Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 lutego 2008 r., sygn. IV SA/Wa 2361/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie asesor WSA Danuta Szydłowska, asesor WSA Tomasz Wykowski (spr.), Protokolant Artur Dral, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2008 r. sprawy ze skargi S. na postanowienie Ministra Kultury I Dziedzictwa Narodowego z dnia (...) sierpnia 2007 r. nr (...) w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego - skargę oddala -

Uzasadnienie

IV SA/Wa 2361/07

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia (...) sierpnia 2007 r. nr (...) Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego utrzymał w mocy postanowienie Stołecznego Konserwatora Zabytków, działającego z upoważnienia Prezydenta W. nr (...) z dnia (...) listopada 2006 r. nr (...), uzgadniające projekt decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie zaplecza dydaktycznego przy W. w budynku czterokondygnacyjnym, z garażem podziemnym, na działce nr ew. (...), w obrębie (...), przy ulicy (...) w W.

Uzasadniając zaskarżone postanowienie, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wskazał, iż wspomnianym wyżej postanowieniem z dnia (...) listopada 2006 r. organ I instancji uzgodnił projekt decyzji ustalającej lokalizację planowanej inwestycji celu publicznego. Zażalenie na postanowienie organu I instancji wniósł S., reprezentowany przez D. na podstawie art.21 ust.4 pkt 1 lit.e ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych (Dz.U. nr 170, poz.1217 z późn.zm.), zarzucając mu naruszenie art.6 ust.2 pkt 1 oraz art.53 ust.3 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz.717) poprzez uzgodnienie inwestycji w sytuacji, w której inwestor nie jest uprawniony do zagospodarowania terenu, ponieważ nie ma do niego tytułu prawnego. Ponadto realizacja inwestycji spowodowałaby w ocenie zażalającego się zniekształcenie historycznego kształtu dziedzińca P., a w szczególności wybudowany budynek zaplecza dydaktycznego przesłoniłby inne znajdujące się w rejonie inwestycji zabytkowe budynki (w tym gmach M.), które winny być eksponowane w stosunkowo największym wymiarze. Rozpatrzywszy zażalenie Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, nie podzielił jego zarzutów i utrzymał w mocy rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne. Minister wskazał, iż kompetencje organów konserwatorskich do orzekania w sprawie wynikają z faktu, iż teren inwestycji znajduje się w zabytkowym obszarze "W.", uznanym za Pomnik Historii zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 września 1994 r. Ponadto układ przestrzenny ulicy K. został