bowiem wymagane przepisami prawa elementy.