Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. VII SA/Wa 2266/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), , Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, Sędzia WSA Izabela Ostrowska, Protokolant spec. Katarzyna Ławnik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2011 r. sprawy ze skargi E. D. i M. D. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2010r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala

Uzasadnienie

Sygnatura akt VI SA/Wa 2266/10

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] września 2010r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego - po rozpatrzeniu odwołania E. i M. D. - utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2010r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w P. z dnia [...] maja 1998r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej T. N. pozwolenia na nadbudowę piętra budynku mieszkalnego na działce ew. [...], przy ul. [...] w P. gm. T.,

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał na następujące ustalenia faktyczne i prawne:

Decyzją z dnia [...] lipca 2010r. Wojewoda [...] odmówił na wniosek E. i M. D. stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia [...] maja 1998r., zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej T. N. pozwolenia na nadbudowę piętra budynku mieszkalnego.

Od decyzji Wojewody [...] E. i M. D. wnieśli w terminie odwołanie.

Po rozpatrzeniu wniesionego odwołania oraz przeanalizowaniu akt sprawy organ odwoławczy wskazał, że postępowanie o stwierdzenie nieważności rozstrzygnięcia stanowi wyjątek od zasady trwałości ostatecznych decyzji wyrażonej w art. 16 kpa i może nastąpić wyłącznie w przypadkach przewidzianych w kpa.

Jedną z przesłanek, o których mowa w art. 156 § 1 kpa stanowi rażące naruszenie prawa.

Zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygające dla uznania naruszenia prawa za rażące jest to, że rodzaj tego naruszenia i jego skutki powodują, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako rozstrzygnięcie wydane przez organy praworządnego państwa. Innymi słowy, stwierdzone naruszenie prawa powinno mieć znacznie większą wagę, aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej.