Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 października 2009 r., sygn. II SA/Wa 684/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Ewa Grochowska - Jung, WSA Sławomir Antoniuk (spr), Protokolant Agnieszka Bieniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2009 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie przyznania dodatku służbowego - oddala skargę -

Uzasadnienie

Dyrektor Generalny Służby Więziennej decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję personalną Komendanta [...] w K. z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] przyznającą z dniem 1 stycznia 2009 r. [...] K. S. dodatek służbowy w wysokości 1.520,00 zł miesięcznie.

Z akt administracyjnych wynika następujący stan sprawy:

Komendant [...] w K. (dalej C[...]) decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r., wydaną na podstawie art. 104 k.p.a., art. 31 ust. 1 pkt 4 i art. 100 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.) oraz § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz. U. Nr 14, poz. 137), przyznał z dniem 1 stycznia 2009 r. [...] K. S. dodatek służbowy w wysokości 1.520,00 zł miesięcznie. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ I Instancji podniósł, iż ustalając funkcjonariuszowi wysokość przyznanego świadczenia uwzględnił wyniki uzyskiwane w służbie przez K. S., posiadane kwalifikacje zawodowe oraz charakter i zakres wykonywanych zadań służbowych, a w szczególności fakt braku powierzenia nowych lub dodatkowych zadań albo obowiązków służbowych.

Od powyższej decyzji strona wniosła odwołanie podnosząc m.in., iż Komendant C. ustalając jej wysokość dodatku służbowego nie uwzględnił dyspozycji przepisu § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej, albowiem uzależnił wysokość przyznanego dodatku służbowego od wyników uzyskiwanych przez odwołującą się w służbie w ciągu 5 ostatnich lat służby, a nie okresu 16 lat służby, w tym w bezpośrednim kontakcie z osadzonymi oraz pominął posiadane przez wymienioną kwalifikacje zawodowe tj.: ukończone studia, w tym doktoranckie, o profilu pokrywającym się z potrzebami SW, zajmowane w szkołach wyższych stanowiska adiunkta, docenta, posiadany dorobek naukowy, udział w konferencjach naukowych, publikowanie artykułów oraz redagowanie książek. Pominięcie tych przesłanek wpłynęło nie tylko na nieobiektywność rozstrzygnięcia, ale czyni kwestionowaną decyzję nieważną z mocy prawa. Ponadto, organ I instancji wydając decyzję nie wziął pod uwagę około 300 arkuszowego zbioru dokumentów przesłanych do sekretariatu C., w związku z ubieganiem się o przeniesienie do C. w 2003 roku, które to dokumenty potwierdzały cały 11-letni dorobek w służbie i ponadprzeciętne dokonania w niej w latach 1992-2003 r., a ponadto dokumentowały 14 letni okres pracy dydaktycznej - poprzedzającej przyjęcie do służby w C. - na stanowisku adiunkta w [...] wraz z opiniami o umiejętnościach dydaktycznych, dorobku naukowym, dokonaniach oraz ocenach tych dokonań i okresowymi opiniami skarżącej sporządzanymi przez jej przełożonych z tytułami profesorów.