Wyrok WSA w Lublinie z dnia 7 kwietnia 2006 r., sygn. I SA/Lu 129/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Gdulewicz, Sędziowie WSA Halina Chitrosz,, NSA Anna Kwiatek (spr.), Protokolant st. insp. Wiesława Wojtal, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2006 r. sprawy ze skargi "[...]" sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty w podatku od towarów i usług za 2000 r., 2001r. oraz za I - VIII 2002 r. -oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania "[...]" Spółki z o.o. od decyzji Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego z dnia [...]września 2005 r. odmawiającej zwrotu nadpłaty w podatku od towarów i usług za 2000 i 2001 rok oraz za miesiące styczeń - sierpień 2002 r., w kwocie 1.529.541 zł wraz z jej oprocentowaniem - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji dokonał analizy wniosku Spółki z dnia 22 lipca 2005 r. /k.42 akt podatkowych/ o zwrot nadpłaty pod kątem wpływu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r., sygn. akt K 45/01 oraz uchwały 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 marca 2005 r., sygn. akt FPS 4/04 na rozpatrzenie sprawy, nie znajdując przesłanek do uwzględnienia wniosku. Organ I instancyjny wskazał, iż nie kwestionując faktu, że w stosunku do osób niepełnosprawnych zatrudnionych w spółce podejmowane były stosowne działania, do których była ona zobowiązana z racji posiadania statusu zakładu pracy chronionej, podkreślić należy, iż te działania nie korzystają z ochrony praw nabytych i ochrony interesów w toku, o których mowa we wskazanym orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, a skutkiem tego orzeczenia nie jest utrata mocy obowiązującej art. 14a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /dalej ustawy o VAT/, w brzmieniu wprowadzonym nowelą z dnia 20 listopada 1999 r., a jedynie wskazanie na nie konstytucyjność tego przepisu w zakresie określonym w wyroku. Orzeczenie to nie odnosi się do wszystkich zakładów pracy chronionej lecz tylko do tych, które rozpoczęły długookresowe działania na rzecz osób niepełnosprawnych pod rządami przepisów obowiązujących przed 1 stycznia 2000 r., a w ocenie organu I instancji zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje aby Spółka do kręgu tych podmiotów się zaliczała.