Wyrok WSA w Lublinie z dnia 28 października 2011 r., sygn. I SA/Lu 393/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk (sprawozdawca), Protokolant Referent stażysta Paulina Zając, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 października 2011 r. sprawy ze skargi Z.Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz Z. Ł. kwotę 5617 zł /pięć tysięcy sześćset siedemnaście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania Z.Ł. od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] znak [...] w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998r. w kwocie [...] uchylił decyzję organu I instancji w całości i określił ten podatek w kwocie [...], zaległość za 1998r. w kwocie [...] i odsetki za zwłokę na dzień wydania decyzji w kwocie [...].

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, że organ I instancji ustalił, iż skarżący zawyżył koszty uzyskania przychodów, m.in. w wyniku zaksięgowania faktur VAT wystawionych przez Korporację A.. Sp. z o.o. w L.- podwykonawcy B., dokumentujących rzekomo wykonane usługi budowlane.

W wyniku badania dokumentów i ewidencji stwierdzono, że podatnik zaniżył przychód o kwotę [...] a koszty uzyskania przychodu zawyżył o [...].. Ustalenie te stały się podstawą wydania decyzji przez organ I instancji.

W odwołaniu z dnia 28 lipca 2000r. pełnomocnik skarżącego wnosił o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania zarzucając:

1/ naruszenie prawa materialnego, tj.

a/ art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych / dalej p.d.o.f./ poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wydatki poniesione przez podatnika, jako zapłata za usługi wykonane przez Korporację A. oraz jako wynagrodzenie z tytułu umów o dzieło zawartych z A. G. - nie mają związku z uzyskaniem przychodu z działalności gospodarczej, co w rezultacie doprowadziło do zawyżenia podstawy opodatkowania o kwotę [...].