Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. II SA/Wr 259/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Palus, Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak, Protokolant Marlena Wiktor, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 1 grudnia 2010r. sprawy ze skargi A. A. na decyzję Wojewody D. - Wydział Infrastruktury z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją organ utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...]o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu Spółkę [...] w W. pozwolenia na budowę stancji bazowej telefonii komórkowej nr [...] przy ul. R. we Wrocławiu. W uzasadnieniu wskazano, że w ocenie odwołujących się planowana inwestycja jest niezgodna z przepisami z zakresu ochrony środowiska i prawa budowlanego. Budowa wieży odbywa się w odległości 20 m od zabudowań mieszkalnych stron i w bliskiej odległości od osiedla mieszkaniowego. Obok biegnie linia energetyczna wysokiego napięcia emitująca niekorzystne dla zdrowia ludzi pola elektromagnetyczne. Nastąpi więc kumulacja niekorzystnego oddziaływania elektromagnetycznego. Organ omówił treść art. 35 ust. 1 i 4 Prawa budowlanego. W ocenie organu wniosek inwestora, obejmujący m.in. budowę wieży betonowej typu Pfeiderer h = 30 m (h = 34,25 m z iglicą odgromową), zasługiwał na uwzględnienie. Planowana inwestycja nie wymagała wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ ochrony środowiska (Prezydent W.) wydał bowiem w dniu 25 czerwca 2006 r. decyzję umarzającą postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla tego przedsięwzięcia. Projekt przewiduje rozmieszczenie trzech anten sektorowych nadawczo - odbiorczych na azymutach 110°, 230° i 350° o maksymalnym tilcie (pochyleniu) 10°, zawieszonych na wysokości około 31 m, o równoważnej mocy promieniowania izotropowo dla poszczególnych anten EJRP = 4368W/4326W/4394W. Projekt przewiduje ponadto rozmieszczenie sześciu anten sektorowych nadawczo - odbiorczych na azymutach 50°, 110,° 170,° 230,° 290° i 350° o maksymalnym tilcie 15°, zawieszonych na wysokości ok. 31 m, o równoważnej mocy promieniowania izotropowo dla poszczególnych anten EJRP = 1253W/1245W/1245W1236W/1253W/1253W. Projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami planu miejscowego (uchwała Rady Miejskiej W. nr [...] z dnia [...] r. Dz. Urz. Woj. Doln. Nr 137, poz. 2110). Wieża antenowa zlokalizowana ma być na obszarze oznaczonym symbolem U + KS + ROM. Zgodnie z § 37 pkt 1 planu miejscowego w zakresie telekomunikacji dopuszcza się lokalizację urządzeń przekaźnikowych, w tym konstrukcji wieżowych o wysokości nieprzekraczającej 35 m. Dopuszczalność budowy urządzeń przekaźnikowych byłaby ograniczona tam, gdzie kolidowałyby z przeznaczeniem podstawowym i uzupełniającym terenu, co nie ma miejsca w nin. sprawie. Wynikające z rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie poziomów pół elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883), ponadnormatywne oddziaływanie elektromagnetyczne o wartości powyżej 0,1 Wm? wystąpi w miejscach niedostępnych dla ludzi. Zgodnie z projektem budowlanym wystąpi ono na wysokości powyżej 18 m, czyli na wysokości, gdzie plan miejscowy nie przewiduje możliwości zabudowy. Zgodnie bowiem z ustaleniami planu zawartymi w § 6 ust. 2 pkt 2, § 9 ust. 2 pkt 2 i § 16 ust. 2 pkt 2 wysokość zabudowy nie może być większa niż 10 m mierzona do najwyższego gzymsu lub okapu i nie większa niż 15 m do najwyższego punktu dachu. Projekt był zgodny z § 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 219, poz. 1864), gdyż spełnia wymagania bezpieczeństwa w zakresie ochrony przed polem elektromagnetycznym.