Wyrok WSA w Kielcach z dnia 30 maja 2007 r., sygn. II SA/Ke 171/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędziowie Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk- Moskal (spr.), Protokolant Asystent sędziego Dorota Pawlicka, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 maja 2007r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Wojewody z dnia [...] znak:[...] w przedmiocie odmowy wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] znak: [...] Wojewoda, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] nr [...] orzekającą o odmowie wymeldowania A. D. z pobytu stałego w lokalu przy ul. J. w K.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż wnioskiem z dnia 24.07.2006r. M. D. wniosła o wymeldowanie jej byłego męża - A. D. z pobytu stałego w lokalu przy ul. J. w K. z uwagi na fakt, iż nie przebywa w przedmiotowym lokalu.

Organ I instancji uznając, iż w sprawie nie zostały spełnione ustawowe przesłanki obligujące organ do orzeczenia o wymeldowaniu, decyzją z dnia [...] odmówił wymeldowania A. D. z pobytu stałego w tym lokalu.

Decyzją z dnia [...] Wojewoda, po rozpoznaniu odwołania M. D., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W motywach decyzji organ odwoławczy podniósł, iż zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006r. nr 139, poz. 993 ze zm.), prowadzenie ewidencji ludności ma służyć rejestracji o pobycie ludności, a więc odzwierciedlać stan faktyczny. Natomiast stosownie do przepisu art. 15 ust. 2 tej ustawy organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania. Rozwiązanie przyjęte w cyt. przepisie ma charakter szczególny, stanowiąc odstępstwo od ogólnej reguły działania organów prowadzących ewidencję ludności wyłącznie na wniosek osób wykonujących własny obowiązek meldunkowy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym w przypadku opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego w rozumieniu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy obowiązkiem właściwego organu administracji publicznej jest ustalenie, czy opuszczenie to ma charakter dobrowolny i trwały. Rezygnacja z prawa do przebywania w lokalu nie musi nastąpić wyłącznie w sposób wyraźny np. poprzez stosowne oświadczenie. Może bowiem nastąpić także poprzez takie zachowanie, które w sposób niebudzący wątpliwości będzie wyrażać wolę danej osoby. Opuszczeniem danego lokalu jest zatem nie tylko fizyczne nieprzebywanie, ale i zamiar opuszczenia, z jednoczesnym zerwaniem wszelkich związków z lokalem dotychczasowym i założeniem w nowym miejscu ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów.